özünəməxsus göstərirdi. İstanbul, sinəsində
xaç gizlədib, özünü müsəlman kimi qələmə
verən, inamını, dinini eşqinə qurban verən
xanıma bənzəyirdi. İstanbul mənə bənzəyirdi.
İstanbulun tarixində bir xristian qızının
da göz yaşı əbədiləşib. İndi, Deyala Salvador
Vera İstanbul üçün sadəcə təbəssümü
oğurlanmış Mona Liza idi.
TUTEN XATUN
Nə azadam bu aləmdə, nə də ixtiyarım var.
Nə qüssə əl çəkir məndən, nə dildə bir qərarım
var.
Dilim bağlı, gözüm bağlı, qulağım kar, üzüm
gülməz.
Günə həsrət qalan günsüz, səfasız laləzarım var.
(Bir müəllifin)
Әmon. Amon. Ay Amon.
Külək danışır...
Misir dünyanın ən sirli məkanıdır. Sarı
qumlu səhra üzərində yerləşən bu yerin
yaşını heç kim bilməyir. Deyilənə görə, izi
itirməkdən ötrü Tanrı buraları qum səhrasına
çevirmişdir. Kim bilir bu dövrümüzə kimlərin
izi daşlaşmış şəkildə gəlib çatacaqdı?
İlanlar sürünür üzərində. Cızılmış
müvəqqəti naxış bir müddət sonra əsən
küləklə yox olar. Qızmar günəş altında
gözlərin qaralar. Uzaqlara baxdıqca
sonsuzluqdan usanarsan. İçinə çökmüş istilik
həm də sənə xoş gələr. Həmin anda Məcnuna
dönərsən, ya özünü elə hiss edərsən. Yalnız
zınqırov səsi səni sevindirə bilər. Səhrada
tək deyilsən.
Sarvan böyük bir dəvə karvanının önündə
gedir. Hara gedir? Niyə gedir? Bilinməz...
Qoca Dadon dizlərinin ağrısını unutmaq
üçün onları quma basdırardı. İstilik canına
elə yayılardı ki... Canı qızışardı. Başının
üzərində iki qara qul çətir tutardı daima.
Günəş yalnız dizlərini isidərdi Dadonun.
Qocalıq pis şeydi. İnsanın içinə çöküncə yaşı
bilinməz. Bir də elə bir qoca ruhlu cavan
görərsən ki, öz halına baxıb şükr edərsən.
Dadonun cavan ruhu var idi. O, şeirlər
yazıb, nəğmələr qoşardı. Misir əkinçiləri
əməklərinin yüngül olması üçün zümzümə
edərdilər onları. Gizlicə. Asta, çox asta.
Çünki ruhu oxşayan ilahi nəğmələr qara
kütlə üçün nəzərdə tutulmamışdı. Bu
nəğmələrə fironlar qulaq asmalı, bu kəlmələri
fironlar eşitməliydi.
Dadonun nə az, nə çox, yüz əlli yaşı var
idi. Dərd ortağı kahin babası idi.
Kahin qocanın əldən düşməsinə
baxmayaraq, hələ də ağlı üzərində idi. O,
məbəddə fironların dəfninə hazırlıq işinə
baxar, onları mumyalayardı. Bütün bu işləri
elə zövqlə edərdi ki... Hətta mumyalamanın
yetmiş günü bitənə qədər məbəddən çölə
bir addım belə atmaz, çörəyini, suyunu orada
nuş edərdi.
Bir zamanlar sarayın ən adlı‐sanlı
adamlarından biri idi. Exnatonun qəlb sirdaşı
indi onun ölümündən sonra nədənsə
məbəddə yaşamağı qərarlaşdırmışdı.
İşi çətin, ürəyi isə dolu idi. Bu illər ərzində
susmağı öyrənmişdi. İçində qocalıb, büzüşmüş
ürəyi “hələ yaşa, zaman yetincə gedəcəksən”,
deyirdi. Zadəganlar ölümlərindən öncə
mumyalanmasını kahinin tərəfindən
olunmasını vəsiyyət edərdilər.
Qədim misirlilər cəsədin ürəyinə to xun ‐
mazdılar. Daha doğrusu, ürəyi gipslə bərkidib
yenidən sinədə yerləşdirərdilər. Ürək gipsə
alışana qədər cəsədləri günəş altında qurudar,
Aylıq ədəbiyyat dərgisi
87
ULDUZ /
Dekabr 2015
bədənin rütubətinin tamamilə yox olmasını
gözləyərdilər. Sonra isə ənənəvi işlər: On
beş gün ərzində sarğı ilə cəsədi sarımaq,
balzamlamaq və ətirləmək.
Göz oyuqlarının yerinə qiymətli daşlar
yerləşdirər, kişiləri qırmızı, qadınları isə sarı
rənglə boyayardılar. Vaxtilə dirilik rəngi
sayılan və ölülərin üzünə çəkilən yaşıl boya
sonralar qızıl maskalarla əvəzlənmişdi.
Bir gün...
Misir üzərinə bəla gəldi. Gənc
Tutenxamonun ölüm xəbəri keşişlər arasında
yayıldı. Ölkəni çaxnaşmaya salmamaqdan
ötrü xəbəri kütlədən gizlətmək lazım idi. Bu
müddət ərzində onun şərəfinə tikilən ehramda
tamamlama işləri gedirdi. Rəssamlar,
nəqqaşlar öz əməklərini sərf edərək gənc
Tutenxamon üçün yatacaq, duracaq
hazırlayırdılar.
Fironun ölüm xəbərini çox gizlətmək
mümkün olmadı. Hakimiyyət uğrunda
mübarizənin kəskinləşməməsindən istifadə
edib mərhumu öz adına, sanına layiq dəfn
etmək lazım idi. Saray dəfnetmə ritualını
həyata keçirmək üçün tam hazır vəziyyətdə
idi. Qızıl kəcavədə uzadılan gənc fironun
üzərinə bəyaz örtük çəkmişdilər. Sarayda
qəribə bir sükut və ağırlıq var idi.
Sıra ilə düzülmüş qullar fironun tabutunu
çiyinləri üzərində qayığa tərəf apardılar. Nil
onu gözləyirdi.
Geyiniləcək paltarları ‐ silahları, atı onun
yanında ‐ sərdabədə gömüləcəkdi.
Exnaton ‐ Tutenxamonun atası.
Exnaton çox gənc evlənmişdi. Onun
hakimiyyətə gəlişi yeni dövrün başlanğıcı
idi. Çünki o, yeni dini islahatlar, dəyişikliklər
gətirmişdi Misir üçün. Minilliklər boyu
çoxallahlığa sitayiş edən əhali indi Exnatonun
əmri ilə Atona səcdə etməli idi. Doğrudur,
gözdən pərdə asmaq üçün hakimiyyətə
gəldiyi ilk dövrlərdə Fiv allahı Amona sitayiş
edirdi, amma bir müddət sonra Aton allahına
sitayiş etmə kultunu gətirdi və ona tapınmanı
vacib saydı. Aton hamının allahı olmalı idi.
Bütün saray əhli, keşişlər ona nifrət
edirdilər. Tayfa başçıları, kahinlər bunu qəbul
edə bilmirdi. Necə yəni? Rəiyyətlə ağaların
eyni Allahımı olsun? Yox, mənim Allahım
dəbdəbə sevir, o murdar əkinçinin Allahı isə
özü kimi palçıqlı və çirklidir, deyirdilər...
Exnaton gətirdiyi dinə balaca bir əlavə
də etdi. Әslində, bu əlavə onun bacısına
doğan eşqindən qaynaqlanırdı. Bunu bir
Exnaton bilirdi, bir də evinin küncündə olan
bütü. İnandığı Atonun ruhunu özündə
daşıyan bütü. O büt ki, gənc Exnatonun
sirlərinin ortağı idi. O büt ki, ölü doğulan
övladlarını görmüşdü. O büt ki, Exnatonun
yeni arzularının reallaşması xatirinə qızıla
bürünmüşdü.
Uzun müddət övladının olmamasını
kahinlər Allahların onu qarğıması ilə əlaqə ‐
lən dirirdilər. Exnaton sarsılmış vəziy yətdə
dolaşırdı sarayının içində. Varisinin olma ‐
masına yas tuturdu. O, döyüşlərə həvəssiz
gedirdi, həvəssiz dönürdü xanımının yanına.
Bəzən daxilində ‐ “bəlkə, həqiqətən Ra Amon
məni cəzalandırıb”, ‐ deyə düşünürdü.
Yoldaşına yaxınlaşmayan Exnaton başqa
kənizlərlə könül əyləndirirdi. Firon könlünü
ovlamaq elə də asan məsələ deyildi. Sarayda
məhz bunun üçün hazırlanan, müəyyən
qaydalar çərçivəsində böyüyən, tərbiyələnən
qızlar var idi. Onlar Exnatonun bir baxışı ilə
onun ağuşuna atılmağa hazır idilər.
Həddindən artıq incə və həssas davranardılar
hökmdarları ilə.
Aylıq ədəbiyyat dərgisi
88
ULDUZ /
Dekabr 2015