Uġlyam folkner
Yüklə 4,05 Mb. Pdf görüntüsü
|
16 1 tuĢ edərək, təkcə günah deyil, həm də çirkab gölündə üzə-üzə o illərin heyifini, elə bir gecədə almağa, onları hamısının əvəzini elə bir gecədə (sanki, bu onun yer üzündə son gecəsiymiĢ kimi) çıxmağa çalıĢdığını baĢa düĢürdü. Bu qadında yasaq, ədəbsiz sözlərə qarĢı qarĢısıalınmaz bir ehtiras, onlar ondan eĢitməyə, öz dilinə gətirməyə acgöz bir hərislik vardı. O, yasaq mövzulara, yasaq Ģeylərə adamı qorxudan, sadəlövh bir uĢaq marağı göstərirdi – cərrahın insan əzalarına, onların imkanlarına dərin, heç vaxt zəifləməyən elmi marağı kimi. Gündüzlər isə qarĢısında təmkinli, som-soyuq, demək olar ki, kiĢiyəbənzər, həm də xeyli yaĢlı, ömrünün iyirmi ilini tənhalıq içərisində, heç bir qadın qorxu-ürküsü keçirmədən, uzaq qonĢuluğunda yalnız zəncilərin – o da az-maz, – məskunlaĢdığı yalqız bir evdə yaĢayan bir qadın görürdü; bu qadın hər gün müəyyən saatlarda sakitcə masa arxasında əyləĢib həm ruhani, həm bankir, həm də tibb bacısı sifətində qocalara, cavanlara sakitcə məsləhətlər yazırdı. Həmin dövrdə (bunu bal ayı adlandırmaq olmazdı) Kristmas onun, eĢqə düĢmüĢ qadın oyanıĢının hər mərhələsindən necə keçdiyini diqqətlə izləyirdi. Tezliklə qadının davranıĢı onu təkcə heyrətə gətirmədi, həm də təĢviĢə saldı, çaĢdırdı. Qadının qısqanclıq tutmaları onu qəfil yaxaladı. Onun belə bir təcrübəsi ola bilməzdi; bunun üçün nə mümkün səhnə, nə də rəqib olacaq bir qadın vardı; Kristmas bilirdi ki, qadın özü də bunu yaxĢı bilir. Elə bil, qadın bütün bunları qəsdən uydurmuĢdu – qəsdən onunla oyun oynayır, tamaĢa çıxarırdı. Ancaq o bu rolu elə bir xırsla, elə bir qətiyyət və əminliklə oynayırdı ki, Kristmas birinci dəfə onun sayıqladığını gü- man etdi; üçüncü dəfə isə bu qənaətə gəldi ki, qadın dəli olub. Qadın birdən-birə, gözlənilmədən eĢq ayinlərinə qarĢı Ģiddətli bir həvəs, zəngin bir ixtiraçılıq bacarığı nümayiĢ etdirməyə baĢladı. Namələr, məktublar üçün gizli bir yer ayırmağı tələb etdi. Bunun üçün uçub dağılmaqda olan at tövləsinin arxasındakı dirəyin oyuğunu seçdilər. Qadının yazdığı məktubları ora necə qoyduğu- nu bir dəfə də olsun öz gözlərilə görə bilmədi, ancaq o, hər gün ondan gedib ora baxmağı tələb edirdi; gedib oyuğu yoxlayanda isə hökmən ordan məktub tapırdı. Getmədən, o oyuğu yoxlamadan yalandan orda heç nə tapmadığını deyəndə isə məlum olurdu ki, yalanını tutsun deyə qadın ona tələ qurub. Və qadın dərhal qıĢqırıb hönkür-hönkür ağlayır, haray-həĢir qoparırdı. Bəzən o məktublarda qadın hansısa saatdan sonra evə gəlməyini tələb edirdi, halbuki, o evə uzun illərdi ondan baĢqa heç bir ağ adamın ayağı dəyməmiĢdi; iyirmi il idi ki, qadın bütün gecələrini bu evdə tək-tənha keçirmiĢdi; sonra düz bir həftə qadın onu evə, öz yanına pəncərədən girməyə məcbur etdi. Bu zaman bəzən hardasa gizlənirdi və Kristmas qaranlığa bürünmüĢ evdə bütün künc-bucağı arayıb axtarmalı olur, axırda onu hardasa anbarda, ya da yaĢanmayan otaqların birində tapırdı; qadın, gözləri qaranlıqda piĢik gözü kimi par-par parıldaya-parıldaya, nəfəsi kəsilmiĢ, tıncıxmıĢ halda burda onu gözləyirdi. Bəzən də ətrafdakı kolluqlardan birində görüĢ təyin edirdi, o da onu orda çılın-çılpaq vəziyyətdə, ya da cırıq-cırıq, parça-parça olmuĢ 16 2 paltarda, qızğın bir nimfomaniya 17 tutması içərisində tapırdı; bu vaxt onun ağappaq bədəni qaranlıqda elə erotik, elə nümayiĢkaranə pozada olurdu ki, belə bir Ģeyi yalnız Petroniya dövrünün Berdsleyi çəkə bilərdi. Qadın boğuq, heyi kəsilmiĢ nəfəs hıqqıltsı ilə dolu divarsız yarıqaranlıqda dəlisovlaĢır, əlləri özbaĢınalıq eləyir, saçının hər tükü səkkizayaqlı ilbiz caynaqları kimi dikəlib canlanır və dəlisov bir pıçıltı eĢidilirdi: “Zənci! Zənci! Zənci!” Altı aya qadın tamam korlandı. Demək olmazdı ki, Kristmas onu korlayıb yoldan çıxarmıĢdı. Çünki bütün nizamsız, adsız əlaqələrinə baxmayaraq, onun həyatı sağlam və normal günah içərisində keçən hər bir həyat kimi, demək olar ki, kifayət qədər ədəbli olmuĢdu. Bu korlanmanın mənĢəyi qadından da çox onun özü üçün anlaĢılmazdı. Hardan əmələ gəlir bu – o, mat-məəttəl qalmıĢdı; ancaq bundan betəri o idi ki, bu korlanma onun özünə də sirayət etmiĢdi. Qorxmağa baĢladı. Nədən – özü də bilmirdi. Amma artıq kənardan özünü bataqlığa düĢüb boğulan, onun dibsiz dibinə sorulan adam kimi görürdü. Bu düĢüncəsi hələ fikir Ģəklində formalaĢmamıĢdı. Hələ öz qarĢısında yalnız küçəni – kimsəsiz, vəhĢi, soyuq küçəni görürdü. Məhz soyuq; bəzən dərin fikrə gedir, ucadan öz-özünə deyirdi: “Burdan getmək lazımdı. Burdan rədd olub getmək lazımdı”. Amma nə isə həmiĢə fatalistin 18 əl-qolunu bağlayan bir Ģey – maraqmı, bədbinlikmi, adi ətalətmi onu burdan çıxıb getməyə qoymurdu. Qadınla əlaqə isə davam edir, getdikcə onu gecələrin bu despotik, yorucu azğınlığına daha dərindən bağlayırdı. Çox güman ki, buradan çıxıb gedə bilməyəcəyini özü də anlayırdı. Hər halda, heç yerə getmir və bir bədəndə iki məxluqun, sanki, ay iĢığı altında ağaran və növbə ilə bir-birinin baĢından basıb suya batırmağa çalıĢan, sonra da silkinib qara, yapıĢqan gölməçənin səthinə çıxan iki fiqurun necə boğuĢduğunu sakitcə müĢahidə edirdi. Onlardan biri – birinci mərhələyə aid sakit, təmkinli, soyuq qadın əxlaqsızlığa və düĢkünlüyə məhkum olsa da, bu əxlaqsızlığa və məhkumluğa yuvarlanarkən belə öz toxunulmazlığını, möhkəmliyini qoruyub saxlamağa can atırdı; ikincisi isə bu toxunulmazlıqdan, bu möhkəmlikdən qeyzlə imtina edərək, qara dibsiz uçuruma can atır, yenidən cismani təmizliyə qovuĢmağa çalıĢırdı; zira o bu təmizliyi o qədər uzun müddət qoruyub saxlamıĢdı ki, indi onu heç cür itirə bilməzdi. Bəzən onlar iki bacı kimi bir-birinə sarılmıĢ halda qara səthin üzünə çıxır, üst-baĢlarından qapqara su axırdı. O zaman əvvəlki aləm geri qayıdırdı: otaq, divarlar, pəncərədən o tayda yay gecəsində qırx ildən bəri uğuldaĢan cücülərin saysız-hesabsız dinc xoru... Qadın yad bir adam kimi vəhĢi, əlacsız gözlərlə ona baxırdı; o isə bu qadına baxa-baxa düĢüncəsindəki fikrini təzələyirdi: “Dua eləmək istəyir, amma heç bunu da bacarmır”. Qadın ĢiĢməyə baĢladı.
17
Nimfomaniya – qadı nlarda xəstəlik dərəcəsinə ç atan ehtiras 18
Yüklə 4,05 Mb. Dostları ilə paylaş:
|