Bu sohada yaratilgan qo‘llanmalarning eng mashhuri miloddan oldingi IV
asrda Panini tomonidan yaratilgan “Ashtadx’yan” bo‘lib, hind tilshunoslari Panini
davrini o‘zining eng taraqqiy etgan davri, deb hisoblaydilar. “Ashtadx’yan”
grammatik qoidalar mujassamlangan 8 qismdan va 3996 she’riy
qoidadan iborat
bo‘lib, xotirada yaxshi saqlanib qolinadigan uslubda yozilgan. Qadimgi hind
olimlari orasida so‘zlarni turkumlarga ajratish masalasida yagona fikr mavjud
emas edi. Ba’zilari so‘zlarni 4ta turkumga ajratishsa, ba’zilari esa 3ta bo‘lishardi.
Qadimgi hind grammatikachilari fikricha, so‘z gapdan tashqarida ma’no
bildirmaydi, tilning asosiy birligi gapdir. Panini va uning izdoshlari sanskrit
tilidagi qo‘shma so‘zlarni
chuqur tasnif qilishgan, ularning tasnifi hozirgi
klassifikatsiyaga juda yaqinligini ta’kidlash mumkin.
Panini o‘z grammatikasida so‘zlarni 4 turkumga ajratadi: ot (
ratan), fe’l
(
akhyata), old qo‘shimcha (
upadarda) va yuklama (
pipata). “Ashtadx’yan”da
tovushlar tasnifining fiziologik asoslariga alohida to‘xtalingan bo‘lib, nutqning
tovush artikulyatsiyasi va artikulyator (karana) yordamida vujudga kelishi, ularda
unli tovushlar mustaqil fonetik element hisoblanishi va bo‘g‘inning asosini tashkil
qilishi aniq izohlangan. Qadimgi hind grammatikachilari so‘zlarning ma’no
tomonigagina emas, tovush jihatiga ham alohida e’tibor qaratganlar. Tovush,
tovushlarning fiziologik-artikulyatsion xususiyatlari, bir tovushning boshqa tovush
ta’sirida o‘zgarishi (kombinator o‘zgarish) kabi hodisalarni ham o‘rganganlar. Ular
tovushlarni unli va undoshlarga ajratganlar, nutq a’zolarining yaqinlashuvidan
unlilar, bir-biriga tegishidan undoshlar hosil bo‘lishini qayd etganlar.
Umuman, qadimgi hind olimlari fonetikani juda chuqur o‘rganganlar. Ular
unli tovushlarga mustaqil qo‘llana
oladigan, undoshlarga mustaqil qo‘llana
olmaydigan elementlar, deya ta’rif berishgan. Hindlar musiqiy urg‘uga katta
e’tibor qaratganlar, hatto fonema tushunchasini ham tahlil qilganlar, bo‘g‘in
tuzilishi to‘g‘risida ham ko‘p foydali fikrlar bildirganlar. Shuni qayd etish kerakki,
eramizdan avvalgi VI ming yillikda yaratilgan ko‘pchilik
fonetik qonun-qoidalar
an’anaviy ravishda avloddan-avlodga o‘tib kelgan va hozirgi zamon tilshunosligi
aynan shu an’analarga tayangan holda rivojlanib bormoqda.
Panini grammatikasi deyarli 10 asr davomida asosiy qo‘llanma sifatida
foydalanib kelingan. Panining qarashlari Mesopotamiya orqali qadimgi Gresiyaga,
Suriya orqali arab tilshunosligiga tarqalgan va ularga sezilarli ta’sir qilgan.
Shunday qilib, qadimgi hind tilshunoslari jahon tilshunosligiga katta hissa
qo‘shgan va o‘z ta’sirini ko‘rsatgan. Hind tilshunosligi Yevropaga faqat XVIII
asrdagina yetib kelgan. Ammo Hind tilshunosligi O‘rta
Osiyoga ancha ilgari
ma’lum bo‘lgan, Jumladan, sanskrit tilini yaxshi bilgan mashhur olim Abu Rayhon
Beruniy (X-XI asrlar) o‘zining Hindistonga bag‘ishlagan asarida hindlarning nozik
tabiatli va didli faylasuf, tilshunos, shoir ekanliklarini qayd qilib o‘tgan.
Dostları ilə paylaş: