Vaqif sultanli
Yüklə 15,85 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Вагиф Султанлы. Щечлик вадиси
- Вагиф Султанлы. Щечлик вадиси 151 DƏRVİŞ
Вагиф Султанлы. Щечлик вадиси 148 boynunu qucaqladı. Sonra geriyə baxmadan dayanıb onu göz- ləyən maşına oturdu. Maşında qocanın oğluyla əsəbi tərzdə danışa-danışa ona tərəf baxmasından söhbətin onun haqqında getdiyini hiss elə- yirdi. Elə bil sahibi onu özüylə götürmək istəyir, oğlu isə etiraz eləyirdi. Hətta oğlu maşından düşmək istəyən atasının qolundan dartaraq: – Gəl gedək, sən allah, bizi xalqa güldürmə, - dedi və qa- pını çəkib hirslə bağladı. Maşın düzənliyin genişliyində kiçilib gözdən itənə kimi it dayanıb sahibinin arxasınca baxdı. Sonra qayıdıb həyətə girdi. Bu, ömrünün ən yalqız və ümidsiz çağla- rıydı. Sahibi kəndin sayılan-seçilən adamlarındandı. Onun ge- dişindən sonra kənd yavaş-yavaş boşalmağa başladı. Kimin şə- hərdə tanışı-bilişi, simsarı vardısa, ev-eşiyinin qapısını bağlayıb kənddən çıxdı. Sonra kəndi gecələr ermənilər atəşə tutmağa başladılar. Bəzən atışma səsləri səhərəcən kəsmək bilmirdi. O, gecələr silahlı ermənilərin kəndin ətəyinəcən yaxınlaşdığını, adamları qorxutmaq üçün cürbəcür oyunlar çıxardığını görür, ancaq insan dilini bilmədiyi üçün bir şey eləyə bilmirdi. Payıza doğru kənd düşmən əlinə keçdi. İ t kəndi ən sonda tərk elədi. Güllə dəymiş ayağının ağrısından huşunu itirə-itirə ge- cəni gündüzə qatıb şəhərə gəldi. Bilirdi ki, sahibi şəhərdədi və hər gün yeni bir ümidlə şəhərə çıxırdı ki, bəlkə sahibini görə, sahibinin rəhmi gələ, saxlaya. İt bilirdi ki, şəhər evlərinin kənd- dəki kimi keşikçiyə ehtiyacı yoxdu, ancaq bununla belə ümidini üzməmişdi. İ stəyirdi ki, kimsə onu itliyə götürsün, evini-eşiyini, hə- yətini-bacasını tapşırsın. İstəyirdi ki, sahibi olsun, ancaq özünə ağa, sahib tapammırdı, itlik eləyə bilmirdi, beləcə ömür-gün ke- çib gedirdi. İ tin bütün ömrü beləcə böyük şəhərin küçələrində keç- miş, ancaq sahibindən bir xəbər çıxmamışdı. İt bilməmişdi ki, sahibi əsirlikdə olan yurdunun xiffətini çəkə-çəkə dünyadan köçüb. İt indi də sahibinin şəhərin kənarındakı qəbiristanlıqda uyuyan ot basmış qəbrindən xəbərsiz idi. Neçə illərdi ki, kəndin Вагиф Султанлы. Щечлик вадиси 149 düşmənlərdən geri alınacağı barədə söhbət gedirdi. Ancaq bu quruca söhbət idi, kəndin hansı yolla qaytarılacağını bir kimsə bilmirdi. İ t kənd üçün darıxır, yurd-yuvasını itirmiş insanlar kimi şə hərin küçələrində ölmək istəmirdi. Doğma kəndi, doğulduğu, küçüklük illərini keçirdiyi, böyüyüb ərsəyə gəldiyi yerlər üçün burnunun ucu göynəyirdi. Ancaq nədənsə kəndə dönmək in- sanları onun qədər narahat eləmirdi. Və nəhayət, bir gün kəndə dönməyi qərara aldı. İ ndi bütün bu əhvalatlardan sonra kəndə dönmüşdü. Havanın rəngi get-gedə solurdu. Dağdan əsən axşam kü- ləyi vələs meşələrinin acıtəhər ətrini qovub kəndə gətirirdi. Bu, itə tanış idi, doğma idi, küləkli gecələrdə damın qənşərində uza- nıb mürgüləyəndə bu ətir onu bihuş eləyərdi. Qapı aralı idi, həyətdə kimsə gözə dəymirdi. Ayaqlarının ucunda sivişib içəri keçdi. Evin qənşərindəki ağacların arasında göy yoncalıqda uzandı. Hündür qurşağa qədər qalxan yon- calıqda onu görən olmazdı. Bir vaxt sərin yay gecələrində burda göy otluqda boz qancıqla səhərə kimi mazaqlaşardı. Səhər ala- qaranlıqlı sahibi qalxmamışdan boz qancığı ötürər, özü isə hə- yətdə, damın qənşərində uzanıb gecənin yuxusunu alardı. Qulağına dəyən ayaq səsləri iti xəyaldan ayırdı. Başını cəld pəncəsi üstündən qaldırıb arxaya qanrılanda saqqallı bir kişinin əlində tüfəng ehtiyatla ona sarı gəldiyini gördü. Ac, taqətsiz bədəninə uyuşmayan bir cəldliklə yerindən sıçrayıb çəpər boyu götürüldü. Saqqallı kişinin yad dildə söyüş söyə-söyə arxasınca yü- yürdüyünü hiss elədiyindən çəpərin üstündən atılmaqdan başqa bir çarə qalmırdı. Ancaq gərək bağın ayağınacan qaça... Orda çəpər bir qədər alçaqdı, atılmaq asan olardı... Çəpərin üstündən atılmaq istəyəndə güllə açıldı. İtin bədəninə ilıq bir hərarət yayıldı. Ulaya-ulaya vələs meşələrinin ə təklərinə kimi qaçdı, sonra taqətsiz halda torpağa sərildi. Qürub çağıydı. Axşam günəşinin tünd qızılı şəfəqləri itin yarıyumulu, işığını itirməkdə olan gözlərində solurdu. İt o həyəti, o evi, evin Вагиф Султанлы. Щечлик вадиси 150 bacasından çıxan ağ tüstü burumlarını son dəfə görmək üçün başını torpaqdan aralamaq istədi, ancaq bacarmadı. 2000, Bakı Вагиф Султанлы. Щечлик вадиси 151 DƏRVİŞ Alim Qasımova Bu yola nə zaman çıxdığını xatırlamırdı, elə bil onu apa- ran ağlı, şüuru deyildi, hansısa görünməz, bilinməz bir duyğu- nun, fəhmin, qeybdən gələn ilahi bir çağırışın səsinə, sehrinə, cazibəsinə qoşulub gedirdi. Bu, yol deyildi, buna yol demək olmazdı; ayaqlarının al- tında axan qumdan səhrada addımladığını duysa da, ancaq bu yolun hardan başladığını, hayana apardığını, nədən bu yolun yolçusu olduğunu, mənzil başına nə zaman yetişəcəyini bil- mirdi. Səhra heç zaman ona bu qədər sirli-sehrli gəlməmişdi. Bu qum dənizində onu məftun eləyən nə idi belə?.. Ətrafında gözlərinə toxunan hər şey sanki ilk dəfə görürmüş kimi onu qəribə, ecazkar sehrinə salır, duyğulandırır, özündən alıb apa- rırdı. Yola çıxmaq istəyini qəlbində çoxdan gəzdirirdi və bu istək içində zərrə-zərrə böyüdükcə ona dinclik, rahatlıq ver- mirdi; hiss eləyirdi ki, daha əvvəlki kimi yaşamaq istəmir, ət- rafında gözlərinə toxunan hər şey onu hədsiz dərəcədə darıx- dırır, həyatın dözülməz adiliyindən xəbər verirdi. Bu yolçuluq isə nəyəsə can atmaq, nəyəsə qovuşmaq üçün deyil, ömrün yorucu, dözülməz yeknəsəkliyinə etirazı idi. İ ndi bütün bunları xatırladıqca həyatının pərakəndə lövhələri gözləri önündən gəlib keçir, ömrünün hədər keçən illərinə təəssüflənirdi. Birdən ayaq saxlayıb başını qaldırdı; səhra yamyaşıl rəngə boyanmışdı. Dalğalanan qum dənizi əzəli rəngini itirərək birdən-birə yaşıla bürünmüş, bomboz qumun üstünə sanki yam- yaşıl məxmər çəkilmişdi; daha qumun ayaqlarının altında ax- dığını hiss eləmirdi. Ayaq saxlayıb bir andaca yaşıla bürünən səhraya tamaşa elədi; dünyanın bir göz qırpımındaca belə möcüzə yarada biləcəyini heç cür dərk eləyəmmirdi. Yüklə 15,85 Kb. Dostları ilə paylaş:
|