Uġlyam folkner
Yüklə 4,05 Mb. Pdf görüntüsü
|
35 3 Pis əməllərlə məĢğul olmasaydın, bu iĢ də baĢına gəlməzdi, atam dedi, ancaq indi qorxma, yəqin, o, hardasa çox uzaqda, Sent-Luisdə-zaddadır. Bəlkə də, ayrı arvadı var, sən onun heç yadına da düĢmürsən. Yox, elə Ģey olmaz, Nensi dedi, yoxsa mən onları yerin deĢiyindən də olsa axtarıb tapardım, kəsdirərdim yataqlarının üstünü: əvvəlcə Ġsusun o arvadı qucaqlayan qollarını, sonra baĢını kəsərdim, sonra da o qadının qarnını yırtıb… Sısss,
atam onun sözünü kəsdi. Nensi, kimin qarnını? Keddi soruĢdu. Mən qorxub eləmirəm, – Ceyson öyündü. Mən bu dalandan təkbaĢına da keçərəm. Baah,
Keddi dedi, biz burda olmasaq, heç bir addım da ata bilməzdin. II
Dilsi hələ də xəstə yatırdı və biz hələ də hər axĢam Nensini evinə ötürürdük. Bir axĢam anam buna qəti etiraz elədi: «Nə vaxta qədər bu davam edəcək? Nə vaxta qədər məni bu boyda evdə tək qoyub, o qorxaq zəncini ötürəcəksiniz?!» Biz mətbəxdə Nensiyə həsir döĢəkdə yer saldıq. Bir gecə qəribə bir səsə oyandıq. Bu nə zümzümə idi, nə hıçqırıq, özü də mətbəxdən gəlirdi. Anamın yataq otağında iĢıq yanırdı. Atamın dəhlizə, ordan da arxa pilləkənlərlə aĢağı düĢdüyünü eĢitdik və Keddi ilə mən də dəhlizə çıxdıq. DöĢəmə yaman soyuq idi. Biz dəhlizdə dayanıb o səsə qulaq asdıqca soyuqdan ayağımızın birini götürüb, birini qoyurduq. Bütün zəncilərin çıxardığı səslər kimi, bu səs də həm zümzüməyə oxĢayırdı, həm də yox.. Birdən səs kəsildi. Atamın yenə də mətbəxə düĢdüyünü eĢitdik, pilləkənlərə sarı gəldik. Sonra o səs təzədən eĢidildi – bu dəfə lap pilləkənlərdən gəlirdi, amma zəif. Nensi pilləkənlərin tən ortasında divara söykənmiĢ halda oturub bizə baxırdı. Gözləri piĢik gözləri kimi iĢim-iĢim iĢıldayırdı, elə bil, yekə bir piĢik divarın dibinə qısılıb bizi pusurdu. Onun yanına düĢdük, səsini kəsdi, atam əlində tapança mətbəxdən qayıdanacan yanında qaldıq. Atam Nensini də özü ilə götürüb təzədən mətbəxə düĢdü və bir azdan onlar Nensinin döĢəyini götürüb geri qayıtdılar. Nensiyə bizim otaqda yer saldıq. Anamın otağında iĢıq sönən kimi gözləri təzədən iĢıldadı. Nensi,
Keddi pıçıldadı, Nensi, yatmamısan? O da nə isə mızıldandı, «Ohh» dedi, yoxsa «Yox» dedi, baĢa düĢə bilmədim. Elə bil, bu sözü heç o demədi, hardansa, baĢqa yerdən gəldi, elə bil, heç Nensinin özü də burda, bizim yanımızda uzanmamıĢdı, gözlərini isə, yəqin, ona görə görürdüm ki, bayaq pilləkənlərdə onlara
35 4 çox diqqətlə baxmıĢdım: necə ki günəĢə uzun-uzadı baxandan sonra gözlərini yumsan da, onu yenə də görürsən. «Ġsus, Nensi pıçıldadı, Ġsus».
– Ġsus idi oradaı? – Keddi dedi. – Mətbəxə soxulmaq istəyirdi? – Ġsus, – Nensi dedi, bax belə: Ġiiiiisus. Onun səsi sönən kibrit çöpü və ya Ģam kimi tədricən batdı. – Nensi o biri Ġsusu çağırır, – mən dedim. – Nensi, sən bizi görə bilirsən? – Keddi pıçıldadı. – Sən də bizim gözlərimizi görə bilirsən? – Zənciyəm, deməli, heç nəyəm, – Nensi dedi. – Bir Allah bilir, Allah özü bilir. – Axı o mətbəxdə sənin gözünə nə görünüb? – Keddi pıçıldadı. – Axı kim ora soxulmaq istəyirdi? – Allah özü bilir, – Nensi dedi; onun gözləri hələ də parıldayırdı. – Allah özü bilir. Dilsi sağaldı. Daha yeməyimizi özü biĢirirdi. – Gərək bir-iki gün də yataydın, – atam ona dedi. – Nə üçün? – Dilsi dedi. – Bir gün də gec gəlsəydim, daĢ-daĢ üstə qalmazdı. Çıxın, çıxın bayıra, qoyun bu mətbəxi qaydaya salım. AxĢam yeməyini Dilsi hazırlayırdı. Həmin axĢam, Ģər qarıĢmamıĢ Nensi mətbəxə gəldi. – Haradan bilirsən ki, o qayıdıb? – Dilsi dedi. – Öz gözünlə görmüsən? – Ġsus zəncidir, – Ceyson dedi. – Görməsəm də, hiss eləyirəm ki, orda, xəndəkdə gizlənib. – Ġndi, bu axĢam? – Dilsi dedi. – Deyirsən indi o orda gizlənib? – Dilsi də zəncidir, – Ceyson dedi. – Götür, bir Ģey ye, – Dilsi Nensiyə dedi. – ĠĢtaham yoxdur. – Amma mən zənci deyiləm, – Ceyson dedi. – Heç olmasa, qəhvə iç, – Dilsi ona qəhvə süzdü. – Hardan bilirsən ki, indi o ordadır? Hardan bilirsən ki, hökmən o bu gecə… – Bilirəm, – Nensi dedi, – ordadır, məni gözləyir. Bilirəm. O qədər vaxtı onunla bir yerdə havayı yaĢamamıĢam ki? Bir dəqiqə sonra nə edəcəyini mən onun özündən yaxĢı bilirəm. – Götür qəhvəni iç, – Dilsi dedi. Nensi stəkanı götürüb ağzına yaxınlaĢdırdı, içinə üfürdü, onun ağzı rezin kimi bir yerə yığıldı, büzüldü, dodaqları bozardı, elə bil, dodaqlarının rəngini də stəkana üfürmüĢdü. – Amma mən zənci deyiləm, – Ceyson dedi. – Sən zəncisən, Nensi? – Mən Allahın qəzəbinə gəlmiĢ, kimsəsiz bir yetiməm, – Nensi dedi. – Tezliklə məni gəldiyim yerə göndərəcəklər.
35 5 III
Qəhvəni içməyə baĢladı. Stəkanı ikiəlli tutub qəhvəsini içə-içə yenidən inildədi. Elə bil, o bu səsi stəkanın içinə üfürürdü, çünki tezliklə qəhvə daĢıb onun əllərini və paltarını buladı. Oturub bizə baxırdı. Qollarını dizlərinə dirsəkləyib, stəkanı əlləri arasında bərk-bərk sıxaraq onun bulaĢıq ĢüĢəsindən bizə sarı baxa-baxa inildəyirdi. – Nensiyə baxın, – Ceyson dedi, – daha o bizə yemək biĢirməyəcək, çünki Dilsi sağalıb. – Di sus görək, – Dilsi dedi. Nensi əlində stəkan bizə baxa-baxa inildəyirdi, elə bil, o, iki adam idi: biri bizə baxır, biri isə inildəyirdi. – Niyə qoymursan ki, mister Ceyson Ģerifə zəng vurub hər Ģeyi ona danıĢsın? Nensi o dəqiqə səsini kəsdi. Qəhvə stəkanı hələ də əlindəydi və onu qaldırıb içmək istəyəndə uzun qara əllərini əsməcə tutdu və yenə qəhvə tökülüb üstünü buladı. Stəkanı yerə qoydu. Ceyson ona baxırdı. – Mən bunu içə bilmirəm, – Nensi dedi, – daha doğrusu, boğazımdan keçmir. – Get bizə, – Dilsi dedi. – Fronni sənə yer salar, yatarsan. Özüm də indi gəlirəm. – Elə bilirsən, o səndən qorxacaq? – Nensi dedi. – Yox, o, zəncilərdən qorxan deyil. – Mən zənci deyiləm, – Ceyson dedi, – elə deyil, Dilsi? – Elədi. – Dilsi dedi. O, üzünü Nensiyə tutmuĢdu. – Məncə elədi. Bəs onda hara gedəcəksən? Nensi bizə baxdı. Gözləri qəribə təlaĢ içindəydi, sanki, onların ömrü lap daralmıĢdı, sonra baxmağa vaxt tapmayacaqdılar, amma özü isə tələsənə oxĢamırdı. O, üçümüzə də birdən baxmağa çalıĢırdı. «Yadınızdadır, bir gecə sizinlə bir yerdə yatdıq», – o dedi. Sonra sabahı gün yuxudan oyananda necə oynaqlaĢdığımızdan danıĢdı. O günü atam yuxudan oyanıb, bizi səhər yeməyinə çağıranacan Nensinin yatdığı həsir döĢəyin üstünə çıxıb səssiz-səmirsiz xeyli oynaqlamıĢdıq. «Gedin ananıza deyin, qoysun bu gecə sizinlə yatım, – Nensi dedi. – Mənə heç həsir döĢək də lazım deyil. Yenə də çoxlu-çoxlu oynayarıq». Keddi anamdan xahiĢ elədi. Ceyson da onunla qalxdı. «Olmaz, biz zənci ilə bir evdə yata bilmərik», – anam dedi. Ceyson ağlamağa baĢladı. Amma anam deyəndə ki, əgər kiriməsən bir də sənə konfet verməyəcəm, o dəqiqə səsini kəsdi. Sonra Ceyson dedi ki, Dilsi ona Ģokolad tortu biĢirməsə, yenə ağlayacaq. Atam da ordaydı. – Niyə tədbir görmürsən? – anam dedi. – Bəs o polislər nədən ötrüdür? – Axı Nensi Ġsusdan niyə qorxur ki? – Keddi dedi. – Ana, sən atamdan qorxursan? – Polis neyləyə bilər? – atam dedi. – Heç Nensi özü də onu gözüynən görməyib, polis onu hardan tapacaq? Yüklə 4,05 Mb. Dostları ilə paylaş:
|