8
M. S. ORDUBADİ YARADICILIĞINDA MİLLİ KİMLİYİN İFADƏSİ
Rəna Rəcəbli
Qədim və zəngin tarixə malik xalqımızın klassik və mədəni irsinin tarixi-
etnoqrafik baxımdan araşdırılması Azərbaycan etnoqrafiyası elminin qarşısında
duran ən ümdə problemlərdən biridir. Bu problemin öyrənilməsində xalqımızın
inkişaf tarixini, təsərrüfat məişətini, onun maddi və mənəvi mədəniyyətini, ailə
məişətini, adət və ənənələrini özündə əks etdirən klassiklərin əsərləri, onların ictimai
fəaliyyəti mühüm rol oynayır və qiymətli etnoqrafik mənbə sayılır.
Azərbaycan xalqının maddi və mənəvi mədəniyyətinin öyrənilməsində əsər-
lərini milli ruhda yazan şair və yazıçılarımızın da yaradıcılığı xüsusi rol oynayır.
Azərbaycan xalqının milli-mənəvi dəyərləri və milli mənliyinin təzahürü Nizami
Gəncəvi, Xaqani Şirvani, İmadəddin Nəsimi, Məhəmməd Fizuli, Şah İsmayıl Xətai,
Molla Pənah Vaqif, Mirzə Fətəli Axundzadə, Seyid Əsim Şirvani, Mirzə Ələkbər
Sabir, Cəlil Məmmədquluzadə, Nəriman Nərimanov, Hüseyn Cavid və digər
mütəfəkkir yazıçılarımızın, o cümlədən Məmməd Səid Ordubadinin əsərlərində
yaradıcılıq obyekti olmuşdur.
Azərbaycan Respublikasının Prezidenti İlham Əliyevin görkəmli Azərbaycan
yazıçısı, şair, dramaturq, publisist və ictimai xadim, ədəbiyyatımızda tarixi roman
janrının banisi kimi tanınan Məmməd Səid Ordubadinin 140 illik yubileyinin keçiril-
məsini nəzərdə tutan, Azərbaycanda ədəbiyyata və mədəniyyətə verilən yüksək
qiymətin nümunəsi olan 2012-ci il 10 aprel tarixli sərəncamında deyilir: “Məmməd
Səid Ordubadi Azərbaycan ədəbiyyatında tarixi roman janrının banisidir. Çoxşaxəli
ədəbi fəaliyyət göstərən və bir çox məşhur operaların librettosunun müəllifi olan
sənətkar həmçinin dövrün mühüm ictimai-siyasi hadisələrini zəngin faktlar, sənədlər
əsasında dolğun əks etdirən əsərləri ilə tanınır.” (“Azərbaycan” qəzeti, 2012: 11
aprel) Ədəbifəaliyyətə publisist kimi başlayan Məmməd Səid Ordubadinin yara-
dıcılığı indiyədək etnoqrafik baxımdan öyrənilməmişdir.
Məmməd Səid Ordubadinin inqilabi-demokratik yaradıcılığa başlaması XX
əsrin ilk onilliyinə təsadüf edir. Bu dövrün istisnasız olaraq bütün mərhələlərində
ədibin yaradıcılığı xalqla, xalqın həyatı ilə bağlı olmuşdur. Yarım əsrlik fəaliyyəti
müddətində qəflət və cəhaləti, gerilik və avamlığı, zülm və əsarəti tənqid edən ilk
əsərlərdən tutmuş sosializm quruculuğu haqqında əsərlərinədək bütün yaradıcılığı
boyu Məmməd Səid Ordubadinin yeganə məqsədi xalqa xidmət etməkdən, xalqını
azad və xoşbəxt görmək üçün çalışmaqdan ibarət olmuşdur.
Azərbaycan azadlıq hərəkatının hələ ideya əsaslarının hazırlandığı XX əsrin
əvvəllrində milli demokratik ziyalılar “Molla Nəsrəddin” jurnalının ətrafında bir-
ləşdilər. “Molla Nəsrəddin” jurnalında inqilabi-demokratik ideyalı ziyalılar, o cüm-
lədən Cəlil Məmmədquluzadə, Mirzə Ələkbər Sabir və Əliqulu Qəmküsar ilə
birlikdə Məmməd Səid Ordubadi də təmsil olunurdu. (Əzizov, 1997:70)Məmməd
Səid Ordubadi “Molla Nəsrəddin” jurnalında Azərbaycan xalqının milli dəyərlərinin
və kimliyinin təsvirçisi kimi cıxış edirdi.
Məmməd Səid Ordubadinin “Dumanlı Təbriz”, “Qılınc və qələm”, “Bədbəxt
9
milyonçu, yaxud Rzaqulu xan firəngiməab” və başqa əsərlərində millilik və milli-
mənəvi dəyərlər geniş şəkildə öz əksini tapmışdır. Məmməd Səid Ordubadi bu
əsərlərində əsl xalqşünas və etnoqraf kimi tanınır. Onun əsərlərini oxuyanda xalq
həyatını dərinliklərinə qədər bilən, xalqın dərdinə yanan, milli inkişaf arzulayan
ziyalı obrazı gözümüzün önündə canlanır. Məmməd Səid Ordubadinin əsərlərində
əks olunan etnoqrafik materiallar XIX əsrin sonu – XX əsrin əvvəllərində Azər-
baycan xalqının maddi və mənəvi mədəniyyətinin, ailə məişətinin, ictimai həyatının,
milli mənliyinin öyrənilməsi baximindan aktuallıq daşıyır.
Məmməd Səid Ordubadinin əsərlərində təlim-tərbiyə, elm, ictimai inkişaf,
sosial tərəqqi məsələləri geniş şəkildə əksini tapmışdır. Ordubadinin şerləri, satirik
şerləri, felyetonları, mənzum hekayələri, mənsur hekayələri, pyes və romanları XX
əsrin əvvəllərində Azərbaycan xalqının inkişafında özünü göstərən ənənələri əks
etdirirdi. Bu dövrdə Ordubadininyaradıcılığında Azərbaycan xalqının milli dünya-
görüşünün, milli ideyasının inkişafının əksi xüsusilə diqqəti cəlb edir.
Məmməd Səid Ordubadinin 1906-cı ildə “Qəflət” adlı ilk şerlər kitabı nəşr
edilmişdir. Ədibin bu kitabında xalqın maariflənməsi məsələsi qoyulur. 1907-ci ildə
isə Məmməd Səid Ordubadinin “Vətən və hürriyyət” adlı yeni şerlər kitabı çap
olunur. Bu kitab ideya və məzmun baxımından “Qəflət”dən fərqlənməsə də, şerlərdə
azadlıq, mübarizə ruhu duyulurdu, müasirlik ab-havası hiss olunurdu. Bu şerlərdə
xalqın xoşbəxtliyinə, Vətənin müstəqilliyinə yalnız birləşməklə, birgə səy göstər-
məklə, azadlıq əldə etməklə nail olmaq ideyası təbliğ olunurdu. Azad olmaq üçün
isə mübarizə ideyası irəli sürülürdü. Təsadüfi deyil ki, bu kitabda rus müstəmlə-
kəçilərinə qarşı qəhrəmanlıqla mübarizə aparan Cavad xanın bədiiləşdirilmiş “dəfn
mərasimində”onun ömür yoldaşı Bəyim xanımın qəlbləri vətənpərvərlik hissi ilə
alovlandıran nitqindən ibrətamiz bir parça da oxuculara təqdim olunmuşdu. Azər-
baycançılıq duyğularının ifadəsi olan bu nitqdə Vətənin azadlığı uğrunda həlak
olanların ölməzliyi, daim yaşadığı fikri aşılanırdı. (Məmmədli, 2012: 6)
“Vətən və hürriyyət” kitabındakı “Loğmanın vəsiyyəti” adlı şerində də Məm-
məd Səid Ordubadi azadlıq əldə etmək üçün mübarizənin zəruriliyini belə qeyd
edirdi:
... Yatdıq nə qədər naz ilə indisə ayılmaq.
Başdan keçib
heysiyyəti-milliyə qazanmaq,
Can ilə təlaş eləyibən
qana boyanmaq,
Bir əmri- müqəddəsdi vətən
qeydinə qalmaq,...
Baş verməyən insanın hüquqatı verilməz,
Yüz kimsə əgər ölməsə min
kimsə dirilməz,...
Millətdə tifaq
olmasa asayiş edilməz,
Əfsus ola
bir millətə qədrini bilməz,
Bilməz nədi qeyrət, nədi millət, nədi himmət,
İnsanlara fərz olmalıdır qeyrəti millət!...
Hüriyyəti insanlar əsarətlə yeritdi,
Öldü, özü ölməklə hamı həqqi diriltdi.... (Ordubadi, 1964: 9).
Məmməd Səid Ordubadinin “İki cocuğun Avropaya səyahəti” romanında
akademik İsa Həbibbəylinin fikrinə görə bədii düşüncə ilə publisist notlar bir-birini