— Num er po jed y n czy kop. 15. P r e n u m e r a t a w w a r s z a w ie
Yüklə 44,29 Mb. Pdf görüntüsü
|
Rodzina głodomora. bie... Nie byłaby może od tego, żeby trochę zmienić stan. — A gdzie mąż? — Na górze, w komórce. Zamknięty. Klucz od drzwi „aż w Warszawie". — Widzieć nie można? — Ale proszę pana, drzwi opieczęto wane, przy świadkach. Nikogo nie wi dzi. Pości. Wziął tylko ze sobą pięć strucli i wiadro gotowanej wody... — Ale mówić z nim można? — Może... może zechce. Poszliśmy na górę. Na lewo pokoik „z lokatorami, na prawo komórka z opie- czętowanemi drzwiami. Próbuję — za mknięte. Pieczątki istotnie nienaruszone, przyłożone na dwóch przez ramę drzwi przeciągniętych tasiemkach. Myślę sobie: może go zobaczę przez dziurkę od klucza. Żona, na moje pro śby, woła:—Anteczek, chodź bliżej!.. Słychać kroki. Uklęknąłem i patrzę przez dziurkę. Widzę cień. Panie Markowski—mówię — niech— pan z łaski swej uklęknie przed dziurką. Nieco dalej... Tam gdzie światło. Tro chę na lewo... O... tak!.. Widzę teraz doskonale. Chudy, bar dzo szpetny, zarośnięty, przy tern jakby umyślnie rozczochrany; zdecydowany typ mikrocefala, z kwadratowem, wyjątkowo nizkiem czołem i dużym nosem. Prawie karykatura. Żona pyta: czy ma mówić? — Niech mówi—odparłem, nie odrywa jąc oka od dziurki.. — Anteczek!.. — Co? — Mów, to co wiesz... Zaczął wówczas swoje, monotonnie, a uroczyście, z fałszywymi akcentami: — „Niedługo się wyjaśni tajemnica „dwunasta i tajemnica czternasta, „więc niedługo wszyscy się dowie- „dzą, to com mówił u księdza i com „pisał... Jak ksiądz ze Skierniewic „poda do Watykanu, wtedy się wszy- „scy przekonają, że prawda co mó- „ wiłem"... — Jaka prawda?—pytam.1 ; — „Wyjaśni się tajemnica dwunasta „i tajemnica czternasta, com opisał „na papierze... Co pożyczyłem na to „pięć rubli... Bo nasz ksiądz nie miał „czasu, ale ksiądz ze Skierniewic „poda do Watykanu... wzion pismo „i będzie odpowiedź z Watykanu... „i wtedy wszyscy się przekonają"... — O czem?... — „Że się wyjaśni tajemnica dwuna- „ sta i tajemnica czternasta... z Waty kanu"... l^fcak w kółko. W kół ko i zupełnie bez sensu, bez ciągu, bez związku.. Nonsens, jednem słowem!.. Tyle jedynie, że mu się przez ten czas dobrze przypatrzyłem... — Zdjęliśmy potem fotografię z rodziny, a na odjezdnem z domku. Dwie opinje. A kwintesencya wy
cając... Że niema takie go głupstwa, w któreby nie uwierzyli ludzie w tych czasach. Taki nastrój chwili!.. A potem: czy on wierzy w to co mówi?., czy on pół waryat, czy blagier? Trudno orzec. Może
potrochu jedno
i drugie, z dodatkiem ja kichś celów ubocznych. Kiedyśmy sobie nawzajem udzielali tych spostrzeżeń, żydek zakonklu dował: # — Żeby siębyli panowie przypatrywali akuratniej na te pieczęcie. One na drzwiach zapieczętowane z lakiem, ale na ramie od drzwi, to one przybite gwoździkami. Dom głodomora. Tc gwoździki to można wyjąć, pieczęcie z drugiego końca tasiemki nie ruszyć i drzwi otworzyć. A potem, można je zamknąć i gwoździki napowrót przybić. I będzie git...
B A J K A . Cicho, malutka, nie płacz już. Patrz, w rozzłoconym słońca pyle Drży w łzach twych nawet tęczy tyle, Na świecie tyle pachnie róż — Nie płacz, malutka, nie płacz już. Malutka, przestań płakać już. 0 królewiczu i królewnie Opowiem bajkę cicho, śpiewnie.. Chodź,—siądź tu przy mnie, blisko, tuż — Tylko mi nie płacz,—nie płacz już. *
— Był król raz stary, córę miał. Dyamentów—dużo miał w koronie, 1 hufce mnogie, skarby, konie, Tłum krasnych dziew, co oczy rwał, Lecz dziewę-cud, tę—jedną miał. W ięc pieśni brzmiały, gęśli wtór, Bo nie tak barć niedźwiedzia mami, Jak tych witeziów pod oknami Mamił jej wdzięków słodki chór— W ięc gęśle brzmiały—pod serc wtór. Lecz jej spojrzenia biegły w dal... Za bór, za rzekę, za wikliny, Za gór zamglonych błękit siny... Żał ci, królewno, ust twych, żal? Rwiesz się za szczęściem w siną dal? Aż drgnęło serce. Oto on Skradł piekłu oczu swych płomienie, Skradł niebu pieśni rozmarzenie, Złoicsty kędyś rzucił tron — Jej tęsknot rycerz chrobry,—on. „Królewno, rzekł, otom twój rab. Skiń, a w mgieł kraj, twój kraj liliowy, Źrebca poniosą mnie podkowy Po tchu ostatek jego chrap. Dam ci go cały—ja, twój rab. „Dam ci go aż po kres twych snów. Koronę w skrach, jak nimb cheruba, I serce, pełne ciebie, luba, Do stóp ci rzucę, kiedy znów Wrócę tu z krain twoich snów". Już rwał go w dal bachmata bieg. Długo królewny oczy łzawe. W skłębioną za nim szły kurzawę, Aż zniknął tam, gdzie szczytów śnieg Bachmata jego szarpał bieg. Odtąd jej oczy zasnuł mrok. Na nic turnieje, piewców .ody; Służebnych dziewek korowody Próżno się słały pod jej wzrok... Dolę niedoli zasnuł mrok. Czasem dotknęła harfy strun... To znów w daremnej z smutkiem walce Z run białych przędzę snuły palce... Wciąż więcej przędzy z białych run, Wciąż cichsze pieśni z harfy strun! Aż wreszcie wrócił tylko—paź. Do nóg złocistą jej koronę I serce rzucił jej skrwawione. „Królewno, w łzach źrenice zgaś; Nie wróći już,"—przemówił paź. „W rubiny skrzepł żer jego krwi. By nie mieć go za przeniewiercę, U stóp twych kładzie swoje serce, Martwe,—bo los z walecznych drwi. Nie zbrakło serca,—zbrakło krwi". Ty znów, malutka, płaczesz już? Po królewiczu, po królewnie? Że marzyć, kochać tak niepewnie? Że prysnął sen wśród życia burz? No cicho, cicho, cicho już.
10
Yüklə 44,29 Mb. Dostları ilə paylaş:
|