1 vaqif aslan
Yüklə 5,01 Kb. Pdf görüntüsü
|
74 Oğlu Tofiq Rəsulov Azərbaycan Dövlət Neft Akademiyası-nın dosenti. Onun ailə sevincinə şərik olanların sırasında Y. B. Lopatinskinin yeri ayrı idi. O, Məcidi həmişə oğlu gözündə görürdüyündən dünyaya gələn körpəni də nəvəsi kimi qəbul etmişdi. Balaca Tofiqin şərəfinə qonaqlıq da vermişdi. Y. B. Lopatinskinin həyat yoldaşı isə Qumru xanıma qaynanalıq etmiş, qayğısına qalmağı özünə borc bilmişdi. Məsələnin bir ayrı tərəfi də var idi: Y. B. Lopatinski dostluq və qohumluq məsələsində anatomik və fizioloji deyil, filosof kimi düşünüb daşınmağı sevirdi. Haçansa h ansısa bir mifiloq Y.B.Lopatinskiyə yunan mifologiyasından danışarkən demişdi ki, Kron Göyün və Yerin (Uranın və Qeyanın) oğludur. Yunanların Baş Allahı Zevs məhz həmin o Kronun başından doğulmuşdur. Bunu bir çoxları sadəlövh antik təsəvvür kimi qəbul etsə də, Y. B. Lopatinski həqiqət kimi qəbul edirdi. Nəinki Məcid Rəsulov, hətta, özü də öz gözlərinə dahilərin fikri və düşüncəsindən, ağlı və dərrakəsindən, təfəkkürü və idrakından doğulmuş kimi görünürdü. Məhz belə olduğu üçün Məcid Rəsulov “Differensial tənliklər üçün bəzi qarışıq məsələlərin həllinin çıxıqlar üsulu ilə araşdırılması” mövzusunda yazdığı namizədlik dissertasiyası ilə dünya riyazi fikrinin davamçısı olduğunu sübut etmişdi. İndi ona şərait yaratmaq lazım idi ki, o, qarşısındakı missiyanın tam həllinə nail olsun. Məcid Rəsulov “Xüsusi törəməli xətti differensial tənliklər üçün qarışıq və sərhəd məsələlərinin həllinin çıxıqlar üsulu” mövzusunda yazacağı doktorluq dissertatsiyası ilə qarşıda duran suallara tam və əhatəli cavab axtarıb tapmalı idi. Dünya səviyyəsində son dərəcə ciddi elmi səciyyə daşıyan daha bir məsələ layiqincə həll edilsin deyə Y. B. Lopatinski yenə də ona elmi rəhbərliyi öz üzərinə götürür. 26 sentyabr 1953-cü ildən İ. Franko adına Lvov Dövlət Universitetinin “Differensial tənliklər” kafedrasında dosent vəzifəsində çalışan Məcid Rəsulovun həyatının daha xoş, 75 yaradıcılığının daha məhsuldar bir dövrü başlanır. Bu dövr həm də onunla əlamətdar idi ki, artıq mart ayının 5-dən qorxu və təhdid kabusu İ. V. Stalin dəfn edilmişdi. Mart ayında Stalinə yas tutanlar yavaş-yavaş özlərinə gəlməkdə, gözyaşlarını silib kim üçün ağladıqlarının fərqinə varmaqda idilər. Məhz Stalin dövründə ilk gəncliyi Kokaralda – sürgündə keçən, növbəti təqiblərə məruz qalmasın deyə adında, soyadında qismən dəyişikliklər edilən Məcid Rəsulovun sonrakı həyatı, nə yaxşı ki, elm ilə bağlı olmuşdu. İndi onu məşğul edən bir şey var idisə, o da Lvov Universitetində dərs deməklə yanaşı elmi tədqiqatlarını davam etdirmək idi. Subaylıqda “Elm” adlı bir gözəlin cazibəsində idisə, evlənib “Ailə” adlı bir gözəlin cazibəsinə düşmüşdü. Bu gözəllər onun beynini və ürəyini əllərində möhkəmcə saxlamışdılar. Nə yaxşı ki, belə olmuşdu və nə yaxşı ki, siyasi dairələrdə gedən oyunlar onu cəzb edə bilməmişdi. Şair demiş, həyat adlı badəni Gözəllərin əllərindən alasan. Əldən-ələ keçməyəsən, amma ki, Gözəllərin əllərində qalasan. Daha onların dədə-baba qonşusu Ağabalanın yazdığı donoslar qüvvəsini itirmişdi. Bəli, qonşu Ağabalanın yazdığı donosa görə Əbdüləli müəllimin fabrikant oğlu olduğunu bilib əvvəki illərdə ADU-dan, sonrakı illərdə isə Tibb Universitetindən, özü də hər iki ali məktəbin II kursundan xaric etmişdilər. Atasına görə oğlun səsini alandan, onu atası ilə birlikdə sürgünə göndərəndən, həbsxanalarda yatızdırandan sonra nadancasına müdriklik göstərib “Oğul ata üçün cabadeh deyildir” doktrinasını irəli sürən İ. V. Stalinin bir “yaxşılığı” da onda olmuşdu ki, 1953-cü ildə onun ataəvəzi qardaşı cəfakeş Əbdüləli müəllim üçüncü dəfə ali məktəbə daxil olmuşdu və artıq bir il idi ki, APİ-nin “Riyaziyyat” fakültəsində qiyabi təhsil alırdı. O, Məciddən də əvvəl ailə qurmuşdu, ailə vəziyyəti onsuz da ona əyani təhsil almaq imkanı vermirdi. Məcid Rəsulovun Lvov həyatının daha bir gözəlliyi də ondan ibarət idi ki, 1957-ci ildə qızı Zemfira dünyaya gəlmişdi. Di gəl, bu məqamda qarşındakı körpəyə “gözəl” demədən müraciət elə. Zemfiraya baxdıqca ona həm də qız övladı bəxş edən Qumru xanıma Məcid müəllim daha da ehtiramla yanaşırdı. Hansısa bir qırğız şairinin şeirlərinin birində işlənən və yaddaşında ilişib qalan “Qırğız qızı, qırğızların anası” misrası tez-tez onun yadına düşürdü. Qız övladını millətinin anası kimi qiymətləndirən insanların böyüklüyünü təqdir etməmək olardımı? 76 Qızı Zemfira Məmmədova. AMEA M. Füzuli ad. Əlyazmalar İnstitutunun elmi işçisi. Məhz o misradan təsirlənən bir Azərbaycanlı şair də şeir yazmışdı. Hər dəfə körpə Zemfiranı oynadıb oxşayanda onun süd qoxulu dodaqlarındakı təbəsdsümü görüb Məcid Rəsulov da şairləşirdi və adını unutduğu Azərbaycanlı şairin şeirini özü bildiyi kim pıçıltı ilə Zemfirasına söyləyirdi. O, şeir söyləyərkən körpə Zemfiranın sakitləşib ilahi bir maraqla ona baxmasından, sanki nəyisə başa düşürmüş kimi xoşbəxt-xoşbəxt gülümsəməsindən dünyalarca zövq alırdı. O şeirin sözləri təxminən belə idi: “Qırğız qızı-qırğızların anası.” Nəyim var ki, mənim səndən danası? Mən qocaman Qafqazların oğluyam Sən işıqlı İssıkkulun sonası. Göydən yerə uzadılan əlmisən? İşıq kimi ürəyimi dəlmisən. Dağ Tenqri tərəflərdən gəlmisən. Kimdir səni məndən doğma sanası? Mənim qızım millətimin anası! ********** ***** Yüklə 5,01 Kb. Dostları ilə paylaş:
|