74
Oğlu
Tofiq Rəsulov
Azərbaycan Dövlət Neft Akademiyası-nın dosenti.
Onun ailə sevincinə şərik olanların sırasında Y. B. Lopatinskinin yeri ayrı idi. O,
Məcidi həmişə oğlu gözündə görürdüyündən dünyaya gələn körpəni də nəvəsi kimi
qəbul etmişdi. Balaca Tofiqin şərəfinə qonaqlıq da vermişdi. Y. B. Lopatinskinin həyat
yoldaşı isə Qumru xanıma qaynanalıq etmiş, qayğısına qalmağı özünə borc bilmişdi.
Məsələnin bir ayrı tərəfi də var idi: Y. B. Lopatinski dostluq və qohumluq
məsələsində anatomik və fizioloji deyil, filosof kimi düşünüb daşınmağı sevirdi.
Haçansa h
ansısa bir mifiloq Y.B.Lopatinskiyə yunan mifologiyasından danışarkən
demişdi ki, Kron Göyün və Yerin (Uranın və Qeyanın) oğludur. Yunanların Baş Allahı
Zevs məhz həmin o Kronun başından doğulmuşdur. Bunu bir çoxları sadəlövh antik
təsəvvür kimi qəbul etsə də, Y. B. Lopatinski həqiqət kimi qəbul edirdi. Nəinki Məcid
Rəsulov, hətta, özü də öz gözlərinə dahilərin fikri və düşüncəsindən, ağlı və
dərrakəsindən, təfəkkürü və idrakından doğulmuş kimi görünürdü. Məhz belə olduğu
üçün Məcid Rəsulov
“Differensial tənliklər üçün bəzi qarışıq məsələlərin həllinin
çıxıqlar üsulu ilə araşdırılması” mövzusunda yazdığı namizədlik dissertasiyası ilə
dünya riyazi fikrinin davamçısı olduğunu sübut etmişdi. İndi ona şərait yaratmaq lazım
idi ki, o, qarşısındakı missiyanın tam həllinə nail olsun. Məcid Rəsulov
“Xüsusi törəməli
xətti differensial tənliklər üçün qarışıq və sərhəd məsələlərinin həllinin çıxıqlar üsulu”
mövzusunda
yazacağı doktorluq dissertatsiyası ilə qarşıda duran suallara tam və əhatəli
cavab axtarıb tapmalı idi.
Dünya səviyyəsində son dərəcə ciddi elmi səciyyə daşıyan daha bir məsələ
layiqincə həll edilsin deyə Y. B. Lopatinski yenə də ona elmi rəhbərliyi öz üzərinə
götürür.
26 sentyabr 1953-cü ildən İ. Franko adına Lvov Dövlət Universitetinin “Differensial
tənliklər” kafedrasında dosent vəzifəsində çalışan Məcid Rəsulovun həyatının daha xoş,
75
yaradıcılığının daha məhsuldar bir dövrü başlanır. Bu dövr həm də onunla əlamətdar
idi ki, artıq mart ayının 5-dən qorxu və təhdid kabusu İ. V. Stalin dəfn edilmişdi. Mart
ayında Stalinə yas tutanlar yavaş-yavaş özlərinə gəlməkdə, gözyaşlarını silib kim üçün
ağladıqlarının fərqinə varmaqda idilər. Məhz Stalin dövründə ilk gəncliyi Kokaralda –
sürgündə keçən, növbəti təqiblərə məruz qalmasın deyə adında, soyadında qismən
dəyişikliklər edilən Məcid Rəsulovun sonrakı həyatı, nə yaxşı ki, elm ilə bağlı
olmuşdu. İndi onu məşğul edən bir şey var idisə, o da Lvov Universitetində dərs
deməklə yanaşı elmi tədqiqatlarını davam etdirmək idi.
Subaylıqda “Elm” adlı bir gözəlin cazibəsində idisə, evlənib “Ailə” adlı bir gözəlin
cazibəsinə düşmüşdü. Bu gözəllər onun beynini və ürəyini əllərində möhkəmcə
saxlamışdılar. Nə yaxşı ki, belə olmuşdu və nə yaxşı ki, siyasi dairələrdə gedən oyunlar
onu cəzb edə bilməmişdi.
Şair demiş, həyat adlı badəni
Gözəllərin əllərindən alasan.
Əldən-ələ keçməyəsən, amma ki,
Gözəllərin əllərində qalasan.
Daha onların dədə-baba qonşusu Ağabalanın yazdığı donoslar qüvvəsini itirmişdi.
Bəli, qonşu Ağabalanın yazdığı donosa görə Əbdüləli müəllimin fabrikant oğlu
olduğunu bilib əvvəki illərdə ADU-dan, sonrakı illərdə isə Tibb Universitetindən, özü
də hər iki ali məktəbin II kursundan xaric etmişdilər. Atasına görə oğlun səsini alandan,
onu atası ilə birlikdə sürgünə göndərəndən, həbsxanalarda yatızdırandan sonra
nadancasına müdriklik göstərib “Oğul ata üçün cabadeh deyildir” doktrinasını irəli
sürən İ. V. Stalinin bir “yaxşılığı” da onda olmuşdu ki, 1953-cü ildə onun ataəvəzi
qardaşı cəfakeş Əbdüləli müəllim üçüncü dəfə ali məktəbə daxil olmuşdu və artıq bir
il idi ki, APİ-nin “Riyaziyyat” fakültəsində qiyabi təhsil alırdı. O, Məciddən də əvvəl
ailə qurmuşdu, ailə vəziyyəti onsuz da ona əyani təhsil almaq imkanı vermirdi.
Məcid Rəsulovun Lvov həyatının daha bir gözəlliyi də ondan ibarət idi ki, 1957-ci
ildə qızı Zemfira dünyaya gəlmişdi. Di gəl, bu məqamda qarşındakı körpəyə “gözəl”
demədən müraciət elə. Zemfiraya baxdıqca ona həm də qız övladı bəxş edən Qumru
xanıma Məcid müəllim daha da ehtiramla yanaşırdı. Hansısa bir qırğız şairinin
şeirlərinin birində işlənən və yaddaşında ilişib qalan “Qırğız qızı, qırğızların anası”
misrası tez-tez onun yadına düşürdü. Qız övladını millətinin
anası kimi qiymətləndirən insanların böyüklüyünü təqdir etməmək olardımı?