568
Görünür qoparmayıbmış! Külqabı, külqabında da bayaqkı
yeganə siqaretin götüyü (ay səni, yadından çıxdı, siqaret
almadı). Fotolar... bəli fotolar... O, fotoları xüsusi bir diqqətlə
nəzərdən keçirdi; bu diqqət özünə də qəribə gəldi — sanki
fotolarda nə isə dəyişə bilərdi. Təbii ki, onlar əvvəlki kimi idi
— eyni miqdarda — evdən çıxmazdan qabaq tələbə nədənsə
onları saymışdı —səkkiz dənə idi, indi də səkkiz dənədir. Əgər
onun mənzildə olmadığı vaxt qarı gəlibmişsə də —yəqin ki,
onun öz açarı var —fotolara dəyməyib. Yəni bayaq,
doğrudanmı onları dəyişmişdi? Yəqin tələbəyə belə gəlib,
vəssalam. Axı niyə qarı iki daşın arasında fotoları dəyişməli
idi. Budur, bax, bu da oğlunun fotosu —əgər oğludursa! Tələbə
şən fit çala-çala mətbəxə keçdi. Heyf ki, küçədə azdı, başını
itirdi, yeməyə bir şey almağı unutdu. İndi evdə dişə vurmağa
bir şey yoxdur. O acmışdı. Eybi yoxdur, səhərə qədər, birtəhər
dözər. "Gedək yataq, hə, qarının xahişini yerinə yetirək,
hamamda işığı yana-yana qoyaq, madam ki, arvad bu işığı
mayak hesab edir, qoy onun istəyincə olsun". Tələbə hamamda
işığı yandırdı və kranı açdı. Su şux bir şırıltıyla axmağa başladı
və sanki onun axışı da adamın əsəblərini sakitləşdirirdi. Tələbə
yenə də gülümsündü. Sakit, arxayın, rahat bir təbəssümlə,
güzgüyə baxdı və güzgüdəcə öz gözlərinin dəhşətdən
böyüdüyünü gördü. "Düymə!" Bəli, düymə. Bu tələbənin lap
yaxşı yadında idi. Lap dəqiq. And içə bilərdi. Fotoda oğlan
köynəkdə idi və bayaq köynəyinin yaxası bağlı idi — tələbə
bunu tam dəqiq xatırlayırdı. İndi isə — tələbə bunu da
nəzərində aydınca canlandırırdı —oğlanın köynəyi
boğazınacan düymələnmişdi: Bundan qeyri şəkildə bir
dəyişiklik yox idi; eyni sifət, eyni poza, eyni ölçü. Tələbə: "axı
bu necə ola bilər?" — deyə düşündü. Güzgünün qabağında
donub qalmışdı. Vahimə bütün varlığına hakim kəsilmiş, qorxu
—onu müc eləmişdi. Tələbə addım ata bilmirdi, otağa keçib
fotoya bir də baxmağa ürəyi gəlmirdi —ona elə gəlirdi ki, indi
həmin şəkildəki oğlanı bəlkə də qalstuklu görəcək, ya...
569
"deyəsən mənim başıma hava gəlib, dəli olmuşam".
"Bəlkə —ağlına gözlənilməz bir fikir gəldi — kimsə qəsdən
məni dəli eləmək istəyir?" Qəribədir ki, bu fikir onu bir qədər
sakitləşdirdi, arxayınlaşdırdı. Düşmənini təyin edə bilsən,
onunla mübarizə etmək də asan olar. Amma kim idi onun
qəsdinə duran? Kim idi düşməni? Əlbəttə, qarı! Öz
təşəbbüsüylə olmasa da, hər halda bütün bu işlərdə qarının,
şübhəsiz, barmağı var. Bəlkə o, kiminsə mürəkkəb bir planının
icraçısıdır? Amma bu planın özünü kim tökmüşdür, kim burada
hansı məqsədi güdür? Eh, nə biləsən? Bəzən görürsən elə
düşmənlərimiz peyda olur ki, heç yatsaq yuxumuza də
girməzdi. Özü də həmin bu düşmənlərə heç bir vaxt, heç bir
pisliyimiz dəyməyib, amma axı düşmənçilik çox vaxt heç də
şəxsi münasibətlərdən yaranmır. Bax, məsələn o, tələbə, özü də
istəmədən kiməsə pislik edib — instituta daxil olub, kiminsə
yerin tutub. Götürək elə yataqxanadakı otaq qonşularını.
Bayaqkı maşının, iki sükanlı maşının sürücüsü yaman o oğlana,
ilk imtahandan kəsilmiş otaq qonşusuna oxşayırdı —tələbə
yalnız indi bunu dərk etdi — lap elə bil ekiz qardaşdırlar. Bəlkə
heç təsadüfi deyil ki, bayaq həmin qonşusuna elan lövhəsinin
qarşısında rast gəldi. Bəlkə bütün bu hoqqaları da elə o
düşünüb. Elan, qarı, sürücü-təlimatçı qardaş və nəhayət,
fotolar... Amma məgər onlar belə qəliz bir intiqama
qadirdirlər? Əgər bu cür mürəkkəb bir qisas forması kəşf edə
biliblərsə, elə bir bu ixtiraya görə onu instituta qəbul etməyə
dəyərdi. Həm də imtahansız-filansız. Onlar şübhəsiz, bilirdilər
ki, tələbə otaq axtarır. Bu qarını tapmaq, mənzili danışmaq, hər
şeyi belə məharətlə quraşdırmaq... Tələbənin artıq heç bir şəkk-
şübhəsi yox idi ki, bütün bunlar iblisanə bir planın nəticələridir
və o, mənzildə olmayan vaxt lap yəqin ki, qarı gəlib fotoları
dəyişib. Bu fikrə gələndən sonra tələbə otağa daha sakit girdi.
Düzdür, fotolara yanaşanda nə isə yenə bir nigaranlıq hissi
keçirdi, amma bütün iradəsini toplayıb şəkillərə baxdı.
Gözlərini oğlanın əksinə zillədi. Bu nə boş-boş fikirlərdir,
570
ilahi! Hamamda olduğu müddətdə axı şəkildə nə dəyişə
bilərdi? Nə dəyişmişdisə, o evdə olmayan müddətdə dəyişmişdi
— elədir ki, var: oğlanın köynəyi boğazacan düyməli idi.
Tələbə başqa fotolara baxmağa başladı, qarı onlarıdamı
dəyişdirib? Deyəsən yox, amma məgər bu cütlər —nişanlı
oğlanla qız, məgər ayaq üstə durmamışdılar, yox, oturublar,
görünür, elə oturublarmış, tələbənin dəqiq yadında deyil.
"Gərək bütün şəkilləri dəqiq yadımda saxlayım, sonra görsəm
ki, qarı yenə onları mən evdə olmayanda gəlib dəyişdirir onda
yapışım yaxasından — de görüm mən olmayanda niyə otağıma
gəlirsən, fotoları dəyişməyinin mənası nədir? Budur, bax, şəkil
— ata, ana və yəqin ki, qızları. Ər-arvad, arvad, deyəsən,
hamilədir. İki cavan oğlan —oxşayırlar, yəqin qardaşdırlar.
Hərbi paltarlı kişi. Cavan qız — fəvvarənin yanında dayanıb.
Uşaqlar —üç qız, iki oğlan uşağı. Çəlikli qoca. Vəssalam.
Aydındır. Deməli, ata, ana, qız. Bu belə. Ər-arvad. Arvad
hamilədir. Məgər ərin eynəyi vardı? Bu nə axmaq sözdür,
madam ki, eynəklidir, deməli varmış da... İki cavan oğlan
şübhəsiz qardaşdırlar, oxşayırlar. Hərbi paltarlı kişi. Fəvvarə
yanında qız. İlahi, axı onun sumkası vardı. Sumka necə oldu?
Ya yox idi? Görünür, yox imiş, madam ki, yoxdur... Onda qızı
kiminlə çaşdırıram, axı, yadımda qalıb: fəvvarə yanında qız,
əlində sumka. İki qız uşağı, bir oğlan. Bir oğlan. Bir oğlan? Hə,
görünür, oğlan bir imiş. Qoca. Bu qocanın nəyisə var idi, amma
nəyi? Bəlkə mən şəkillərin məzmununu müfəssəl yazım. Yox,
onda adam, doğrudan da dəli olar. Amma mən dəli olmayacam.
Bu qoca kaftarın və bütün məni istəməyənlərin acığına dəli
olmayacam. Saat neçədir görəsən? Qol saatında on birə iyirmi
beş dəqiqə işləmişdi.
Nədənsə tələbə divar saatına yanaşdı və örtüyü çəkdi. Divar
saatında üçə iyirmi beş dəqiqə işləmişdi. Saat işləyirdi, kəfkir
dəqiqliklə gedib-gəlirdi. Tələbə gözlərini uzun əqrəbə zillədi və
ayrılmadan baxdı, baxdı. Saata baxsa da dəqiq nə qədər vaxt
keçdiyini deyə bilməzdi. Amma hər halda bir müddətdən sonra
Dostları ilə paylaş: |