365
pın dörd bir tərəfini sarmış bayquşların səsləri binanın pən-
cərələrindən ölü canların otaqlarına dolub onları narahat etdi.
Bəlkə də bayquşlarla bağlı rəvayətlər doğruydu və onların
ölümünün xəbərçisiydi ətrafı bürüyən vahiməli səslər bütünü.
Səslər Mavinin yuxusuna təsir etdi və o penisli qadının oldu-
ğu onuncu mərtəbədən başqa bir otağa, mərtəbəyə, şəhərə və
kainata keçdi.
Bir yazarın romanındakı əsas obraz olduğunu hiss etdiyi
bir yuxuya keçdi. Girdiyi otaq yazarının otağıydı. Səfil yazar
yazısını yarım qoyub yerə yıxılıb yuxuya getmişdi. Bədbəxt
birinə oxşayırdı. Sanki yaşamaq istədiyi həyatdan uzaqda
olduğu üçün onu yazılarında yaşatmağa çalışırdı. Yalnız idi.
Dar və dağınıq bir otağın küncündə yıxılıb qalmışdı. Üst başı
çirkliydi, sanki həftələrdir çimmirdi və sanki bunların heç bir
əhəmiyyəti yox kimiydi. Sanki yazmaq istəmirdi və nifrət
edirdi yazdığı anlara çünki bu danışacaq heç kəsinin olmaması
demək idi. İşgəncəsindən zövq almağı öyrənə bilməmiş insan-
ları xatırladırdı.
Mavi yuxuda olub olmadığından əmin
ola bilmir və bu fi-
kir onu dəhşətə gətirirdi. Sadəcə bir əsər qəhramanıymış kimi
və sadəcə yazılanları etmək məcburiyyətində olduğunu hiss
edirdi. Sanki yazarının qələmi onun determinizm sopasıydı.
Özünü bunun yuxu olduğuna inandırmağa çalışırdı ancaq alın-
mırdı. Oyana bilmirdi.
Mavi onu burdaca öldürsə
heç kimin xəbəri olmayacaq-
dı. Bəlkə də onu burdaca öldürməliyəm deyə düşündü. On-
suz da istədiyi bu idi, belə bir əsər yazdığına görə. Ancaq bir
anlıq iç-içə keçmiş qorxu və yazıqlıq hissi onu fikrindən da-
şındırdı. Otağa nəzər saldı, kitablar və cırıq səhifələr. Tütün
və sarma kağızlar. Boş butulkalar və boş ümidlər. Sönük bir
işıq. Yerdəki cırıq kitab səhifələrindən birini götürüb oxuma-
ğa çalışdı. Hansısa yazarın kitabının cırılmış və paramparça
edilmiş səhifələri var idi bir tərəfdə. Divardakı notlara göz
gəzdirdi. Yarımçıq şeirlər və silinmiş cümlələr. Birini oxu-
mağa çalışdı: