Ankara üNİversitesi sosyal biLİmler enstiTÜSÜ
Yüklə 1,36 Mb. Pdf görüntüsü
|
55 yaşamanın af niteliğinde bir davranış olmadığı gerekçesi ile tarafların boşanmasına hükmettiği kararları da vardır. 224 Öztan’a göre bu durum hiç kuşkusuz çekilmezliğin belirlenmesinde dikkate alınması gereken önemli bir kıstas olmakla birlikte, çekilmezliğin ortadan kalkmasına sebebiyet verecek derecede geçerli mutlak bir ölçüt sayılmamalıdır. Zira hiçbir eş ruh âlemindeki gelişmeye tam hâkim olamaz. Her eş kendi yeteneği üzerinde yanılabilir. Bu nedenle affa rağmen söz konusu nedenler evlilik birliğini çekilmez hale getirebilir. Çok ağır şartlara senelerce tahammül eden eş, bazen küçük bir olaya tahammül edemeyebilir. Bu durumda ise davanın reddi değil aksine kabulü gerekir. 225 Bizce de evlilik birliğinin temelinden sarsılmasına esas olayların ortaya çıkmasından sonra eşlerden birinin göstermiş olduğu bütün barışma girişimlerinin, önceki olayların affedilmiş sayılacağı anlamını taşımaması gerekir. Gösterilen barışma girişimlerine rağmen evlilik birliğinde düzelme yolunda herhangi bir aşama hayatın sürdürülmesinin fiilen mümkün olduğunu gösterdiğine ilişkin Y HGK 2010/2- 343 E. 2010/361 K. no.’lu kararın karşı oy gerekçesi dikkat çekicidir: ”…Aralarında çıkan olaylar nedeni ile davacı kadın eldeki boşanma davasını açmıştır. Boşanma davasının açılması ile birlikte tarafların birlikte oturdukları konut ortak konut olmaktan, diğer bir anlatımla aile konutu olmaktan çıkmamaktadır. Taraflar boşanma davasına karşın bu konutu birlikte kullanmaya devam edebilirler. Aile konutunun boşanma davasının varlığına rağmen birlikte kullanılması davacının boşanmaya neden olan ve evlilik birliğini temelinden sarsan olaylara onay verdiği ve evlilik birliğini devam ettirmek niyetinde olduğunun kanıtı değildir. Bu düşünce kabul edildiği taktirde "her boşanma davasının açılmasından sonra eşlerden birinin davadan önceki olaylara dayanabilmesi için ortak konutu terk etmesi gerektiği gibi bir sonuç çıkar ki" bu yasanın temel ilkesine aykırıdır. Boşanma davasının açılması ile birlikte taraflardan birisi aile konutunu terk etme hakkına kavuşur, ancak bu muhakkak terk etmesi gerektiği biçiminde anlaşılmamalıdır, aksine isterse terk edebilir biçiminde yorumlanmalıdır. Özel Dairenin genel uygulaması da bu yoldadır…” (KAZANCI BİLİŞİM, İÇTİHAT BANKASI). 224 “…Toplanan delillerden; Eşlerin Erciş‟ten tayinlerinin çıkması üzerine Ankara’ya geldikleri, kendilerine hemen lojman tahsis edilmemesi üzerine 23.10.2003–05.01.2004 tarihleri arasında orduevinde konakladıkları, davacıya lojman verilmesi üzerine eşlerin ayrıldıkları ve kocaya tahsis edilen lojmana davalının yerleştiği, davacının eşini dövdüğü, davalının ise eşine karşı ağır hakaretlerde bulunduğu, yüzünü tırnağı ile yaraladığı anlaşılmaktadır. Eşlerin zorunlu olarak bir süre beraber orduevinde kalmaları kocanın eşini affettiğini, geçen hadiseleri hoşgörü ile karşıladığını göstermez. Bu halde taraflar arasında ortak hayatı temelinden sarsacak derecede ve birliğin devamına imkân vermeyecek nitelikte bir geçimsizlik mevcut ve sabittir. Bu şartlar altında eşleri birlikte yaşamaya zorlamanın artık kanunen mümkün görünmemesine göre, TMK 166/1 gereğince boşanmaya karar verilecek yerde yetersiz gerekçe ile davanın reddi doğru bulunmamıştır.”Y.2.HD. 22.06.2006, 3770/9958(Gençcan, s. 528, dn. 1866)). 225 Öztan, s. 255. 56 kat edilememişse, artık evlilik birliğinin temelinden şiddetli olarak sarsıldığının kabulü gerekir. 226 Diğer yandan nasıl ki evlenmeden önce yaşanan olaylar, evlenmeden sonra devam etmemek veya diğer eş tarafından bilinmemek kaydıyla, evlilik birliğinin temelinden sarsılmasına dayalı bir boşanma davasına esas alınamazsa 227 ; davanın açılmasından sonra ortaya çıkan olaylar da hükme esas alınamayacaktır. 228 Bu durum her davanın, açıldığı zamandaki koşullara göre değerlendirilmesi gerekeceği yönündeki genel ilkenin bir sonucudur. Bu durum Y HGK.’nin 19.4.1995, E. 1995/128, K. 1995/399 sayılı kararında 229 “…Dava MK. 134/1. m. kaynaklanan boşanma istemine ilişkindir. Öncelikle belirtmek gerekir ki, her dava açıldığı tarihteki hukuki ve maddi esaslara göre çözüme ulaştırılır. Bu husus vazgeçilemez temel bir usul kuralıdır. Somut olayda ise, boşanma isteğinin kabulüne ilişkin yerel mahkeme kararına ağırlıklı olarak 17.05.1993 gününde açılan davadan sonra, tanık ifadelerinde açıkça belirtilen 19.05.1993 günü cereyan eden olay gerekçe yapılmıştır. Oysa davanın açıldığı tarihe kadar tarafların arasındaki müşterek hayatı sürdürmeleri kendilerinden beklenmeyecek derecede temelinden sarsıldığını gösterir vuku bulan bir olay ileri sürülmediği gibi bir kanıt da getirilmiş değildir. Bu itibarla Hukuk Genel Kurulunca da benimsenen Özel Daire bozma ilamına uyulması gerekirken önceki kararda direnilmesi doğru değildir. Bu nedenle direnme kararı bozulmalıdır.” şeklinde ifade edilmiştir. Ancak Y HGK sonraki tarihli kararlarında evlilik birliğinin sarsılması sebebiyle boşanma davasında, boşanma davası sırasında ve sonra oluşan olayların hükme esas alınabileceği gibi, boşanma kararı kesinleşinceye kadar olan olayların da boşanma hükmüne esas alınabileceğini söylemiştir. Nitekim, Y HGK.’nin 226 Benzer görüş için bkz. İpek, Ali İhsan: Türk Hukukunda Genel Boşanma Sebepleri, Konya 2007, s. 67. 227 Yargıtay’ın emsal kararlarına rağmen, evlenmeden önceki olayları evlilik birliğinin temelinden sarsılması nedeniyle boşanma davasında hükme temel aldığı istisnai kararı için bkz. Y 2 HD, 06.03.2008, 5368/2887(Gençcan, s. 534, dn. 1892). 228 Gençcan, s. 533 vd. 229 KAZANCI BİLİŞİM, İÇTİHAT BANKASI. Yüklə 1,36 Mb. Dostları ilə paylaş:
|