32
qazıntıların nəticələri feodal şəhərlərinin üç tipini ayırmağa imkan verir. İstehkamlı
sahəsi 100 hektara yaxın və daha artıq olan iri ş əhərlər ayrı-ayrı dövrlərdə Azərbaycan
feodal dövlətlərinin paytaxtı və ya mühüm mərkəzi olmuşdur. Onların iqtisadiyyatı
sənətkarlıq və ticarətə əsaslanırdı. Bu şəhərlər ölkənin intellektual potensialının
cəmləşdiyi başlıca mərkəzlər idi. Bərdə, Gəncə, Dəbil, Naxçıvan, Təbriz, Ərdəbil,
Marağa, Şamaxı, Dərbənd belə şəhərlərdən idi. Həmin şəhərlərin əhalisinin sayı 100
minə ya xın və ya daha ço x idi.
İstehkamlı sahəsi 20-60 hektara qədər ərazini əhatə edən, əsasən vilayət
mərkə zləri olmuş orta dərəcəli şəhərlər sırasına Beyləqan, Əhər, Zəncan, Bakı, Qəbələ,
Şabran, Şəmkir və başqalarını aid etmək olar.
Ümumi sahəsi 20 hektardan çox olmayan, yerli əhəmiyyətə malik mahal
mərkəzlərindən ibarət kiçik şəhərlər sırasında Cəlilabad rayonunda qeydə alınmış
Bəcrəvan şəhərinin xarabalıqların ı, Xunan ş əhəri ilə eyniləşdirilən Torpaqqala ş əhər
yerini, Gilgilçay sahilində yerləşən Şəhərgahı və başqalarını göstərmək olar. Buraya həm
də şəhərtipli iri yaşayış yerlərini aid etmək olar. Şəhərlərin belə arxeoloji tipoloji bölgüsü
yazılı qaynaqlardakı müsəlman şəhərlərinin təsnifatına uyğun gəlir. Belə ki, yazılı
qaynaqlarda paytaxt şəhərlər "misr", vilayət mərkəzləri "qəsəbə", mahal mərkəzləri
"mədinə" adlandırılır (Əl-Müqəddəsi, 1967). Lakin bunu da xatırladaq ki, orta çağ
müəlliflərinin şəhərin statusuna dair təsəvvürləri konkret deyildi. Ərəb coğrafiyaşünası əl-
Müqəddəsi üçün başlıca meyar yaşayış məntəqəsində Came məscidinin olması vacib şərt
idi. Və yaxud, XIII əsrin əvvəllərində Azərbaycanda olmuş Yaqut Həməvi Ərdəbil,
Dərbənd kimi böyük və əhəmiyyətli şəhərləri mədinə adlandırır (N.Əliyeva, 1999,
səh. 68).
Yazılı qaynaqların məlumatı və arxeoloji tədqiqatların nəticələrini müqayisəli
təhlil edən tədqiqatçılar inkişaf etmiş orta əsrlərdə Azərbaycanda 70-ə yaxın şəhərin
fəaliyyətdə olduğunu müəyyənləşdirmişlər.
Ümumiyyətlə, Azərbaycanın IX-XII əsr yaşayış məskənləri arxeoloji baxımdan
şəhər xarabalıqları, qala və qəsr qalıqları, kənd tipli yaşayış yerləri ilə təmsil
olunmuşdur.
Şəhərlər
Bir halda ki, arxeoloji qazıntılar əsasən orta əsr şəhərlərinin xarabalıqlarında
aparılmışdır, əvvəlcə qısa da olsa onların üzərində dayanaq. IX-XIII əsrin şəhərlərindən
Şimali Azərbaycan ərazisində ən məşhur olanları Gəncə, Beyləqan, Naxçıvan, Şabran,
Şamaxı, Şəmkir, Dərbənd, Bakı, Dəbil, Qəbələ, Bərdə, Şəki idi. Bunlardan bəziləri -
Bakı, Şamaxı, Naxçıvan, Dərbənd öz köhnə adlarını saxlamış və indi də bu şəhərlərdə
həyat davam etməkdədir. Tarix səhnəsindən silindikdən sonra öz adını yaxın yaşayış
33
məskəninə vermiş şəhərlərin də tarixi yerlərini aydınlaşdırmaq asandır. Belələrinə aiddir:
Bərdə (indiki Bərdə rayon mərkəzi), Gəncə (indiki yeni Gəncə), Şəmkir (indiki Şə mkir
şəhəri), Qəbələ (indiki Çu xur Qəbələ kəndi). Beyləqan şəhərinin yeri məsələsində böyük
mübahisə ortaya çıxmışdır. Hazırda bu şəhərin xarabalıqlarının Örənqala olduğu sübut
edilmişdir (Q.M.Əhmədov, 1979). Şəki şəhərinin yeri haqqında da mü xtəlif fikirlər
söylənmişdir.
35
Bu günə qədər Şirvan, Abxaz və bir sıra başqa şəhərlərin tarixi yeri tam
aydınlaşdırılmamışdır. Adı təkcə ilk mənbələrdən bizə məlum olan, məsələn, Balasacan,
Bərcic, Bərzənd, Zeym (Zayam), Ka lkatus, Kərkərə, Yunan və s. kimi şəhərlərin yerləri
arxeoloji cəhətdən müəyyən olunmamış və ya dəqiqləşdirilmə mişdir. Bir sıra şəhər və
qala yerlərinin (Bəndovan, Qızılburun, Qalaca və başqaları) tarixi adları indi də
mə lu m deyildir.
Tarixi mənbələrin araşdırılması və arxeoloji a xtarışların nəticəsi göstərir ki,
Azərbaycanın IX-XIII əsrlərə aid şəhərlərinin əksəriyyəti ölkənin iqtisadi cəhətdən
daha inkişaf etmiş və əhali ilə sıx məskunlaşmış, həmçinin, magistral ticarət yolları
keçən strateji cəhətdən əhəmiyyətli olan ərazilərində yerləşmişdir. Başqa Şərq
ölkələrində olduğu kimi, Azərbaycanda da şəhərlər sənətkarlıq və ticarət mərkəzləri
kimi əsasən IX-X əsrlərdə formalaşmış, sonrakı iki əsrdə, XI-XII əsrlərdə çiçəklənmə
çağını keçirmişdir. Azərbaycan tarixinə bu dövr inkişaf etmiş orta əsrlər dövrü kimi daxil
olmuşdur. Söz yox ki, bu şəhərlərin formalaşması və inkişafında ilk orta əsrlərdə və
ondan qabaqkı dövrlərdə yaranmış bazanın mühüm rolu olmuşdur. Hər halda arxeoloji
qazıntılar zamanı müəyyən olunmuşdur ki, inkişaf etmiş orta əsrlərdə şəhərlərin -
Qəbələ, Gəncə, Beyləqan, Dərbənd, Şabran, Bakı və s. ərazisi ilk orta əsrlərə nisbətən
daha sıx məskunlaşmış və daha geniş sahəni əhatə etmişdir. Gəncənin yalnız qala
divarlarının içərisindəki sahəsi 250 hektara bərabər idi. Yazılı mənbələrin verdiyi
məlu mata əsasən, Bərdənin təkcə Həftəbazar meydanı 50 hektar ərazini əhatə edirdi.
Beyləqanın qala divarlarından içəridəki sahə 40 hektara ya xın, Şə mkirdə isə 28 he ktar
idi.
Şərqin digər müsəlman ölkələrində olduğu kimi, Azərbaycanın da orta əsr
şəhərləri əsasən üç sosial-iqtisadi topoqrafik hissədən - narınqala (iç qala), şəhristan
(içərişəhər) və rabaddan (bayır şəhər) ibarət idi. Şəhərlərin belə quruluşu feodal
cəmiyyətində baş verən sosial-iqtisadi proseslərlə bağlı idi. Bu üç s əciyyəvi topoqrafik
hissənin hər birinin forma laşması öz növbəsində bir sıra sosial-iqtisadi və hərbi-siyasi
amillərlə bağlı idi. Şəhərin siyasi və inzibati mərkəz funksiyasını yerinə yetirməsi onun
ərazisində ən əlverişli yerdə narınqalanın və hökmdar sarayının meydana gəlməsini
şərtləndirmişdi. Ölkənin, vilayətin, mahalın idarəsi buradan həyata keçirilir, burada
qanunlar və fərmanlar hazırlanır, ölkədə və ya vilayətdə baş verən hadisələr mü zakirə
olunur, toplanan vergilər buradakı xə zinəyə daxil o lurdu.
Şəhərin hərbi-inzibati və mədəni-ideoloji mərkəz rolunu oynaması dövlət
idarəçiliyində və mədəni-dini sahədə fəal iştirak edən feodal sinfinin şəhristanda
yerləşməsini, şəhərin bu hissəsində monumental ictimai-dini binaların, ticarət
obyektlərinin, imarətlərin və çoxotaqlı, yaraşıqlı evlərin inşa olunmasını, abadlıq
tədbirlərinin daha ciddi həyata keçirilməsini şərtləndirmişdi. Sənətkarlıq və ticarətin