______________Milli Kitabxana_______________
53
adamı o qədər təngə gətirmişdi ki, belə bir tamaşaya həməncə hörmət
hissiylə yanaşırsan...
Hörmətli Rza! Fürsətdən istifadə edib Sizə öz qardaşım Teymuru
təqdim etmək istəyirəm. Məktubumu da, mənim xahişimlə, Sizə elə o
özü çatdıracaq. Sizdən rica edirəm, əgər mümkünsə, ona bir neçə
dəqiqəlik vaxt ayırın. O, Sizin diqqətinizə dəyər!!! İnandırım Sizi ki,
Teymur istedadsız oğlan deyil. Sizin məsləhət və yardımınıza onun
ehtiyacı var. Mən onu məhz Sizin yanınıza göndərirəm. Çünki
özümdən bilirəm ki, Sizin kimi böyük həyat təcrübəsi və avtoriteti olan
bir şəxsin bir neçə xeyirxah sözü, isti münasibəti onun kimi bir cavan
üçün çox şey deməkdir... Bir də xahiş eləyirəm, öz məsləhətlərinizi
ondan əsirgəməyin. Öncədən Sizə təşəkkür edirəm.
Bacınız Gülsümə və Əzizə salam söyləyin.
Salamat qalın.
Mehdi Moskva,
07.12.39.”
46
Tamaşa tamaşa olunca,
rejissor teatra gəlincə, sənətçi
mədəniyyət aləmində tanınınca o qədər işlər baş verir ki... və
sonucda görürsən ki, böyük sənətkarların hamısı eyni bir yolu
keçib... Dünyada ən çox istedadlı adama paxıllıq eləyirlər...
dünyada ən çox istedadlı adama mane olurlar... dünyada ən çox
istedadlı adama qarşı təcavüzdə bulunurlar... dünyada ən çox
istedadlı adamdan qorxub ehtiyatlanırlar... onu “sındırmağa”,
işini yubatmağa, özünü distansiyada saxlamağa çalışırlar. Rza
Təhmasibə göndərilmiş bu məktub da mənə elə şeyləri danışdı
ki... Danışdı ki, artıq 30-cu illərin sonuna doğru Mehdi Bakıda
arzuolunmaz şəxsə çevrilmişdi;
onun bir diplomçu kimi
Azərbaycan Dövlət Dram Teatrında tamaşa hazırlamasını
istəməmişdilər. Deməli, Mehdinin 1935-ci ildə yazdığı
“Öhdəçilik” formal bir şeymiş və onun real gücü yox imiş. Əks
təqdirdə Mehdinin diplom tamaşasını Kirovabad (Gəncə)
teatrına salmazdılar ki... Bəyəm Azərbaycanın o zaman
Moskvada təhsil görmüş rejissorlarını bir əlin barmaqları ilə
sayıb qurtarmaq olmazdımı? Bəyəm teatrın rəhbərliyi
Moskvaya gedərkən Mehdiyə öhdəçilik yazdırıb ona 75 rubl
______________Milli Kitabxana_______________
54
təqaüd kəsməmişdimi? Bəs onda Mehdiyə qarşı, yəni istedadlı
və savadlı cavan bir oğlana qarşı, başqa sözlə, teatrın ümidinə
qarşı bu biganəlik, bu etinasızlıq haradandır? Bəlkə Ədil
İskəndərov istəmir Mehdinin teatra dönüşünü? Hətta bu azmış
kimi Kirovabad da, dəhşətə bir bax, Mehdidən imtina edir.
Frans Kafkanın romanlarının atmosferi. Sənə hamının ehtiyacı
var və sən konkret heç kimə lazım deyilsən; amma hamı üçün
əngəlsən, baş ağrısısan. Beləcə, qapı ağzında kirimişcə əyləşə-
əyləşə qocalıb ölmək də olar. İlahi,
bu vətəndə işlər hər bir
zaman, hər bir yerdə eyni cürə görülür... İstedad istedadını
sübut edincə istedadsızlaşır. Bu məktubda da Mehdinin
sıxıntısı aşkar hiss olunur; hiss olunur ki, o, əməllicə
narahatdır: sabahını proqnozlaşdıra bilməməsi ucbatından
narahatdır. Di gəl ki, o, Rza Təhmasibə heç bir şikayət yazmır,
konkret heç kimi günahlandırmır, umu-küsü eləmir; sənətdən
danışır, kiçik qardaşının qeydinə qalır.
Niyə məhz Rza Təhmasib? Onlar nə vaxtdan tanış idilər?
Necə olurdu ki, Mehdi özündən 21 (rəsmi 24) yaş böyük Rza
Təhmasibin arvadı Gülsüm xanıma və qaynı Əzizə salam
göndərirdi? Bu adamlar harada belə mehribanlaşmışıdılar?
Məktubun tonallığından əlüstü
bilinir ki, Mehdinin Təhmasibə
hörməti sonsuzdur və ona bir ustad kimi yanaşır. Şübhəsiz, Rza
Təhmasib Mehdiyə qayğı göstərib, bu cavan istedadlı rejissor
və aktyoru dəstəkləyib ki, Mehdi də qardaşı Teymurla bağlı
ona ağız aça bilib. Haradasa Mehdinin sənət yolunun əvvəlində
mən Rza Təhmasibi onun hamisi, qeyri-rəsmi himayədarı kimi
görürəm. Görürəm ki, Mehdi Rza Təhmasibi dinləyib, onun
sözünə, məsləhətinə qulaq asıb. Elə 1945-ci ildə Azərbaycan
Dövlət Teatr İnstitutuna müəllim vəzifəsinə işə düzələrkən
Mehdinin xasiyyətnaməni Rza Təhmasibdən alması da, əqidəcə
əsl
kommunist, həqiqətsevər bir adam olan Rza Təhmasibin öz
tərifini ondan əsirgəməməsi də dediklərimin sübutudur. Bu
xasiyyətnaməyə sonra bir də dönəcəyik. İndisə öz tərcüməmdə
həmin sənədi (əsli rus dilindədir) Sizə təqdim edirəm:
______________Milli Kitabxana_______________
55
“XASİYYƏTNAMƏ
Mən yoldaş Mehdi Əsədulla oğlunu 1932-ci ildən M.Əzizbəyov adına
Azərbaycan Dövlət Dram Teatrında öz assissentim kim tanımağa
başlamışam. O, Azərbaycan Dövlət Teatr İnstitutunda mənim tələbəm
olub; L.Beriya adına Kirovabad teatrının bədii rəhbəri vəzifəsində
çalışıb. İndisə M.Əzizbəyov adına Azərbaycan Dövlət Dram Teatrının
quruluşçu rejissorudur. Yoldaş Məmmədovun keçdiyi yaradıcılıq
yolunu təfəkkürə meyllilik, axtarışların zənginliyi, ciddilik və
nəticələrin möhtəşəmliyi fərqləndirir. Onun “Nizami”, “Nə yardan
doyur, nə əldən qoyur”, “On ikinci gecə” və digər bu kimi tamaşaları
göstərdilər ki, o, necə dərindən düşünüb mahiyyətə vara-vara işləyə
bilir, yarada bilir. Bu tamaşaları ilə yoldaş Məmmədov özünü istedadlı,
yüksək quruluşçu mədəniyyətinə yiyələnmiş, peşəsini mükəmməl
öyrənmiş, aktyor kollektiviylə məqsədli şəkildə işləməyi bacaran bir
rejissor kimi tanıtmışdır. Məhz onun bu keyfiyyətləri imkan verib ki,
yoldaş Məmmədov teatr institutu tərəfindən rejissorluq kafedrasında
müəllimlik fəaliyyətinə cəlb olunsun və özünü ən yaxşı cəhətdən
səciyyələndirsin.
“Rejissor və aktyor sənəti”
kafedrasının müdiri, Azərb.
SSR-in əməkdar incəsənət
xadimi, professor əvəzi,
Stalin mükafatı laureatı Təhmasib R.A.
12.08.45.”
47
R.Təhmasibin Mehdini 1932-ci ildən rejissoor assistenti
kimi tanıması mümkünsüzdür. Olsun ki, burada R.Təhmasib
nəyisə unudub və ya tanışlıq ilini təqribi söyləyib. Çünki
Mehdi 1932-ci ildə artıq Bakı Türk İşçi Teatrında
özünü aktyor
kimi sınayırdı. Bu, məsələnin bir tərəfi. Digər bir məqam: necə
olub ki, Mehdi məhz Rza Təhmasiblə, kifayət qədər mürəkkəb,
intellektual və təkəbbürlü bir adamla yaxınlaşıb? Bunu mən
heç vaxt bilməyəcəkdim, təsadüf olmasaydı, daha doğrusu,
Mehdinin Rzaya məktubu olmasaydı... Mən hətta bu məktubun
sayəsində öyrəndim ki, Mehdini teatra işə düzəltmiş dostu Əziz