Ki̇fayət Ağayeva
258
üçün ikiqat, üçqat çətindir, çünki onlar həm öz milli dəyərlərinin
əsas daşıyıcısı hesab olunurlar, həm də yeni daxil olduqları cə-
miyyətin əsrlərlə formalaşmış dəyərlərinə hörmət və ehtiram et-
məyi bacarmalıdırlar.
Amerika multikulturalizm siyasəti yürüdərkən, çox vaxt
multikultural siyasətdə uzun yol qət etmiş, inkişaf etmiş Avro-
pa ölkələrinin təcrübəsindən istifadə edir. Amerikaya elə gəlirdi
ki, Fransanın “qaynar qazan” prinsipini əlində əsas tutan məcburi
assimilyasiya siyasəti multikultural siyasətdə özünün müsbət nə-
ticəsini verə bilən, ən mükəmməl təcrübədir.
Bu elə bir dövrə (1960-cı illər) təsadüf edirdi ki, müxtəlif
istiqamətli vətəndaş hərəkatları çox aktivləşmişdi: feministlər,
ölkənin qaradərili əhalisi, müxtəlif azlıqların nümayəndələri bə-
rabər hüquq uğrunda mübarizə aparırdılar. 1960-cı illərin fəalları
sübut etməyə çalışırdılar ki, multikulturalizmlə bağlı siyasətdə
Amerikanın Fransa təcrübəsini əlində əsas tutması o qədər də qə-
naətbəxş siyasət deyildir, çünki bu siyasət yalnız avropalı miq-
rantlar üçün uyğun idi, Amerikada vəziyyət bir qədər fərqli idi.
Digər mədəni qruplara olan münasibətdə bu taktika tətbiq olun-
murdu, əksinə onlara qarşı diskriminasiya mövcud idi. Amerika
hinduları, demək olar ki, aparıcı Amerika cəmiyyətindən tam təc-
rid olunmuşdu, digər qeyri-ağdərili amerikalılar da özlərini əzil-
miş, vədəndaşlıq hüququndan məhrum edilmiş, ikinci növ insan
kimi hiss edirdilər.
1960-cı illərdə uzun illər dərisinin rənginə görə əzilən xalq-
lar dərilərinin rənginə görə yeni bir diskriminasiya ilə, “qara
irqçilik”lə üzləşirlər. Amerika cəmiyyətində iki bir-birinə zidd
cəmiyyət mövcud idi, birincisi, ağdərililərdən ibarət sivil və pri-
oritet, ikincisi isə, mövcud vəziyyətdən narazı qalan və qəzəbli
qeyri-ağdərili etnik qruplar. Bu iki xalq qrupu bütün dövrlərdə
bir-biriləri ilə münaqişədə olmuş, sosial partlayışın astanasında
durmuşlar. Bütün bunlara baxmayaraq, Martin Luterin başçılığı
altında vətəndaş haqları uğrunda mübarizə aparan qaradərililər 12
ABŞ-da gender m
əsələləri
259
ildən sonra Amerikanın qeyri-ağdərililərinə qarşı diskriminasiya-
ya son qoya bilmişdilər.
1964-cü ildə ABŞ prezidenti Lindon Conson “Vətəndaş haq-
ları haqqında Akt”ı imzalamaqla, insan həyatının bütün sferala-
rında hər cür diskriminasiyanı qadağan etdi. “Vətəndaş haqları
haqqında Akt” qanunu 1965-ci ildə qüvvəyə mindi. Bu qanuna
görə, irq, din və etnik mənsubiyyətindən asılı olmayaraq, bütün
vətəndaşların seçicilik hüququ təmin olundu. Bu sənəd amerika-
lıların bərabərsizlik uğrunda apardığı mübarizənin ən uğurlu nə-
ticəsi idi. 1970-ci illərdə ABŞ-ın XX senatoru Barbara Mikulski
Amerikanın mədəniyyət siyasətində “qaynar qazan” prinsipini
dəstəklədi. O qeyd edirdi ki, ABŞ çoxmillətli və çoxmədəniyyətli
ölkədir, bu ölkədə hər bir vətəndaşın yaşama hüququ vardır, bu
ölkədəki müxtəliflik mövcud millətlərin harmoniyası hesabına-
dır (Куропятник А.И., 2000 :20). Beləliklə də, hökümət etnik
azlıqların faktiki və hüquqi statuslarını Amerikanın ağ əhalisi ilə
eyniləşdirmək məcburiyyətində qaldı və bu barədə qanun imza-
ladı. Bu qanun icma halında yaşayan hindulara da şamil olundu.
1975-ci ildə “hinduların təhsilinin dəyərləndirilməsi və inkişafı
haqqında qanun” təsbit edildi və hindu icmaları da müstəqil siyasi
vahid kimi qəbul olundu.
Məhz bu dövrdən sonra Qərb dünyasında multikulturaliz-
min böhranı və iflasa uğraması haqqında müzakirələr gündəmə
gəldi. Amerikanın nəzərdə tutduğu model uğurlu olmadı və
Köhnə dünyada mozaik cəmiyyət yaratmaq mümkün olmadı.
Buna əsas səbəb Amerikada dominant mədəniyyətin etnos üs-
tünlüyünü ağdərili, orta və elit sinif nümayəndələrinə verilməsi
və öz dini dəyərlərini daha önəmli hesab etməsi idi. Miqrantlar
yenidən Amerikanın gözündə bir-birindən fərqi olmayan eyni
cür kütlə hesab olundu. Miqrantların spesifik əxlaq və davranış
nümunələri onların mədəniyyətləri ilə üst-üstə düşmədiyi üçün
qəbuledilməz hesab olundu. Miqrantların ikinci və hətta üçün-
cü nəslinin adaptasiya problemi hələ də davam edirdi, ən əsası