Azər HƏSRƏt mən taniqliq ediRƏM
Yüklə 3,98 Mb. Pdf görüntüsü
|
117 həkimlərdən yaralıların otaqlarını öyrəndikdən son- ra, tam təsadüf, bir otağa daxil oldular. Otaqda bir neçə nəfər yatırdı: kimisi ağır, kimisi də yüngül ya- ralanmışdı. Bir-bir onlara yaxınlaşıb hal-əhval tut- dular, başlarına gələnləri öyrənməyə çalışdılar. Hər kəs də həyəcanla o gecənin dəhşətlərindən danışır, xatırladıqca da kimisi bərk coşur, kimisi də möhkəm qəhərlənirdi. Növbəti çarpayıda sağ böyrü üstdə uzanmış bir gəncə yaxınlaşanda isə onları nəyin gözlədiyini bilmirdilər. Abdulla idi adı. Bu gənc Bakı sakini de- yildi. Naxçıvanlı idi. Sol çiynindən avtomat gülləsilə vurulmuşdu. Əhvalat necə olmuşdu? Bax, əsl məsələ də bunda idi. Azər yaxınlaşıb “yastığın yüngül olsun”, - deyə yaralıyla söhbətə körpü saldı. Bundan sonra sual-ca- vab, o gecənin dəhşətləri haqqında fikir mübadiləsi başladı. Abdulla başına gələni danışdıqca, Azərin heyrəti artdıqca artdı. Çünki Abdullanın danışdıqla- rı Azərin düz gözünün önündə baş vermişdi. Məhz həmin gecə, Azərdən bir neçə addım öndə vurul- muş ağ “Jiquli”nin sərnişinlərindən biri idi Abdulla. Niyə, nə üçün atəşi görə-görə maşını sürdüklərini soruşunca, Abdulla bir az duruxdu, susdu. Gözlərini 118 tavana zillədi, dayandı və az sonra danışmağa baş- ladı. Onun dediyinə görə, maşında dörd nəfər olublar. Uyğun gəlirdi. Azər də dörd nəfər görmüşdü. Onlar- dan biri qadın olub. Bu da uyğun gəlirdi. Elə onları odun içinə atan da həmin qadın imiş. Abdulla deyir- di ki, tanımadıqları bu qadın maşına minib, getdikləri istiqamətdə onu da aparmalarını xahiş edib. Sürücü deyəndə ki, “görmürsünüz, qarşıda atəş açırlar”, qadın qayıdıb ki, “sən necə kişisən, qorxursan?” Bunu eşidən sürücü də heç bir cavab vermədən maşını düz atəş açı- lan istiqamətdə sürüb. Bu anda da Azərin yanından ke- çib azca irəli getdikləri kimi vurulmaqları bir olub. Abdulla onu da dedi ki, maşındakı digər üç nəfər yara almayıb. Yalnız o, sol çiynindən yaralanıb və həkimlər də deyir ki, sağalacaq. Abdullanın əhvalatını dinlədikdən sonra Azər üzünü ona tutub, “bilirsənmi ki, düz mənim qarşım- da vurulmusunuz?” - deyə soruşdu. Abdulla hey- rətlə ona sarı baxıb, “nə, siz də oradaydınız?” - deyib maraqla gözlərini onun üzünə zillədi. - Mən gördüm ki, maşın vuruldu. Vurulan kimi də dayandı. İçindən dörd nəfər düşdü. Üçü qaçdı, biri sağ arxa təkərin yanında yerə çökdü. 119 - Sonra da durub qaçdı. - Hə, bax, o adam da sonra durub qaçdı. Əmin ol- dum ki, bir şeyi yoxdur. - Həmin adam mən idim. Vurulmuşdum, amma yaram isti idi deyə çox da ağrı hiss etmirdim. Sadəcə maşından düşəndə özümü pis hiss etdim, ona görə oturdum. Sonra görəndə ki, hamı qaçdı, düşündüm ki, mən də qaçım. Qaçdım, qurtuldum. Ardından da bura gətirdilər. - Hər halda xoş olmasa da yaddaqalan təsadüfdür. Özünə yaxşı bax. Rəsmiyyə də, digərləri də özlərini unudub diq- qətlə Azərlə Abdullanın arasında keçən bu qısa söh- bəti dinləyirdilər. Doğrudan da maraqlı təsadüf idi. Bəlkə də axtarsan tapa bilməzdin bu adamı. Di gəl ki, onlar adi bir təsadüf sonucu rastlaşmışdılar. Abdulla nisbətən hündürboylu, arıq bədənli bi- risiydi. Sadə gənc təsiri bağışlayırdı. Çox da sağlam bədənli deyildi. Bununla belə hiss olunurdu ki, ağ- rılara, aldığı şiddətli güllə yarasına yetərincə dözə bilir. Özünü təmkinli aparırdı. Şikayət də etmirdi. Həkimlərdən, xəstəxananın işçilərindən çox razılıq edirdi Abdulla. Deyirdi, “sağ olsunlar, elə bil öz doğ- 120 malarımdır. Mənə elə qulluq edirlər ki, lap elə bura- da qalmağım gəlir”. ...O günlərdə təkcə Abdulla deyil, bütün yaralılar, rus işğalı sonucu zərər çəkənlərin hamısı qayğıyla əhatə olunmuşdu. Elliklə hamı şəhid ailələrinə, ya- ralılara, əmlakı dağıdılanlara əlindən gələn yardımı etməyə çalışırdı. Hətta gənclərdən ibarət qruplar gecələr xəstəxanalarda növbə çəkən tibb işçilərinə yardım üçün könüllü şəkildə onlara qoşulurdu. Bu könüllülər onlara tapşırılan hər bir işi vicdanla yerinə yetirir, buna görə heç bir qarşılıq da gözləmirdilər. Ona görə də Abdulla kimi yaralılar adətən şikayət edilən xəstəxanalarda özlərini çox rahat hiss edirdi. *** Rəsmiyyə və tələbələri Abdullanı ziyarət etdik- dən sonra xəstəxanadan ayrıldılar. Ovqatları bir qə dər yüksəlmişdi. Sanki bu ziyarət onlara əlavə enerji və ümid vermişdi. Yaralıların gümrah ol- ması, vəziyyətlərinə baxmayaraq olanları sağlam qiymətləndirməsi, ehtiyac yaranacağı təqdirdə “uf” demədən canlarını belə fəda etməyə hazır olduq- larını deməsi Rəsmiyyəgilin dəstəsini əməlli-başlı həvəsləndirmişdi. 121 O günlərdə ümumiyyətlə Azərbaycan xalqı bir başqa olmuşdu. Ruslar Bakını işğal edib millətin gözünü qorxutmaq üçün böyük faciə törətmişdi. Amma insanlar bundan nəinki qorxmamış, əksinə, o günədək baş verənlərə biganə qalanlar da etiraz- çıların sıralarına qatılmışdı. Adamlar arasında ülvi bir mehribanlıq vardı. Şəhərin küçələrində bəzən bir yerə toplaşmağa cəhd edən yad adamlar belə bir- birinə münasibətdə doğma insanlar kimi davranır- dı. Yanvar faciəsi milləti ruhdan salıb qorxutmağa hesablansa da əksi alınmışdı. İndi bu şəhərdə, bu ölkədə insanlar bir-birinə münasibətdə daha mehri- ban, daha yaxın olmuşdu. Ümummilli faciə, ümum- milli dərd insanların arasında körpülər yaratmışdı. Hamı anlayırdı ki, artıq Sovetlərlə yola davam etmək olmaz. *** Günlər keçdikcə 20 yanvarın yaraları da yavaş-ya- vaş sağalmağa başlayırdı. Düzdür, unudulacaq dərd deyildi, amma insanlar yaşamağa, bellərini dikəldib özlərinə gəlməyə davam edirdi. Hələ də ölkədə tətil vardı. Böyük müəssisələrin çoxu işləmirdi. Elan edil- mişdi ki, şəhidlərin qırxı çıxanadək heç bir müəssisə Yüklə 3,98 Mb. Dostları ilə paylaş:
|