Azər HƏSRƏt mən taniqliq ediRƏM
Yüklə 3,98 Mb. Pdf görüntüsü
|
162 Azər də dostlarıyla birlikdə millətin bir fərdi kimi o qırx mərasiminə qatıldı. O da şəhid qəbirlərinin üstünə qırmızı qərənfillər qoydu. O da öz susqun- luğuyla işğalçılara “rədd ol!” bağıran milyonlardan biri oldu. Həzin bir ortamda, qürurla, başını dik tutub getdi Şəhidlər Xiyabanına. Ömründə ilk və son dəfə idi ki, üzündə saqqal saxlamışdı Azər. Bu gündən sonra saqqalını qırxacaq və bir də heç zaman saqqal saxlamayacaqdı. Amma o günlərə hələ vardı. İndi özünə gəlmək, sonra nələrin edilməli olduğunu qət etmək zamanı idi. Buna kim qərar verəcəkdi? Zamanmı? Bunu da zaman göstərəcəkdi. Qırx mərasiminin izdihamı, möhtəşəmliyi dünya- ya səs saldı əməlli-başlı. Azərbaycanın müstəqilliyi üçün yol açılmışdı. İndi heç bir qüvvə bu millətin qarşısını kəsə bilməyəcəkdi. Bunu şəhidlərin ilk qara bayramı - 1990-cı ilin Novruz günləri də təsdiqlədi. *** 1990-cı ilin Novruz bayramında da Şəhidlər Xi- yabanında izdiham yaşandı. Rus işğalçıların ağlına belə gəlməzdi ki, onları rahatsız edən qırx mərasimi arxada qaldıqdan sonra təkrar eyni səhnələrə tanıq 163 olacaqlar. Oldular. Yaşadılar o qorxunu təkrar. Mane olmaq istədilər, amma yenə də bacarmadılar. Bu millətin iradəsi qarşısında rus tankları bir daha geri çəkilməli oldu. Millət sərbəst şəkildə öz şəhidlərini ziyarət etdi, bayramlaşdı, dualar oxudu onların ru- huna. Bu milləti silahla susdurmaq istədilər, təxribata çəkmək istədilər. Lakin o, yalın əllə, tək bir dəmir iradəsilə işğalçılara qalib gəldi 20 yanvarda verdiyi qurbanlarla. *** 1990-cı ilin 20 yanvarı artıq arxada qalmışdı. Za- man keçdikcə yaralar sağalır, həmin günlərdə kimin dost, kimin düşmən olduğu yavaş-yavaş üzə çıxır- dı. O acı günlərdə geniş tirajlanmasa da sonradan bəlli olmuşdu ki, yanvarın 21-də Moskvada yaşayan Azərbaycanlılar küçələrə çıxaraq imperiya paytax- tının tam mərkəzində Sovet rejiminə, Azərbaycan xalqını qanına qəltan etmiş güclərə lənətlər oxumuş- du. O günlərdə bunu etmək adamdan böyük ürək istərdi. Azərbaycanlılarda bu ürək vardı və onlar hər cür çətinliyi, qorxunu gözardı edərək Moskva küçələrindən bütün dünyaya səslənməyi bacarmış- 164 dılar o gün. Millət Bakıda quru canını işğalçı tank- ların önünə sərərək qurban etmiş, tarix yazmışdı. Onlarsa bir gün sonra Moskvada tarix yazmışdılar. Bakını, Azərbaycanı təkrar işğal edən dünyanın ən qüdrətli ordusuna, o ordunun sahibi olan rejimə meydan oxumuşdu Azərbaycanlılar. Həm də qırmı- zı imperiyanın tam da başkəndində etmişdilər bunu. Bakı küçələrini tankların nəzarətində saxlayan rejim, Moskvanın göbəyində Azərbaycanlıların iradəsi qar- şısında geri çəkilməli olmuşdu... Moskvada Sovet rejiminə meydan oxuyan həm də son illər siyasi səhnədən qıraqda qalan, hər tərəfdən sıxışdırılan və hətta Azərbaycana başçılıq edənlərin belə gözü götürmədiyi Heydər Əliyev idi. 1987-ci ildə Qorbaçov rejimi tərəfindən SSRİ- nin siyasi hakimiyyətindən və Kommunist Partiya- sı rəhbərliyindən uzaqlaşdırılmış Heydər Əliyev də 1990-cı ilin 21 yanvar günü Moskvadakı Azərbaycan nümayəndəliyinə gələrək öz etirazını hayqırmışdı o qanlı rejimə. Bu təcrübəli və qətiyyətli siyasət adamı- nın, böyük dövlət xadiminin mövqeyinə çox ehtiyac vardı həmin günlərdə. Və o da bunu anladığından idi ki, xalqının yaşadığı qanlı olaya biganə qalmamış, 165 heç nədən çəkinmədən, üzərindəki gizli nəzarətdən qorxmadan ortaya konkret mövqe qoymuşdu. 20 yanvar Azərbaycanlıları birləşdirmişdi. İndi bu birlikdə dünənədək “Moskva olmadan yaşaya bilmərik” deyənlər də, antikommunist və milliyyətçi Xalq Cəbhəsi də, kiçik istisnalarla Azərbaycan hakimiyyətinin başındakılar da, təkcə öz avtoritetilə böyük bir orduya bərabər Heydər Əliyev də vardı. Qorbaçov və terror rejimi Azərbaycanlıları qorxut- maq istədiyi halda bunun əksi baş vermişdi. Xalq nəinki qorxmamış, tam tərsinə, bu faciə sonucu daha sıx birləşmişdi. Siyasi baxışlarından, iddia və istəklərindən asılı olmayaraq, hər kəs Moskvaya qarşı birləşmişdi o günlərdə. Birləşmişdi ki, sonra- kı iki il tamam olmamış Azərbaycan Respublika- sının müstəqilliyini elan etsin və yeni Azərbaycan dövlətçiliyinin dirçəlişinə başlasın. Bir də bizə ən doğma qardaşın kim, hansı ölkə olduğu gün üzünə çıxdı o günlərdə. 70 ildir dəmir pərdə arxasında qalan Türkiyə, türk xalqı uşaqdan böyüyə kimi Azərbaycanın dərdinə ağladı, sızladı. Hələ də Sovetlərin nəzarəti altında olan sərhədlər üzərindən əl uzatmaq, açıq yardım etmək imkan- ları olmasa da Türkiyə insanları yurdun hər kün- 166 cündə “Can Azərbaycan!” deyib sızladı, ağladı, “intiqam!” deyib coşmağı bacardı. O günlərdə Tür- kiyə Cümhuriyyətinin bütün məscidlərində dua lar Azərbaycan üçün oxundu. Xütbələr ancaq Azər- baycanla bağlı oldu. İmamlar, sadə müsəlmanlar Azərbaycan üçün, Azərbaycan xalqı üçün göz yaşları tökdü o günlərdə Türkiyədə. “Sənə olan bizə olmuşdur, can Azərbaycan” dedi Türkiyə o günlərdə. Əli çatmasa da, ünü yetməsə də dedi, yaşadı bunu qan qardaşlarımız. Təbriz başda olmaqla Güney Azərbaycan da qan ağlayıb durdu. Əlini uzatdı, əli çatmadı rusla farsın ikiyə bölüb ayırdığı quzeydəki qardaşlarına. Gizli şəkildə də olsa, Daşkənd, Alma-Ata, Bişkek, Aşqabad, Kazan, Ufa və daha neçə türk başkəndi, türk şəhəri Azərbaycanın acısını öz acısı kimi qəbul etdi. Amma bütün bu xəbərlər Azərbaycana yetərincə çatmırdı hələ də. Çünki rəsmi təbliğat vasitələri hərbi senzuradan keçirdi, yeni-yeni boy verməyə başlayan müstəqil media qapadılmışdı, əngəllənirdi. Adda-budda sızan xəbərlər isə sadəcə ağızdan ağıza dolaşırdı. Bu da yetərli deyildi, əlbəttə. Yüklə 3,98 Mb. Dostları ilə paylaş:
|