5
Bütün bu ziddiyyətləri ilə yanaşı, Şardənin «Səyahətnamə»si əvəzsiz tarixi
mənbədir.
Şardən hər şeydən əvvəl, yüksək mühakimə sahibi olmuşdur. O,
Azərbaycan dastanları və nağıllarının opera şəklində ifa edildiyini göstərmişdir.
Bu, faktların təsdiqindən irəli gəlirdi və onun təsvir etdiyi səhnə, həqiqətən, opera
səhnəsi idi. Bu da Azərbaycan milli operasının orta əsrlərdə yaranmasına bir
sübutdur.
Yaxud daha bir misal. Təbriz bəylərbəyliyinin dörd xanlıqdan (Qars,
Urmiya, Marağa, Ərdəbil) və iyirmi sultanlıqdan ibarət olması faktı özü yenilikdir.
Halbuki, tədqiqat əsərlərində Təbriz bəylərbəyliyinə tabe olan şəhərlər sırasında
Ərdəbilin və Qarsın adı çəkilmir. (B a x: А.А.Рахмани, Азербайджан в конце
XVI и в XVII в.—B., 1981, стр. 87).
Yaxud Qazax mahalının idarə edilməsində sülalənin saxlanması faktı da
buna bənzər digər faktlar kimi yenidir.
Bir sözlə, Şardən irsi Azərbaycan tarixinin XVII yüzilliyini daha
mükəmməl və tədqiq etmək üçün son dərəcə etibarlı məxəzdir.
V. ASLAN
6
BİRİNCİ KİTAB
Səh.—252. Bu ölkələrdə (Quriya, İmereti və Minqreliya nəzərdə tutulur)
çaxırdan və donuzdan ayrı bir şey yoxdur. Məhəmmədin qanunu da onları haram
buyurur.
Səh.—253. Buna görə onlar (türklər—V. A.) bu ölkələri qul tingliyinə
çevirməklə razılaşırlar. Hər il onlar ordan yeddi-səkkiz min qul əldə edirlər...
Yaddan çıxarmayın ki, həmin ölkələr bu gün ancaq Türkə xərac verirlər. Hərdənbir
fars (Səfəvi—V. A.) zahidləri ordu göndərməklə onları qorxudur və bu cür xərac
alırlar. Böyük Abbas (I Şah Abbas—V. A.) isə bütün hakimiyyəti boyunca
zəhmətsiz və daha dəqiqi 1627-ci ilə qədər onlardan xərac almışdır. Bu xərac isə
hər iki cinsdən olmaq şərtilə dünyanın lap əvvəlindən Kolxidanın Səfəvilərə
ödədiyi miqdarda idi.
İKİNCİ KİTAB
Səh. 27. 18. IX 1672. Minqreliya şahzadəsi missionerlərin yanına gəldi. O,
qadın idi... Ona mənim farsca və türkcə bildiyimi dedilər. O, türkcə yaxşı bilən bir
nökər (tərcüməçi—V. A.) gətirtdi... min cür sual verdirdi...
Səh. 72. 28. X. 1672. Qara dənizin ilk adı «Aşkenas» olmuşdur. Qorxulu və
bədbəxt hadisələrə səbəb olan coşğunluğuna görə yunanlar bu adı dəyişib Pont-
Evksin qoymuşlar. Bu da «yola getməz», «tərs», «inadcıl» deməkdir. Eyni səbəbə
görə türklər də onu «Qara Denqis» adlandırmışlar. «Qara» sözü türk dilində
«qorxulu», «təhlükəli», «qəzəbli» mənalarında işlənir. «Qara» sözü epitet kimi sıx
meşələrə, iti axan çaylara, uca və sıldırım dağlara da aid edilir.
Səh. 131. Böyüklərin oturduğu binalar bütün ictimai binalar kimi Səfəvi
binaları üslubunda tikilmişdir.
(Səh.—134). Böyük İsmayıl (bizim tarixçilər onu Sofi adlandırırlar)
1
. Xəzər
dənizinin qərb sahillərindəki Midiyanı və Ermənistanın bir hissəsini fəth etdikdən
və türkləri (osmanlı türklərini—V.A.) bütün o yerlərdən qovduqdan sonra
(baxmayaraq ki, hakimiyyətinin başlanğıcında gürcülərdən kömək almışdı)
gürcülərə qarşı müharibə etdi. O, müvəffəqiyyətlə müharibə aparıb, ölkəni xərac və
girov verməyə məcbur etdi. Gürcüstan Kaxetiya və Kartvelidən başqa Eristavi
adlanan daha kiçik krallıqlara malik idi (buna «Födater» deyirlər) və onlar bir-biri
ilə müharibə edirlər. Bunun sayəsində gürcülər get-gedə zəiflədilər. Onlar bu
xəracı İsmayılın bütün hakimiyyəti dövrü, onun varisi olan böyük ürək və
müharibədə xoşbəxt tale sahibi Təhmasibin
2
dövründə də ödədilər.
1
Şah İsmayıl Səfəvi (Xətai) —1486—1524.
2
Şah I Təhmasib (1524—1576).
7
Səh.—135. Lüarzab Şərqdən Səfəvilərlə həmsərhəd olub Şərqi Gürcüstan
adlanan Kartvelidə hökmran idi. Öz sağlığında bu krallığı iki oğlu arasında
bölmüşdü. Böyüyünün adı Simon, o birinin adı David idi. Hər ikisi bölgüdən
narazı qalıb, müharibə etdilər, hər ikisi də Təhmasibdən kömək istədilər. Kiçik
qardaş birinci xahiş etdiyi üçün Təhmasib cavab verdi ki, o, Məhəmmədiliyi qəbul
etsə, atasının bütün torpağına sahib olacaqdır. David təklifi qəbul etdi. O,
Məhəmməd dinini qəbul edib, ölkəyə otuz min atlı ilə daxil olan Səfəvi qoşununu
qarşılamağa getdi. Onu Qəzvində olan Təhmasibin yanına göndərdilər. Gürcü
şahzadəsini ələ keçirən kimi onun qardaşına da dinini dəyişməklə ata-babasının
mirasına sahib olacağını vəd edən məktub yazdılar. Simon öz inamından geri
çəkilmək istəməsə də, Səfəvi ordusundan qorxub Qəzvinə gəldi. Şahzadələri əldə
edən kimi Təhmasib böyüyünü Xəzər yaxınlığındakı Gəncə qalasında həbs etdirdi,
o birini isə Gürcüstanın hakimi təyin etdi. O da adını dəyişib Davud xan qoydu ki,
bu da onun Məhəmmədi olduğuna nişan verirdi. Sonra o, gürcü böyüklərini
sədaqət andı içməyə məcbur etdi, özünün və onların uşaqlarını girov göndərdi.
Gürcülər Səfəvilərin əsarətindən
Səh.—136. Təhmasibin ölümündən sonra azad oldular. İki il hakimiyyət
başında olan ikinci İsmayılın
3
dövründə də bir çox Səfəvi əyalətləri kimi,
Gürcüstan da azad oldu. Xudabəndə ləqəbli Məhəmmədin
4
hakimiyyətinin ilk dörd
ili ərzində də belə davam etdi. O, (Məhəmməd Xudabəndə—V. A.) Gürcüstana
onları itaətə gətirmək üçün ordu göndərdi. Davud xan ordunun yaxınlaşmasını
eşidib qaçdı. Dediyim kimi, Xəzər yaxınlığında həbsdə olan qardaşı Simon var-
dövlət əldə etmək üçün şərait yarandığından Məhəmməd dinini qəbul etdi, Simon
xan adı ilə Tiflisin xanı elan edildi.
Kaxetiya kralı Aleksandr Məhəmməd Xudabəndənin dövründə vəfat etdi.
Onun üç oğlu, iki qızı qaldı. Böyüyünün adı David idi. Cəsarəti və bədbəxtlikləri
ilə bütün dünyada məşhur olan bu şahzadə Səfəvilərin ona verdiyi Teymuraz xan
adı ilə tanındı. Atası vəfat edən dövrdə o, fars sarayında girov idi. Deyildiyi kimi
onu saraya Təhmasib apartdırmışdı. Təxminən eyni yaşda olduqları üçün I Şah
Abbasla
5
birlikdə hədsiz dəbdəbə və qayğı içərisində böyümüşdü. Onu həqiqətən
gürcü adətlərindən daha gözəl olan Səfəvi ənənələri ilə qidalandırmışdılar. Atası
ölən kimi dul qalmış anası ağıllı və gözəl şahzadə Ketavan ona Səfəvi tarixçiləri
Marian deyirdilər (Məryəm). Xudabəndəyə yazmışdı: «Əlahəzrət, ərim ölmüşdür,
onun yerində hökmranlıq etmək üçün oğlum Teymurazı yanıma göndərməyinizi
sizdən təvəqqe edir və yalvarıram. Girov üçün onun yerinə qardaşını sizə
göndərirəm. Tabeliyini və vassallığını təsdiq edən fakt hazırlandıqdan sonra
Teymuraz göndərildi.
3
Şah II İsmayıl (1576—1578).
4
Məhəmməd Xudabəndə (1578—1587).
5
Şah Abbas (1587—1629)