- 88 -
Fəlsəfədə mənəvi ilə maddinin qarşılaşdırılması heç də yalnız ontoloji
kontekstdə önəmli deyil. Belə qarşıdurma insan nəfsinin strukturunda da vardır;
ruh və maddiyyatın, əqli nəfslə heyvani nəfsin əks qütblərdə olması da ənənəvi
səciyyə daşıyır.
Maddiyyatı, var-dövləti, vəzifə və rəyasəti həyat amalına çevirən insanlar
dini-fəlsəfi düşüncə qabiliyyətindən məhrum olan insanlardır.
Öz nəfsi üzərində qələbə çala bilməyən, bu fani dünyanın nemətlərindən iki-
əlli yapışan, ən böyük hissi yaşantıları da maddi dünya ilə bağlı olan insanların
necə dindar olduqlarını təsəvvür etmək çox çətindir. Lakin bir sıra təbiətşünas
alimlər kimi pul hərisləri, ehtiras düşkünləri, keyf əhli də bəzən özünə dindar imici
yaratmağa çalışırlar. Haram yolla qazanılmış pulla Həcc ziyarətinə getməyin,
birindən rüşvət alıb başqasına sədəqə verməyin, bütün gün ərzində axşam necə
yeyib-içəcəyini düşünərək oruc tutmağın mənası və motivi nədir? Hətta namaz
qılanlar da, əgər hər dəfə qəlblərini təmizləyə bilmirlərsə, maddiyyata bağlılıq-
larından ayrılıb, saf, təmiz, ülvi hisslər keçirmirlərsə – sadəcə əyilib-qalxmaqda və
əzbərlənmiş sözləri deməkdə məqsəd nədən ibarətdir? Ürəyində kin-küdurət, qəzəb
və ya riya olmaqla, dilində Allah kəlamını zikr etməyin faydası nədir? Əslində
ömrü boyu bu dünya üçün, maddiyyat üçün çalışaraq, qazandıqlarının kiçik bir qis-
mi ilə o dünyanı da satın almağa cəhd edənlər, əməllərində şeytana, dilində Allaha
qulluq edənlər, görəsən nəyə bel bağlayırlar? Allahı da aldatmağa çalışırlar?
Dini ayinlər mükəlləfiyyət kimi, yaxud sadəcə plan kimi icra oluna bilməz.
Din insanları öz ilahi başlanğıcını dərk etməyə çağırır. Bu, təkcə islama deyil,
bütün dinlərə və dövrlərə aiddir.
Qədim çin fəlsəfəsi – daosizm, insanları maddi dünya ilə bağlı hər hansı bir
fəaliyyətdən, hətta bu dünyanın qavranılması istiqamətindəki idraki fəaliyyətdən də
uzaq olmağa, iç aləminə fokslanmağa və hələ bu dünyada ikən əbədiyyətə
qovuşmağa səsləyir.
1
Orta əsrlər İslam dünyasında geniş yayılmış sufi hərəkatı və dərvişlik
institutu da maddi dünyadan, ictimai həyatdan ayrılaraq öz mənəvi aləmini
təkmilləşdirmək və bu yolla Allaha qovuşmaq mövqeyinin ifadəsi idi. Sufiliyin
əsas prinsipi sadəcə olaraq həyatda mal-dövlətdən, rəyasətdən uzaq durmaq yox,
həm də daxilən, mənən təmiz olmaq, insana öz cismani, heyvani başlanğıcını
xatırladan hər şeydən uzaqlaşmaq, ehtiraslarını boğmaq və ancaq ilahi eşqlə
yaşamaq idi. Bəziləri sufiliyin daosizm, buddizm və hətta xristianlıqla yaxınlığına
istinad edərək, onu İslamın bir qolu kimi yox, az qala azadfikirliliyin və islamdan
uzaqlaşmağın bir forması kimi anlayırlar. Elə o dövrdə də Mənsur Həllacın,
Şihabəddin Yəhya Sührəvərdinin, E.Miyanəcinin, Nəsiminin fanatiklər tərəfindən
1
Лаоцзы. Обрести себя в Дао. М., Республика, 1999, стр. 161
- 89 -
edam edilməsi dinin mahiyyətindən deyil, zahiri əlamətlərindən çıxış etməyin,
ehkamçılığın nəticəsi idi. Halbuki, Məhəmməd peyğəmbərin özünün «Ən böyük
cihad insanın öz nəfsinə qarşı cihadıdır», yaxud «Ölməzdən əvvəl ölmək lazımdır»,
– kimi fikirləri sufizmin əsas ideyasına haqq qazandırır; lakin bir şərtlə ki, bu
məsələdə də ifrata varılmasın. Çünki yeri gələndə nəfsini idarə etmək, maddiyyatın
cazibəsindən ucada dayanmaq, ancaq ülvi hisslərə qulluq etmək nə dərəcədə
yaxşıdırsa, yaşadığımız ictimai mühitə qatılmamaq, onun daha yaxşı olması üçün
heç nə etməmək də o dərəcədə pisdir. İnsan yalnız öz mənəvi dünyasının deyil,
cəmiyyətin də saflaşması uğrunda mübarizə aparmalıdır.
Əgər fani dünyadan ikiəlli yapışanlar bir cür ifrata varırlarsa, asketlər, tərki-
dünyalar da başqa cür ifrata varırlar.
Bizcə, mənəvi kamillik heç də yalnız maddi dünyanın fövqünə qalxmaqla
əldə edilmir. Məqsəd maddiyyata nifrət, bu dünyaya etinasızlıq deyil. Əsas məsələ
imtina qabiliyyətinin olub-olmamasındadır. Yeri gəldi-gəlmədi, həmişə bu
dünyadan qaçmaq əslində Allahın insan qarşısında qoyduğu vəzifələrdən də
uzaqlaşmaq deməkdir. Ancaq özünü düşünmək, hətta bu, mənəvi kamilləşmə
istəyindən doğsa belə, eqoizmin bir formasıdır. Halbuki biz yalnız özümüz üçün,
öz şəxsi etiqadımız üçün deyil, həm də Allah yolunu tutan və haqqa qulluq edən
digər insanlar üçün, onların rifahını yaxşılaşdırmaq üçün yaşayırıq. Əks təqdirdə,
Qurani-Kərimdə dönə-dönə ehtiyacı olanlara əl tutmaq, zəkat vermək, yolunu
azanları düz yola dəvət etmək tövsiyə olunmazdı.
Maddiyyatla mənəviyyatın bir araya sığmadığını, cari həyata alüdə olanların
mənən kiçildiyini iddia edənlər öz mövqeyini əsaslandırmaq üçün bir sıra hədislərə
istinad edirlər. Belə ən gözəl hədislərdən biri aşağıdakı kimidir:
«İki qonşu var imiş. Biri var-dövlət dalınca qaçar, qazanc üçün istənilən
vasitəyə əl atar, yalan deməkdən, böhtan atmaqdan da çəkinməzmiş. Nə oruc tutar,
nə namaz qılarmış. Amma var-dövləti aşıb-daşarmış. O biri qonşu isə gecə-gündüz
ibadət edər, haqqı nahaqqa satmazmış. Amma kasıb yaşıyarmış. Bir gün o, Allaha
sual ilə müraciət edib soruşur ki, bəs necə olur ki, ömrü boyu düz yolla getdiyi hal-
da belə kasıbdır, qonşusu isə günah sahibi olsa da var-dövlət içində yaşayır? O, öz
aləmində bu cür vəziyyəti ədalətsizlik hesab edir. Amma Allahdan belə bir səda
gəlir: – İstəsən, yerinizi dəyişə bilərəm. Sənin qismətini ona, onun qismətini sənə
verərəm; sən də onun kimi yaşa və onun var-dövləti sənin olsun. Amma dindar
adam bunu heç cür qəbul etmir. Onun istədiyi təmiz qalmaqla bərabər, var-dövlət
sahibi olmaq idi. Amma bu cavabdan sonra, «dilini dişləyir»: «Ay dili qafil, mənim
qismətim onunkundan uca, mənim payım onunkundan çox imiş. Heç bu cür qəlb
rahatlığını mala- dövlətə dəyişmək olarmı? ….»
Dünya malına göz dikməyin, var-dövlət dalınca qaçmağın mənəviyyat üçün
çatışmazlıq olması haqqında milli ədəbiyyatımızda da az yazılmamışdır. Mal-
Dostları ilə paylaş: |