partiya təşkilatında işlərin vəziyyətinə verdiyi siyasi qiymətdən, bütün bu biabırçı
vəziyyətdən, qarışıqlıqdan sonra L. Mirzoyanı Bakı Komitəsinin katibi təsdiq
etmək nəinki düzgün və məqsədəuyğun deyildi, həm də son dərəcə təəccüblü bir
addım idi. Mirzoyan Bakı partiya təşkilatında yaranmış vəziyyətin
səbəbkarlarından biri idi. Lakin paytaxt şəhər partiya komitəsinə katib tövsiyə
etmək məsələsi kimi olduqca mühüm bir məsələnin həllində AK(b)P MK və
Qafqaz Bürosu lazımi prinsipiallıq göstərmədilər.
1922-ci ilin aprelində R. Axundov Bakıya qayıtdı. Moskvada qısa müddət
qalsa da, az təcrübə qazanmamışdı. R. Axundov X Ümumbakı partiya
konfransında (aprel 1922-ci il) dedi ki, Moskvada milli siyasət məsələlərini
öyrənməyə çalışmışdır:... «türk mətbuatı ilə, ümumən müsəlmanlar arasında işlə
bağlı məsələlərdə çox vərdiş qazanmağa müvəffəq oldum» (13, f.268, s.26, iş 32,
s.151).
Belə qənaətə gəlmək olar ki, Azərbaycanın bolşevik rəhbərliyində baş
verən ixtilaflar və daxili-siyasi çəkişmələr yeni yaranmış dövləti möhkəmlətmək,
yeni iqtisadi siyasətin vəzifələrini həyata keçirmək əvəzinə cılız siyasətbazlıqla,
demaqogiya ilə partiya və dövlət orqanları arasında münasibətlərin pisləşməsinə,
partiyanın nüfuzunu və rəhbər rolunu zəiflətməsinə gətirib çıxardı.
Respublika rəhbərliyində ixtilaflar dövlət idarəçiliyinin bütün sahələrinə
təsir etdiyindən Azərbaycan SSR-nin iqtisadi-siyasi vəziyyəti ilə yanaşı,
cəmiyyətin mənəvi durumu da potensial inkişaf səviyyəsindən geri qalırdı.
2.2 Mübarizə aparan tərəflərə münasibətdə mərkəzin antiazərbaycan
mövqeyi, N. Nərimanovun Azərbaycandan
uzaqlaşdırılması
1922-ci ildə Azərbaycan rəhbərliyində vəziyyət gərginləşmişdi. N.
Nərimanovun əleyhdarları (sol qrup) BK-nın himayəsi altında daha da fəallaşmışdı.
Onlara Nərimanov kimi xalqını düşünən bir rəhbərin olması heç cürə sərf etmirdi.
1921-ci il noyabrın 2-də Q. Orconikidze Bakıdan Leninə və Stalinə teleqram
vurmuşdu: «Nərimanov hələ yoxdur, lakin buradakı yoldaşları MK-nın qərarı ilə
tanış etmişəm, burada olmadığım müddətdə iş yoğunlamışdır, indi Nərimanovun
götürülməsini açıq-aşkar tələb edirlər. MK direktivlərinin yekdilliklə, hətta
müzakirəsiz qəbul edilməsi hiyləgər manevrdən başqa bir şey deyildir. Bir neçə
başqa işçi də götürülməsə, qalmaqal davam edəcəkdir. Nərimanovun məsələsində
Axundova və Hüseynova inanmaq olmaz. Qarşıya Nərimanovu devirmək vəzifəsi
qoyulmuşdu... Partiyada aparılan təmizləmə ilə əlaqədar olaraq Nərimanovun
qrupu mühasirəyə alınmışdır... Hüseynovu, Axundovu Moskvada uzun müddət
saxlamaq lazımdır...» V. İ. Lenin teleqramın üstünə yazmışdı: «Məxfi Molotov
yoldaşa. Siyasi Büronun bütün üzvlərinə oxutdurmalı 19.XI Lenin» (13, f.268,
s.26, iş 32, s.144).
N. Nərimanov Stalinə məktubunda yazırdı: «Özünün «Qafqaz» siyasətinin
inkişafına mane olan hər şeyi məhv etmək üçün Serqoya məni Azərbaycandan
uzaqlaşdırmaq lazım idi. O, məsləhət üçün Mirzoyana müraciət etdi, Mirzoyan
dedi: «Bizə ancaq sənin razılığın lazımdır və Nərimanov burada olmayacaq».
Serqo dedi: işində ol» (90, s.56).
L. Mirzoyan Ə. Qarayev və M. D. Hüseynovla birlikdə bütün qüvvələrini,
N. Nərimanovun uzaqlaşdırılmasına yönəldirlər. Onu Moskvada yüksək vəzifəyə
keçməsi adı ilə çıxarırlar. Nərimanov yazırdı: Mirzoyan və Serqo şadlıq edirlər:
məni çıxartdılar və heç bir şey olmadı, Azərbaycanda nəinki üsyan yoxdu, hətta
heç kim Nərimanovun adını çəkməyə cəsarət etmir (90, s.58).
1922-ci il martın 12-də N. Nərimanov Zaqafqaziya Sovet Sosialist
Respublikaları Federativ İttifaqı Sovetinin üzvü seçildi. Martın 2-də Sovetin birinci
iclasında Rəyasət Heyətinin tərkibinə daxil oldu.
N. Nərimanov İttifaq sovetinə daimi işə keçməsi ilə əlaqədar olaraq,
həmin ilin mayında Azərbaycan SSR Xalq Komissarları Sovetinin sədri vəzifəsinə
Q. M. Musabəyov təsdiq olundu. Nərimanov yazırdı: «Partiya qaydası ilə XKS
sədri yoldaş Musabəyovu seçmək təklifi elan edildikdə yerlərdən səslər eşidildi:
«Bəs Nərimanov? Onlara cavab verdilər ki, Nərimanov İttifaq Sovetinin sədri
seçilmişdir, o dəqiqə onların agentləri bu qərarla razı olmayanları dilə tutub
sakitləşdirməyə başladılar ki, indi Nərimanov hər üç respublikanın başçısı sayılır.
Məgər bu yalan deyil?» (90, s.42).
N. Nərimanov 1922-ci il martın ortalarında Moskvada olmuş, 1922-ci il
mayın 28-də Genuya konfransından Zaqafqaziyaya qayıtmışdır. İyulun 6-dan
dekabrın 5-dək beş ay ərzində Nərimanov İttifaq Sovetinin sədrlərindən biri kimi
Zaqafqaziya dövləti hakimiyyətinin ali icra və sərəncam orqanının fəaliyyətinə
rəhbərlik etmişdir. O, RK(b)P MK-ya, İ. V. Stalinə göndərdiyi məktubda yazmışdı:
«Tiflisdə yaşayarkən, guya ali hakimiyyət kimi çox tez-tez mənə ASSR Xalq
Komissarları Sovetindən və onun ayrı-ayrı üzvlərindən şikayətlə müraciət
edirdilər, lakin mən hər dəfə izah etməli olurdum ki, bəzi məsələlərə toxunmağa
mənim hüququm yoxdu və i. a.
Bu halda mən ya gərək özümü dartıb üç respublikanın başçısı kimi
göstərməli və amansız yalan danışmalı, yəni vəd verib lakin heç bir iş görməməli,
ya da olduğunu deməməliyəm». (90, s. 42).
N. Nərimanovun xalq kütlələri arasında olan nüfuzu ilə idarəetmədəki
səlahiyyətləri arasında tərs mütənasiblik vardı. Birinci nə qədər yüksəkdə
dayanırdısa, digəri o qədər məhdud idi. Mərkəzin planında o, təlimatlandırılmış
icraçı kimi qiymətli sayılırdı (33, s. 34).
1923-cü il martın 19-23-də Zaqafqaziya Kommunist təşkilatlarının II
qurultayı keçirildi. Partiya quruculuğu haqqında məruzəçi L. Mirzoyan idi. O,
məruzəsində əsas yeri partiyanın sosial tərkibi, ziyalılar, kommunistlərin tərbiyəsi
məsələlərinə vermişdi. Kəndlilərə xor baxmaq meyli də aydın görünürdü. L.
Dostları ilə paylaş: |