Azərbaycan Respublikası Prezidentinin İşlər İdarəsinin
PREZİDENT KİTABXANASI
──────────────────────────────────────────────────────────────────────────────────────
320
Qarabağ ərazisində yaşayan azərbaycanlılara qarşı ermənilərin apardığı kütləvi soyqırımının qarşısını almaq
üçün Xalq Cümhuriyyəti 1919-cu ilin yanvarında Şuşa, Cavanşir, Cəbrayıl və Zəngəzur qəzalarını əhatə edən
Qarabağ general-qubernatorluğu yaratdı. Fövqəladə hallar səlahiyyəti ilə Xosrov bəy Sultanov Qarabağın
general-qubernatoru vəzifəsinə təyin edildi və aprelin 3-də ingilislər tərəfindən də tanındı. Təqribən 6 aylıq
müddətdə sürən siyasi, maliyyə və hərbi hazırlıq işlərindən sonra 1919-cu il iyulun 19-25-də aparılan uğurlu
döyüşlər nəticəsində erməni-daşnak “ağalığına” son qoyuldu və siyasi həyat normallaşınca erməni icmaları
yığıncaqlar keçirərək rəsmi bir şəkildə Azərbaycan hökumətini tanıdılar. Xüsusilə 1919-cu il avqustun 19-da
Qarabağ erməniləri toplandıqları VII qurultaylarında Azərbaycan hökuməti ilə bağladıqları 26 maddədən ibarət
razılaşma şərtlərini qəbul etdilər. Burada göstərilirdi ki, Paris Sülh Konfransı bu məsələ barədə qərar qəbul
edənədək ermənilərin məskunlaşdıqları Dağlıq Qarabağın Şuşa, Cavanşir və Cəbrayıl qəzaları Azərbaycan Xalq
Cümhuriyyətinin hüdudları daxilində hesab edilir.
Lakin bu da erməni təcavüzünün qarşısını ala bilmədi. 1920-ci il martın 22-də Şuşada ermənilər
bolşeviklərin köməyi ilə qiyam qaldırdılar. “Qarabağ 99 sualda” kitabında qeyd olunur ki, Baş Qərargah rəisi
general-mayor H.Səlimovun rəhbərliyi altında yaradılan xüsusi qərargah martın 26-da Ağdamda yerləşdirildi.
Bunlardan başqa, Ağdaş və Zaqatala alaylarından da bəzi hərbi qüvvələr Qarabağa gətirildi. Uğurlu yürüşə
başlayan Azərbaycan Ordusu aprel ayının 5-də Şuşaya daxil ola bildi. Aprel ayının 12-dək, demək olar ki, Şuşa
ətrafındakı erməni hərbi qüvvələrinin ən möhkəm bazaları məhv edilmişdi. Ümumiyyətlə isə, 1920-ci il aprel
ayının sonunadək Azərbaycan Ordusu Qarabağ bölgəsində ölkə ərazisinin bütövlüyünü bərpa edərək, öz
vəzifəsini şərəflə yerinə yetirə bilmişdi. Lakin Azərbaycan silahlı qüvvələrinin Qarabağdakı əməliyyatlarda
iştirak etməsindən istifadə edən Rusiyanın XI ordusunun ölkəni istila etməsi və bolşeviklərin hakimiyyəti ələ
keçirməsi ölkənin ərazi bütövlüyünün tam təmin edilməsini başa çatdırmağa imkan vermədi. Bununla da
Qarabağ ətrafında hadisələrin yeni mərhələsi başlandı.
Yeni separatizm ocağı: “muxtar vilayət”
Azərbaycanda sovet hakimiyyəti qurulandan cəmi iki gün sonra, yəni 1920-ci ilin 30 aprelində İnqilab
Komitəsi Ermənistan Respublikasına nota verərək qoşunlarını Zəngəzurdan və Qarabağdan çıxarmağı tələb etdi.
May ayında isə Qarabağda artıq sovet hakimiyyəti quruldu, lakin bu, vəziyyəti dəyişmədi. Bölgədə erməni
hegemonluğu indi bolşevik maskası arxasında davam edirdi. Ermənistanda sovet hakimiyyəti qurulduqdan sonra
iki dövlət arasında sərhədlərin müəyyənləşməsi məsələsində Dağlıq Qarabağ məsələsi yenidən gündəmə gəldi.
Azərbaycan İnqilab Komitəsi Ermənistan Sovet Respublikasına göndərdiyi 30 noyabr tarixli teleqramında və 1
dekabr bəyannaməsində Qarabağın dağlıq hissəsinin muxtariyyətinin tanınması məsələsinə diqqət ayırırdı.
Artıq separatçılar Qarabağın Ermənistana birləşdirilməsi yönümündə konkret fəaliyyətə keçmişdilər. 1921-
1923-cü illər arasında baş verən proseslər bir daha sübut edir ki, ermənilər öz məkrli fəaliyyətlərinə məhz
himayədarlarının məsələyə müdaxiləsi nəticəsində nail olmuşlar. Həmin dövrdə bütün Qafqaza faktiki nəzarəti
həyata keçirən Rusiya K(b)P MK Qafqaz Bürosu Qarabağ məsələsində birtərəfli ermənipərəst mövqe nümayiş
etdirirdi. Belə ki, 1921-ci ilin iyul ayında Qafqaz Bürosu Azərbaycanın razılığı olmadan Dağlıq Qarabağın
Ermənistana məxsus olmasını göstərən bəyannamə qəbul etdi. Bu hadisədən üç həftə sonra Azərbaycanın
Kommunist (bolşeviklər) Partiyası Mərkəzi Komitəsi məsələ ilə bağlı müzakirələr keçirdi və müvafiq qərar
qəbul etdi. Beş maddədən ibarət qərarın 3-cü bəndində göstərilirdi ki, “...məsələnin yeganə həlli erməni və
müsəlman kütləsinin sovet quruculuğu işinə cəlb edilməsi ola bilər”. Problemin həlli haqqında Azərbaycanın
mövqeyini Tiflisə çatdırmaq N.Nərimanova həvalə olunur. Aparılan müzakirələr nəticəsində Qafqaz Bürosu
haqsız mövqeyindən qismən geri çəkilir. 1921-ci ilin iyulunda Rusiya K(b)P MK Qafqaz Bürosunun
plenumunda qərara alınır: “Müsəlmanlar və ermənilər arasında milli sülhün zəruriliyini, Yuxarı və Aşağı
Qarabağın iqtisadi bağlılığını, onun Azərbaycanla daimi əlaqəsini nəzərə alaraq Dağlıq Qarabağ Azərbaycan
SSR-in tərkibində saxlanılsın, ona inzibati mərkəzi Şuşa olmaqla geniş muxtariyyət vilayəti verilsin”.
Lakin muxtar vilayət statusu da ermənilərin iddialarını azaltmadı və onlar öz məkrli niyyətlərini davam
etdirdilər. 1922-ci ilin noyabr ayında Qarabağ ərazisindəki kənd sovetləri sədrlərinin və katiblərinin geniş
müşavirəsi keçirildi. Müşavirədə əsas müzakirə olunan məsələ ilə bağlı qəbul edilən qərarda göstərilirdi ki,
Dağlıq Qarabağın Azərbaycanın tərkibində saxlanılması bəyənilir. 1922-ci ilin dekabr ayında Zaqafqaziya
Federasiyasının İttifaq Soveti Dağlıq Qarabağa muxtariyyət verilməsinin sürətləndirilməsi haqqında xüsusi
qərar qəbul etdi. SSRİ-nin təsis edilməsindən sonra Dağlıq Qarabağ məsələsi ilə bağlı ermənilərin avantüraları
yeni mərhələyə qədəm qoydu. 1923-cü ilin iyul ayının 1-də AK(b)P MK Rəyasət Heyəti Dağlıq Qarabağın
muxtariyyətinin dekretləşdirilməsi və onun layihəsinin Mərkəzi Komitədə qəbul olunması barədə qərar qəbul
etdi. İyunun 27-də Zaqafqaziya Ölkə Komitəsinin plenumu Dağlıq Qarabağa bir ay müddətində muxtar vilayət
statusu verilməsinin təmin olunmasını AK(b)P MK-ya həvalə etdi. İyulun 1-də AK(b)P MK RH-nin iclası
Kirovun sədrliyi ilə Qarabağ haqqında məsələni dinləyərək altı bənddən ibarət qərar qəbul etdi. Azərbaycan
Dostları ilə paylaş: |