Sədrəddin Hüseyn
124
Bu işlərin artıq ifrata yetdiyini, “hər kəsin öz dərdi özünə bəs
deyilmiş” deyən Axundovla Z. Marağayi də həmfikirdir: “İranın
bir çox şəhərlərində əhali arasında heydəri, neməti davası olur…
heç özləri də bilmir ki, Heydər kimdir, Nemət kimdir. Amma hər
il bu iki adın tərəfgirliyi üstündə vuruşmalar olur, qanlar axıdılır…
Gərək şəhərin üləması… bunları başa salsın. Təəssüflər olsun ki,
İnsafsızlar… bu fitnə ocağına odun qoyurlar… Tərəflərdən hər biri
elə güman edir ki, o biri tərəfə qarşı nə qədər düşmənçilik eləsə,
dünya və axirətdə o qədər xoşbəxt olacaqdır.”
281
Yolları kəsib min oyundan çıxan bu adamların “halına yanan-
dan” sonra müəllif Kərbala facəsinin mahiyyətini açıqlayır: “Hələ
pis-pis də öz əməllərində imam Hüseyn Əleyhüssəlamın boynu-
na əbləhcəsinə böyük bir minnət də qoyurlar. Daha bilmirlər ki,
o həzrət şəhadəti və öz pak övladının müsibətini cəddi-büzür-
güvarının pak dininə xələl toxunmaması və bidətin aradan götü-
rülməsi xatirinə qəbul etdi. Bunlar isə o cür mühüm bir təlimi kor-
layır,(kursiv bizimdir) …heç utanmayıb hələ bir xilaf üçün üstünə
bir ibadət adı da qoyurlar.
İmam Hüseyndən, onun qiyamət ğünü hamının bağışlan-
masını Allahdan xahiş edən böyük cəddindən xəcalət çəkmirlər.”
282
“Əkinçi”nin səhifələrində təziyədarlıqla bağlı bir-birinə zidd
yazılar getmiş, bu məsələ mübahisə mövzusu olmuşdur. S. Ə. Şir-
vaninin “yövmi-aşurada cühəlanın baş yarmasına” qarşı çıxışına
Hadi təxəllüslü Qudyal sakini kapitan Sultanov zidd gedərək
“dini təəssübkeşlik” edir və S.Ə.Şirvaniyə öz cəddini xatırladar
və onu həcv edir. Seyid Əzim isə həcvə həcvlə cavab verir. Onu
“əyri oturub düz danışmağa” dəvət edərək “şəriətdə buna hüccət,
bürhan” varsa, “biz də baş çapmağa qarışaq”, - deyir.
Bu məsələyə münasibət bildirən F. Köçərli də qeyd edirdi
ki, bədənə işgəncə vermək mənfəət versəydi, bunu buyuran din
281
Marağayi Z. İbrahim bəyin səyahətnaməsi. Bakı: Elm, 1982, səh. 191
282
Yenə orada, səh.192
Azərbaycan mərsiyə ədəbiyyatı və Əbülhəsən Racinin poetik dünyası
125
xadimlərinin özləri də edərdilər “…halbuki onları… Yaşsız gözlə-
rinin nəmini hiyləvi və dəsmalı ilə silən görürük… bədənlərinə…
əziyyət yetirən yenə əlsiz-ayaqsızlar, biçarə və sadədil əvamün-
nas olur.”
283
Müəllif S.Ə.Şirvani ilə həmrəy olaraq fikrini belə
davam etdirir: “…Əgər dini-mübini-nəbəvidə hifzi-bədən əmri
sadir olmasaydı, onda baş çapmaq filini, bədənə nizə, ox, qıfıl,
at nalı, qılınc, gorda, palanduz sünbəsi kimi ağır şeylər taxıb, ona
…təsəvvürə gəlməyən əziyyətlər verməyi bir növ eşqi-ali-əbaya
və məhəbbəti-şühədayi-Kərbəlaya isnad edib sakit qalmaq olar-
dı. Amma …şə’rən nəhyi qadağan buyrulan bu fe’li icra etmək
…peyğəmbərin buyruğuna əməl etməmək və onun əmrini inkar
etmək kimidir.”
284
M. İbrahimov da eyni mövqedə durarkən “Əkinçi”yə istinad
edir: “Seyid Rza Sabir hərarətlə “Əkinçi”nin mövqeyini, məramını,
məqsədlərini alqışlayır. Sinə döymək və zəncir vurmaq, baş yar-
maq kimi halları tənqid etdiyi üçün Zərdabiyə hücum edənləri
pisləyir.
Abdulla Sur da bu məsələdən danışarkən “Artıq vaxtdır ki,
moizələrə, mərsiyəxanlıqlara xitamə çəkilsin” deyir.”
285
Təziyədarlığa qarşı bu neqativ münasibətlər sovet əsarəti
dövrü son həddə çatdı və qəti qadağa qoyuldu. Din xadimləri
tutuldu, sürgün edildi, güllələndi, dini kitablar yandırıldı. Bu kam-
paniya o həddə çatdı ki, ərəb əlifbası ilə yazılan nə vardısa, o da
məhv edildi. Yəni bunu adamlar özləri yandırmağa, məhv etmə-
yə məcbur dildilər.
Qeyd etdiyimiz kimi, məzhəb ayrılıqları çox halda siyasi məq-
sədə xidmət etdirilmişdir. Bir çox dövlətlər və din xadimləri də,
yadellilər də istifadə edib faydalanmışdır. I Pyotr vəsiyyətində
283
Köçərli F. Azərbaycan ədəbiyyatı. II c., Bakı: Elm, 1981, səh. 63-65
284
Köçərli F. Azərbaycan ədəbiyyatı. II c., Bakı: Elm, 1981, səh. 64
285
Talıbzadə Kamal. Azərbaycan ədəbi tənqidinin tarixi.
Bakı: Maarif, 1984,səh.23
Sədrəddin Hüseyn
126
yazırdı: “Həm Türkiyə, həm də İran din xadimlərini ələ almaq
və onlar vasitəsilə sünni-şiə ixtilaflarını qızışdırmaq lazımdır.
İslam əqidəsini Asiyadan uzaqlaşdırmaq, xristian dini əqidə-
sini və mədəniyyətini orada tətbiq etmək lazımdır.”
286
Bu hadisələrdən öz xeyirləri üçün istifadə etmək istəyənlər
hər vasitəyə əl atırdılar. Xüsusən İranda yetişib Qafqaza göndə-
rilən dərvişlər, mərsiyəxanlar və s. “din xadimləri” çox halda fitnə-
fəsad törədirdilər. Onların barəsində Azərbaycan ədibləri kifayət
qədər yazmış, bədii obrazlarını yaratmışdır.
Biz bu gün onsuz da düşmənin həddindən artıq və güclü
olduğu bir zamanda hər nə qədər məzhəb ayrılığı söhbətindən
uzaq qaçmaq istəsək də, bu mümkün olmur. Mərsiyə ədəbiyya-
tından söhbət gedirsə, orada şiə sözü başda gəlir. Ə. Raci də növ-
hələrində bu sözü işlədir, onlara xitab edir.
Əslində bu söhbətlərdən qaçmaqdansa, onun köklərini araş-
dırıb hər kəsə bir fikir aydınlığı gətirmək, Allahı bir, Peyğəmbəri
bir, kitabı bir, qibləsi bir olan bu ümmətin cüzi, əhəmiyyətsiz fərq-
lərə görə ixtilaflarına qarşı durmaq lazımdır. Çaldıran bu ixtilafla-
rın zirvəsidir və hər müsəlmanın damarı kəsilsə, oradan Çaldıran
qanı tökülər; bu bizim ağlamalı dərdimiz, şirin və əziz yaramızdır
və bizcə, bu qədər bəsdir, artığını Allah göstərməsin. Bu da ayrı
bir mövzu olduğundan bununla bağlı ədəbiyyatımızın qaynaq-
larından bir-ikisinə (
287
,
288
,
289
) nəzər salmaq yetər. Həm “Kitabi-
Dədə Qorqud”da
290
, həm Nizami Gəncəvidə, həm də “Dastani-
Əhməd Hərami”də dörd rəşid xəlifənin dördü də, hətta hz. Aişə
ilə hz. Fatimə fərq qoyulmadan hörmətlə yad edilir.
286
“Dirilik” jurnalı. Bakı, 16 noyabr, 1916, N 5, səh. 47
287
Klassik Azərbaycan ədəbiyyatı kitabxanası.20 cilddə. III c.,
Bakı: Elm, 1984, 543 səh. 16
288
Onullahi S. XIII-XVII əsrlərdə Təbriz. Bakı, 1982, səh. 237
289
Dastani Əhməd Harami. Bakı: Gənclik, 1978, səh. 17
290
Kitabi Dədə Qorqud. Bakı: Gənclik, 1987, 282 səh. 26, 15,16
Dostları ilə paylaş: |