BəXTİyar vahabzadə seçİLMİŞ ƏSƏRLƏRİ İKİ Cİlddə 2/2 CİLD
Yüklə 2,8 Kb. Pdf görüntüsü
|
________________Milli Kitabxana______________ 101 Sədaqət istəyirəm. Mən "Hümmət istəyirəm, Mən qeyrət istəyirəm..." "Min ildir sirdaşımız Ələm oldu, qəm oldu, Niyə, niyə bəs bizim Qeyrətimiz kəm oldu? Yarım bu tayda qaldı, Yarım o tayda qaldı. Toyum burda çalmdı, Yarım o tayda qaldı. Daha bu əzablara Canimda bir tabım yox... Mən təpədən-dırnağa Sualam... Cavabım yox... Bilmirəm öz əlimdən Mən hara, hara qaçım? Bir əlim qanhm oldu, Bir əlimsə harayçım! Bizi xəlbirə qoyub, Sovurdular havaya, Biz toz olub ələndik. Min ildir, anamızdan Süd yerinə qəm əmdik. İnlədikcə, azalmır Dərdlərimiz daha da Ürəkdə köz-köz olur. Bu haqdır, ağladıqca Kişi qeyrətsiz olur. Bizdən sonra oyanan Ala bildi haqqmı, Biz hələ ağlayırıq, ________________Milli Kitabxana______________ 102 Tarixin təkərinə Hey ümid bağlayırıq". Yox, mən bağırmalıyam, Yox, mən çığırmalıyam!..." 2. ÜRƏK VƏ ÇÖRƏK "Artdıqca həyasızlıq olur el, mütəhəmmil, Hər zülmə dözən canları neylirdin, ilahi?" Sabir Zərrədə küllə bax!... Şirvan dedikcə İslam aləminə lağ etdi Sabir. Tiyanda sabunu dağ elədikcə Fikrində zamanı dağ etdi Sabir. Qaranlıq daxmada gecə sübhədək O, işıq naminə yazdı, yaratdı. Sabirin qəzəbli gülüşlərindən Vətən göylərində Günəş dan atdı. Bütün sualların cavablarını Tapdı ilhamında, təbidə Sabir. Böyük bir ölkənin dərdini yazdı Sabun tiyanının dibində Sabir. Dünyaya sığmayan fikirlərini Zaman, bir tiyana bağlamadımı? O dedi: - Anlamaq istəsən məni, Düşün ləqəbimi, unut adımı! Düzü, çox düşündüm... Təxəllüsünü Niyə Sabir qoydu Mirzə Ələkbər? Böyük gələcəyə dikib gözünü Demək istəmiş ki, dözən əzilər! Demək istəmiş ki, Vətən lalədir, Bağrının başında qarasıyam mən. Müsəlman nə demək? ________________Milli Kitabxana______________ 103 Təşbehi-Sabir, İslam dünyasının yarasıyam mən! Demək istəmiş ki, səbr edən insan, Dünyadan əbədən üzülüşübdür. "Şükür" - deyə-deyə bədbəxt müsəlman Səbrin lay-lasından cəbrə düşübdür. Demək istəmiş ki, zavallı Şərqin, O sonsuz səbrinin kasasıyam mən. Çatıb xirtdəyimə daha qəzəb, kin, Səbrim tükənibdir, daşasıyam mən. Deyirəm, anası süd deyil, ona Atəş içiribdir öz döşlərindən. Axır göz yaşları hey yana-yana Sabirin yaralı gülüşlərindən. Onun gülüşləri səbirdənmi? Yox!.. O, kinin, qəzəbin qəhqəhəsidir. Onun gülüşləri bir atəş, bir ox! Səbrə qılınc çəkən üsyan səsidir! Dardini xalqıyla bölüb ağladı, O gülüb ağladı, gülüb ağladı! Cahilə nə var ki?.. Ürəklər dələn Dəli qəhqəhəni bir gülüş sanar. Sabirin şeirini oxuyub gülən, Nə Vətən anlayar, nə millət qanar. Bir gün fitva verdi axund minbərdən: - Lənətlə çəkilsin Sabirin adı. O günün səhəri qəssab Mir Həsən Şairə bir misqal quyruq satmadı. Axund tapşırdı ki, Şirvanda heç kəs Mirzə Ələkbərlə alver etməsin. Axundun əmrindən o çıxa bilməz Burada bir sirli illət var, yəqin. ________________Milli Kitabxana______________ 104 Qəssab bilmədi ki, Mirzə Ələkbər, Neçin onun kimi yanaşmır dinə. Qəssab bilmədi ki, qara gecələr O yazıb-yaradır işıq naminə. Qəssab bilmədi ki, sel tək çağlayır, Alışıb yaradır o, ac qarına... Qəssab bilmədi ki, o gün ağlayır. Millətin gələcək övladlarına. Qəssab bilmədi ki, bu xalqın nədən Özü ağırlıqda qəm yükü vardır "Təvəkkül" deməkdən, "şükür" deməkdən, Ağzında dili də cadar-cadardır. Çağırdı elləri o, haqq yoluna, Məslək yolçusuna el "yolsuz" dedi. O, böyük insanı qəssab bir yana, Ömür yoldaşı da başa düşmədi. Qəlbi qəlbimizdə daim döyündü, Yumulu gözlərə göz verdi Sabir Yazdı... Qarşımızda güzgüyə döndü, - Bizi özümüzə göstərdi Sabir. Saldı ürəyinə Sabir hər şeyi, Min ilin dərdini çəkdi bir anda. Yolunda canını qurban verdiyi Bədbəxtlər də onu anlamayanda. Sözüylə, şeirilə o, zaman-zaman Donuq şüurlara min toxum əkdi. Dəmir çəkic altda fəryad qoparan Dəmir parçasi tək o, nalə çəkdi. Qızılı döydülər... Haray-həşirsiz Yapıxıb mum kimi eləcə qaldı. ________________Milli Kitabxana______________ 105 Dəmiri döydülər... Qışqırığından Qulaqlar tutuldu, gözlər qaraldı. Qızıl dedi: - Dəmir, söylə nədir bu? Məni də döydülər, axı, sənin tək. Səsimdən bir adam xəbər tutdumu? Dəmirsən, əzaba dözəsən, gərək. Dəmir söylədi ki: - O zərbələrdən, Ahü-nalə çəkib ağlamadım mən. Bədbəxt yaranmışam mən, a bəxtəvər, Səni dəmir döydü - özgəsi döydü. Ona ağladım ki, məni döyənlər Özgəsi deyildi, özümünküydü. Bir gün fitva verdi axund minbərdən, -Lənətlə çəkilsin Sabirin adı. O günün səhəri qəssab Mir Həsən, Şairə bir misqal quyruq satmadı. Sabun bişirməkçün ona yağ gərək, Bəs indi neyləsin? O, çox düşündü. Neyləyə bilərdi? O, yalqız, o, tək. Dükan da bağlandı, ocaq da söndü. O, qaralan ocağa Baxa-baxa düşünür. "Yoxsa arzularım da Bu qaralan köz kimi, Ocaq kimi tez sönür?.. Yox, yox! Bu mümkün deyil, Sönən ocaqdır ancaq. Qəlbimdəki ocaqsa, Daha betər yanacaq. Yazıram zəmanədən Atəş, od uda-uda. Könlümdəki ocağı Yüklə 2,8 Kb. Dostları ilə paylaş:
|