Biz özgənin yaratdığı dünyada yaşayırıq
Yüklə 360,3 Kb. Pdf görüntüsü
|
95 nədən qorxmadığını yazırsan. Yaz, danış mənə. Bu an, bu dəqiqə Səni mənim qədər başa düşən olmaz, bəlkə mən qədər, nə isə... Bilirəm burdasan... Qadın: Nə anladım sənə? Dərinə getmə! Fikir vermə mənə. Bir də, bilirsən, qadınlar bahalı ətrə bənzəyir, qapağı nə qədər açıq qalırsa, bir o qədər dəyərini, ətrini itirir. Mən də özünə dəyər verən qadınlardanam axı… Sənə yavaş-yavaş açılacam. Rəssam: Yox, mən heç də keçmişlə yaşa- mıram. Mənə Sənin indin maraqlıdı. Keçmişdə yaşadıqlarını unutdurmaq istəyirəm Sənə. Əslində elə özümün də unutmaq istədiklərim az deyil... Bu nə statusdu belə yazmısan burda: “Чтобы завоевать мужчину, женщине достаточно разбудить самое дурное, что в нем есть...” Qadın: “Чтобы завоевать мужчину, жен- щине достаточно разбудить самое дурное, что в нем есть. Ты делаешь из мужчины бога, и он тебя бросает. Другая делает из него зверя, и он лижет ей руки и не отстает от нее” 5 . Oskar Uayldın aforizmləri interneti götürüb başına. Mən də bunu seçdim. Rəssam: Niyə məhz bunu seçməyin maraq- lıdı. Adətən belə fikirləri kişilərdən başı çəkmiş 5 Kişini ələ almaq üçün onun ən çirkin hisslərini oyatmaq bəsdir. Əgər kişini Tanrı yerinə qoyub itaət etsən, o, səni tərk edər. Yox, kişiylə heyvan kimi rəftar eləsən, onda əllərini yalayar, dizinin dibindən ayrılmaz”. 96 qadınlar deyir. Demək, Sən də yanında qalan “əl yalaqçı”sını atıb gedən “tanrı”dan üstün tutanlar- dansan... Amma mən bu sözlərdə o yazıq Uayldın qadınlara nifrətini duydum. Əslində bu, qadınlara təhqirdi. Qadın: Sən elə fikirləşirsən? “Dorian Qreyin portreti”ndə sən düşündüyün kimi deyil. O sevir. Sevməyi bacarır. Rəssam: Onu “tanrı”laşdıran, sonra da “vəhşi”ləşdirən qadın deyil! Onun bütün “çev- rilmə”lərinin səbəbi uşaqlıqdan içində əzilmiş “mən”ini təsdiqləmək ehtirasıdı. Qadın: Ola bilər, bəlkə də, nə bilim... Hər halda xoşum gəldi bu fikirdən, mən də yazdım statusuma. Rəssam: Amma mən bayaq Sənlə danışanda qulağına sevdiyim bir misranı pıçıldamaq istə- dim, Nazim Hikmətin bu misrasını: “Səni sevmək şam meşəsində nəfəs almağın bəxtiyarlığına bənzəyir”. Demədim! Qadın: Gərək deyəydin... Bilirsən, keçmişdə Ay sevgililərin “görüş yeri”ymiş. Harda olsalar da, gecələr vədələşdikləri vaxtda çıxıb Aya baxarmışlar. Həmin anda sevgilisinin də Aya tamaşa elədiyinə əmin olan aşiq orda onun baxışlarını görürmüş sanki, onunla söhbət edirmiş, beləcə, təmas qururmuşlar... Rəssam: Sonra... Qadın: Sonrası qalsın sonraya... 97 Rəssam: Kinonun şirin yerində aparatı xarab olan kinomexaniksən elə bil... Səhər mənə zəng vur! Gözləyəcəm! Bir həftə yazmamağımın səbəbi çəkilib kənar- dan Səni müşahidə eləmək, “nə edirəm”, “niyə edirəm” suallarına cavab tapmaq istəyi ilə bağ- lıydı. Nəyə görəsə mənə elə gəldi ki, həddindən artıq təkid edirəm. Sən də alicənablığındanmı, tərbiyəndənmi, bilmirəm, məni qırmırsan. Əlbət- tə, Sənlə ünsiyyətdə olduğum müddətdə çox dəyişiklik var, həm ovqatımda, həm də insanlara etibarımın bərpasında, çoxdan, lap çoxdan duymadığım əvəzsiz hisslər yaşayıram. Amma əvvəl də yazdığım kimi, həyat mənə hisslərimi cilovlamağı öyrədib. Səninlə münasibətdə isə heç bir fikir və hissimi cilovlamayacağımı yazmış- dım. Bir müddət sakitləşmək üçün ara verdim. Dedim bəlkə yenə lap çoxdankı macərapə- rəstlikdi. Düşünmək üçün vaxt lazım idi. Dü- şündüm də. Bu günlərdə telefona, kompüterə narkoman iynəyə baxan kimi baxırdım. İçimdəki səs “Dayan”, “Sakit ol” deyirdi. Tam sakitlə- şənədək sənə yazmamaqda, zəng etməməkdə qərarlı idim. İçimdəki “mən” qoymurdu… Və... “sakitləşdim”. Duyğularımı gizlətməyi öyrənmişəm. Bacararammı? Bunu bir daha yoxlamağa imkanım oldu. İndi Sənə tam soyuq 98 başla yazıram. Bunları dünən axşam yazacaqdım, alınmadı. Sabaha saxlayıb işə – Səninlə “görüşə” qaçdım. İndi internetdə Sənin şəklinlə söhbətləşir, son günlərin acısını çıxarır, klaviaturadakı hərfləri quş kimi dənləyirəm. Həyatda hamının kiməsə, nəyəsə ehtiyacı var. Umudsuz adam vəhşiləşir, umudu kəsilən cəmiy- yət də həmçinin. Biz səninlə belə vəhşi cəmiy- yətdə yaşayırıq. Sadəcə bizi quduzlaşmaqdan qoruyan ətrafımızdakı hələ də salamat qalan tək- tük insan, onlardan aldığımız “yeni qan”dı, enerjidi. Sən mənim həyatıma ən son girmiş belə adamsan. Qəlbimin çoxdandı belə sakini olmayıb. Səndən aldıqlarımın ölçüsü yoxdu. Hər dəfə bura Sənlə görüşə ibadət otağına girirmiş kimi gəlirəm. Tanrı dərgahı kimi gəlir mənə. Katoliklərin işi rahatdı, ürəklərini boşaltmağa keşişləri var. Mənim də rahibəm Sənsən. Uşaqlığım Şuşada keçib. Qəribə şəhər idi. Adı, tarixi, iqlimi adamlarının xarakterinə təsir eləmişdi. Cibində pulu olmayan da özünü bəy kimi aparırdı. Amma hər adam duymazdı ki, bu qürurlu insanların sinəsində necə kövrək qəlb döyünür. Yayda ölkənin hər yanından adamlar axışırdı Şuşaya. Bəzən gələnlərin sayı yerlilərdən üç-dörd dəfə çox olurdu. Onda şuşalılar başını elə dik tutub gəzərdi ki, elə bilərdin hər biri bir dağın sahibidi. Amma elə ki yayın sonunda gələnlər qayıdıb gedirdi, şəhər ziyarətçiləri dağılışan yas Yüklə 360,3 Kb. Dostları ilə paylaş:
|