Бялядчи-ъядвял
Yüklə 3,92 Mb. Pdf görüntüsü
|
37
ayaq olmuşdu, bəzi rənglər bir-birinə qarışmışdı, göy qəfildən narıncı romblara dönmüşdü, sadəcə, dözülməz idi. Tüstü dumanında Oliveyranın dodaqları səssiz şəkildə tərpənirdi, o, keçmiş zamanda qalmış kiməsə müraciətlə öz-özüylə danışırdı. Ancaq Qreqoroviusun ovqatı yaman təlx olmuşdu, yəqin ona görə ki, guya, Horasionun burada olmaması, doğrudan da, fars olardı, o, sadəcə, Sibillanı bir azca şənləndirərdi, ancaq o, buradaydı, yaxındaydı və dodaqlarını sakitcə tərpədərək tüstü dumanının və cazın arasından Sibilla ilə danışır, için-için gülürdü: görəsən, o (Sibilla), Lotreamona və Montevideoya çox aludə olmayıb ki?
12
Klubdakı yığıncaqlar Qreqoroviusun xoşuna gəlirdi, çünki burada baş verənlər hansısa başqa klubdakından tamamilə fərqlənir və məhz bununla da bu tipli toplantılar haqqında ən yüksək təsəvvürlərə uyğun gəlirdi. Ronald da onun xoşuna gəlirdi, çünki o, anarxist idi və Bəpslə birgə yaşayırdı, həm də ona görə ki, onlar hər gün, aramsız olaraq Karson Mak-Kallersi, Milleri, Raymon Kenonu oxumaqdan özlərini həlak edir və azadlığın müəyyən bir təzahürü hesab etdikləri caza fədakarcasına vurğundular (həm də ona görə ki, onlar hər ikisi incəsənətdə uğur qazana bilməmişdilər). Onun, yeri gəlmişkən, həm də münasibətlərinin yetərincə çətin olduğu Horasio Oliveyradan da xoşu gəlirdi: Oliveyranın varlığı Qreqoroviusu onu qeyri-şüuri axtarıb tapandan dərhal sonra qıcıqlandırmağa başlamışdı, buna rəğmən Qreqoroviusun öz mənşəyini və həyat tərzini ucuz kələklərlə pərdələməyə çalışması və Sibillaya açıq-aşkar vurulduğunu Oliveyranın hiss etmədiyinə hədsiz inamı Oliveyranı şənləndirir və əyləndirirdi; beləliklə, onlar hər ikisi eyni zamanda bir-birinə doğru can atır və bir-birindən çəkinirdilər, eynilə öküzlə torero kimi. Elə Klub da bunun sayəsində mövcudluğunu qoruyurdu. Hər ikisi intelligent rolunu oynayır, eyhamlarla danışaraq Sibillanı ümidsizləşdirir, Bəpsi isə qəzəbləndirirdilər; biri bir məsələyə ötəri toxunan kimi dərhal bir-birini qabaqlamaq və ötmək uğrunda şiddətli mübarizə başlayırdı: biri səma köpəyini xatırlayan kimi, digəri « I fled Him » 1 deyir və başlanırdı… Sibilla isə tamamilə acizləşərək naümidcəsinə onların getdikcə daha da yuxarı qalxdığını (çat görüm necə çatırsan) izləyirdi və onlar, nəhayət, öz-özlərinə bərkdən gülərək oyunu dayandırırdılar. Ancaq artıq gecdir, çünki assosiativ yaddaşın bu eksgibisionizmi 2 Oliveyranı iyrəndirir, Qreqorovius isə hiss edir ki, bu nifrətə o, assosiativ məşğələlərə xüsusi həvəsi sayəsində nail
1
2
Ексэибисионизм – чылпаг бядян нцмайиши, порнографик сярэи 38
olub, odur ki, özlərini suç ortağı kimi hiss edərək əylənməyə son qoyur, ancaq ikicə dəqiqə keçməmiş yenidən oyuna girişirdilər ki, bu da, əslində, digər başqa məsələlərlə birlikdə klub yığıncaqlarının mahiyyətini təşkil edirdi.
– Belə zəhrimarı içmək adama hər dəfə qismət olmur, – Qreqorovius stəkanı dolduraraq dedi. – Luisa siz öz uşaqlığınızdan danışdınız. Bu mənə ona görə maraqlı deyil ki, bunsuz sizi çayın sahilində qoşa hörüklü və yanaqları qıpqırmızı qızarmış təsəvvür edə bilmirəm. Mənim Transilvaniyadan olan yerlilərim də lənətə gəlmiş Lütesiya iqlimindən saralıb-solanadək belə olurlar. – Lütesiya? – Sibilla soruşdu. Qreqorovius köks ötürdü və izah etməyə başladı. Sibilla isə həmişəki kimi başqa bir yeni məşğuliyyət onu bu işgəncədən xilas edənədək var qüvvəsilə anlamağa çalışaraq sakitcə qulaq asırdı. Ronald, Houkinsin köhnə valını qoydu və Sibilla, deyəsən, Qreqoroviusun söhbətinin musiqiyə mane olduğuyla barışdı, çünki həmişəki kimi bu söhbətdən də istədiyini ala bilməmişdi, odur ki, canına vicvicə doldu və özünü musiqiyə kökləməmişdən qabaq dərin-dərin nəfəs almaq istədi, yəqin ki, lap elə Houkinsin özü kimi. Horasio hansısa dolaşıq şeir parçasını izah etməyi ona layiq görəndə də bəzən belə dərindən nəfəs alır və bunun nəticəsində mütləq yeni, qəribə bir anlaşılmazlıq ortaya çıxırdı; məsələn, əgər Lütesiya haqqında Qreqoroviusun yerinə Oliveyra ona izahat vermiş olsaydı, hər şey dumanlı bir xoşbəxtliyə qarışardı – Houkinsin musiqisi də, lütesiyalılar da, yaşıl şamların dilləri də, canına dolan vicvicə də. Və o, dərin-dərin nəfəs alardı ki, bu da onunçün tayı-bərabəri olmayan bir şeyi qəti sübut edərdi: bunlar hamısı həqiqətdir və yalnız Rokamadurla, yaxud Horasionun ağzı ilə müqayisə oluna bilər, ya da bu valın ucbatından artıq dinlənilməsi mümkün olmayan Motsartın adajiosu ilə. – İş bunda deyil, – Qreqorovius, nəhayət, təslim oldu. – Mən, sadəcə, sizin həyatınız haqqında bir azca çox bilmək, sizin kimi hərtərəfli bir varlığı anlamaq istəyirdim. – Mənim həyatım haqda, – Sibilla dedi. – Mən heç kefli halımda da onu danışa, sizsə başa düşə bilməzsiniz. Mən öz olmayan uşaqlığım haqda necə danışa bilərəm? – Mənim də uşaqlığım olmayıb. Hersoqovinada. – Mənimki isə Montevideoda. Bilirsiniz, bəzən yuxuda məktəbimizi görürəm, elə qorxuram ki, öz qışqırığıma yuxudan oyanıram. Bəzən də görürəm ki, on beş yaşım var, bilmirəm, sizin nə vaxtsa on beş yaşınız olubmu… – Mənə elə gəlir ki, olub, – Qreqorovius tərəddüdlə cavab verdi. – Mənimdə olub, həyətinə dibçəklər düzülmüş bir evdə. Atam orada mate içər və iyrənc jurnallar oxuyardı. Atanız sizin yanınıza gəlir? Demək istəyirəm ki, sizinlə görüşür?
Yüklə 3,92 Mb. Dostları ilə paylaş:
|