Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar
Yüklə 7,81 Mb. Pdf görüntüsü
|
“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar. Povestlər”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 196
Qız Uinstonu heyrətə salan hərbi dəqiqliklə bütün marşrutu izah etdi. Yarım saat qatarla getməli, stansiyadan sola dönməli idi. Sonra torpaq yolla iki kilometr məsafə qət etmək lazım gələcəkdi. Qarşısına üst dirəyi olmayan darvaza çıxacaqdı. Orada taladan keçən cığıra düşməli idi. Bir azdan sonra yanı üstə yıxılmış çürük ağac görəcəkdi. Təsvir olunan yerlərin xəritəsi elə bil qızın beyninə həkk edilmişdi. – Hər şey yadınızda qaldı?- o, sözünü qurtarıb pıçıldadı. – Aha. – Əvvəlcə sola dönürsünüz, sonra sağa, sonra yenə sola. Diqqətli olun - darvazanın üst dirəyi yoxdur. – Yadımdan çıxmaz. Saat neçədə? – Təxminən 15-də. Bəlkə bir az gözləməli oldunuz. Mən başqa yolla gələcəyəm. Hər şeyi dəqiq xatırladığınıza əminsiniz? – Əlbəttə. – Onda mümkün qədər tez məndən aralanın. Əslində, bu sözləri deməyə ehtiyac yox idi. Amma kütlənin əhatəsindən çıxmaq asan deyildi. Avtomobillər aramsız keçib gedirdilər. Adamlar gözləri önündə açılan mənzərəyə acgözlüklə baxırdılar. Bir neçə yerdən fit səsləri və qışqırtılar eşidildi. Canlanma yaratmaq istəyənlər Partiya üzvləri idilər. Lakin tezliklə onlar da sakitləşdilər. Kütləyə hakim kəsilən hiss adi maraq idi. Avrasiyadan, yoxsa İstasiyadan olduqlarını bilmədikləri əcnəbilər onların nəzərində əcaib heyvandan o qədər də fərqlənmirdilər. Əsirləri çıxmaq şərtilə, heç kəs ömründə əcnəbi görməmişdi. Əsirlərə isə yalnız bir anlıq baxmaq mümkün olurdu. Hərbi cinayətkar kimi dar ağacından asılan bir neçə nəfərdən başqa, qalanların başına nə gəldiyindən heç kimin xəbəri olmurdu; izsiz-soraqsız yoxa çıxırdılar. Yəqin, icbari əmək düşərgələrində qul kimi işlədirdilər. Dəyirmi monqol üzləri tədricən öz yerini Avropa tipli sifətlərə verirdi. Onların da üzləri tüklü, üst-başları çirk içərisində idi. Gözlərindən qorxu və həyəcan yağırdı. İri almacıq sümükləri arxasından güclə görünən bu gözlərdən biri hərdən Uinstona zillənir, bir neçə saniyə inadla baxır, sonra başqa səmtə yönəlirdi. Avtomobil karvanının sonu yaxınlaşmaqda idi. Axırıncı yük maşınında Uinston bütün sifətini bomboz tük basmış yaşlı adamı gördü. O, dik dayanmış, qollarını qarnının üstündə çarpazlamışdı. Sanki bu pozada donub qalmışdı. Sonuncu maşın keçəndə bir-birlərindən aralandılar. Kütlə hərəsini bir tərəfə atmamışdan əvvəl, Uinston son anda fürsət tapıb qızın əlini yavaşca sıxa bildi. Bu cəmisi bir neçə saniyə çəkmişdi. Lakin onlara elə gəldi ki, çoxdan əl-ələ tutublar. Bir neçə saniyənin içərisində Uinston qızın əlinin hər cizgisini öyrənməyə macal tapmışdı. Uzun barmaqlarına, dırnaqlarının hamar, dəyirmi səthinə, ağır işdən qabar bağlayıb düyünlənmiş ovcuna, biləyinin yumşaq dərisinə toxuna bilmişdi. Barmaqlarını təması ilə hiss etdiyi bu əli indi görünüşündən də tanıya bilərdi. Qızın gözlərinin rəngini öyrənməyə imkan tapmadığını düşündü. Yəqin qonura çalır. Amma qara saçlı adamların gözləri bəzən mavi rəngdə də olur. Yenidən başını çevirib qıza baxmaq ağılsızlıq olardı. Onlar hər iki tərəfdən kütlənin arasında sıxılaraq kimsənin diqqətini çəkmədən əl-ələ tutmuşdular. Düz qabaqlarına baxırdılar. Pırtlaşıq saçlı başlar üzərindən Uinstona avtomibildəki yaşlı əsirin kədər dolu gözləri zillənmişdi.
“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar. Povestlər”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 197
Uinston kölgəli cığırla gedirdi. Budaqların bir-birinə çatılıb tağ əmələ gətirmədiyi yerlərdə arabir qızılı rəngə çalan parlaq gün işığına çıxırdı. Sol tərəfdə ağacların altı başdan-başa zəngçiçəyi ilə örtülmüşdü. Hava elə bil insanın dərisini tumarlayırdı. Mayın ikinci günü idi. Meşənin dərinliklərindən alabaxtaların çığırtısı eşidilirdi. Vaxtından bir az tez gəlmişdi. Yolda heç bir çətinliklə üzləşməmişdi. Görünür, qız belə məsələlərdə o qədər təcrübəli idi ki, Uinston hətta normal vəziyyətdə də içini yeyən qorxunu hiss etməmişdi. Kifayət qədər təhlükəsiz yer seçildiyinə şübhə ola bilməzdi. Şəhər kənarında hər yerin Londonla müqayisədə daha təhlükəsiz olduğunu düşünmək sadəlövhlük idi. Əlbəttə, burada telekekran quraşdırılmamışdı. Lakin gizli mikrofon qorxusu həmişə vardı. Mikrofona səsi yazıb sonra sahibini tapmaq olurdu. İkinci tərəfdən, diqqəti çəkmədən təkbaşına səyahətə çıxmaq da asan məsələ deyildi. Doğrudur, yüz kilometrdən az məsafəyə gediş üçün pasportda müvafiq qeydiyyat aparılması tələb olunmurdu. Lakin bəzən dəmiryol stansiyalarının yaxınlığında patrullar dolaşırdılar. Onlar rastlarına çıxan bütün Partiya üzvlərinin sənədlərini yoxlayır, cəncəl suallar verirdilər. Bəxtindən, patrula rast gəlməmişdi. Stansiyadan çıxandan sonra bir neçə dəfə çevrilib ehtiyatla arxasına baxmış, izlənmədiyinə tam əmin olmuşdu. Qatar təkcə elə xoş yaz havasına görə özlərini bəxtəvər sayan bayram əhvali-ruhiyyəli prollarla dolu idi. Bütün yolu taxta oturacaqlı vaqonda gəlmişdi. Oturacaqların hamısını dişləri tökülmüş ulu nənədən tutmuş bir aylıq südəmər körpəyə qədər çoxsaylı prol ailəsi zəbt etmişdi. Onlar bir günlüyə kəndə, “qudalarına” qonaq gedirdilər. Həm də çəkinmədən Uinstona dedikləri kimi, qara bazardan bir az yağ tapmaq ümidində idilər. Cığır tədricən genişləndi. Uinston qızın təsvir elədiyi kolluqlar arasında mal-qaranın tapdaladığı talaya çıxdı. Saatı yox idi, amma vaxtından tez gəldiyini hiss edirdi. Zəngçiçəyi elə sıx bitmişdi ki, tapdamamaq mümkün deyildi. Uinston dizi üstə çöküb çiçək dərməyə başladı. Həm vaxtı öldürmək lazım idi, həm də qız gələndə sürpriz eləmək - ona çiçək dəstəsi vermək fikrinə düşmüşdü. Az qala bir qucaq zəngçiçəyi yığmışdı. Onları burnuna yaxınlaşdırıb başgicəlləndirici tünd ətrini sinəsinə çəkmək istəyirdi ki, arxadan eşidilən səsdən bütün bədənini soyuq tər basdı. Kiminsə ayağı altında qalıb sınan budağın şaqqıltısı eşidildi. Uinston heç nə olmamış kimi yenə gül dərməyə davam etdi. Bu ən düzgün qərar idi. Arxadakı qız da ola bilərdi. Amma bəlkə kimsə onu izləyib bura qədər gətirmişdi? Ətrafa boylanırsansa, deməli, nə isə şübhəli işin var. Odur ki, başını qaldırmadan zəncirçiçəyi dərirdi. Çiyininə yüngülcə bir əl toxundu. Gözlərini qaldırıb baxdı. Qız idi. Əlini dodağına qoyub susmaq işarəsi verdi. Sonra kolları aralayıb dar cığırla sürətlə meşənin içərisinə tərəf addımladı. İnamlı hərəkətlərindən əvvəllər dəfələrlə burada olduğu aydın sezilirdi. Əraziyə bələdliyi bataqlıq yerlərin yanından çox asanlıqla keçib getməsindən də bilinirdi. Uinston gül dəstəsini sinəsinə sıxıb onun dalınca addımlayırdı. Qızı görəndə əvvəlcə içərisində bir rahatlıq hiss etmişdi. İndi isə belindəki qırmızı qurşağın daha aydın nəzərə çarpdırdığı güclü və gözəl bədənini, yaraşıqlı ayaqlarını gözdən keçirəndə birdən-birə bu qıza layiq olmadığı fikri düşüncəsinə hakim kəsilmişdi. Hətta qızın arxaya çevrilib diqqətlə ona baxacağı təqdirdə, qərarını dəyişib geri qayıdacağı ehtimalı fikrindən keçdi. Havanın xoş rayihəsi, ağacların göz oxşayan yaşıllığı da Uinstonun qorxusunu artırırdı. Hələ stansiyadan gələndə gözəl may günəşinin şüaları altında özü öz gözündə çox çirkli, kif basmış, Londonun toz və qurumu az qala dərisinin hər santimetrinə işləmiş adam kimi görünmüşdü. Qızın indiyə qədər onu bir dəfə də günəş işığında, yaxud açıq yerdə görməməsi fikri qənaətini daha da möhkəmləndirirdi. Dünən nişan verilən ağacın yanına gəlib çatdılar. Qız qurumuş ağacın üstündən keçib divar kimi üzü yuxarı boy çəkmiş kolların arxasında görünməz oldu. Uinston da onun ardınca kolluğa girdi. Cavan ağacların dörd tərəfdən əhatə elədiyi seyrək otlu, təbii otağa bənzəyən kiçik talaya gəlib çıxdıqlarını gördü. Nəhayət, qız dayanıb üzünü Uinstona tərəf çevirdi. – Gəldik! - dedi. Uinston onun iki-üç addımlığında durub baxırdı. Elə bil yaxın gəlməyə cürəti çatmırdı.
Yüklə 7,81 Mb. Dostları ilə paylaş:
|