104
DƏDƏ QORQUD ARAŞDIRMALARI
bədii sözdə reallaşdırmışdır. Kino-dastanda “Kitabi-Dədə Qorqud”
eposunun bir neçə boyundan istifadə olunmuşdur: bunlar əsasən
“Dirsə xan oğlu Buğacın boyu”, “Salur Qazanın evinin yağmalandı-
ğı boy”, “Bayburanın oğlu Bamsı Beyrəyin boyu”, “Basatın Təpəgö-
zü öldürdüyü boy”, “Salur Qazanın dustaq olub oğlu Uruzu çıxardığı
boyu” əhatə edir. Lakin bu boylar heç də bütünlüklə kino-dastana
köçməmişdir. Anar ayrı-ayrı boyları və onların qəhrəmanlarını bir
yerə toplamış, boylarda təsvir olunan və məqsədinə müvafiq ha-
disələri vahid süjet ətrafında birləşdirmişdir. Əsərdə bir neçə prob-
lem xüsusilə qabardılır: bunlardan biri oğuz tayfalarının birliyi ide-
yasıdır, ikincisi ölüm və həyat problemidir, üçüncüsü qəhrəmanlıq
və sevgi problemidir. Bu problemlərin üçü də kino-dastanda öz bədii
həllini tapmışdır. Əsərin başlanğıc hissəsində Oğuz ellərinin ağır
günü təsvir edilir. “O gün Oğuz ellərinin ağır günüydü. Oğuz oğulla-
rı bir-birinə qarşı qalxmışdı. Dost-dostla, qohum-qohumla cəng edir-
di. Qardaş qardaşdan. Ata oğuldan ayrılmışdı. Bu qanlı qada Oğuz
elinin başına hardan gəlmişdi? Deməklə qurtarmaq olmaz” (2, 415).
Anarın əsərində Oğuz ellərinin – Oğuz qəbilələrinin artıq bir-bi-
rinə yağı kəsildiyi, bir-birinin qanına susadığı məqamdan başlayır.
El ağsaqqalı, yurdun müdrik bilicisi Dədə Qorqud da bu qırğını sax-
lamağın qarşısında acizdir, ona məhəl qoyan, qulaq asan yoxdur. Heç
vaxt Dədə Qorqudun bir sözünü iki eləməyən igidlərin ağılları çaşıb,
nə etdiklərini bilmirlər. Əsərdə Oğuz ellərinin vahid birliyini, bir-bi-
rinə həyan olduqlarını nümayiş etdirən səhnələr çoxdur. Əsərin əv-
vəlində xanlar xanı Bayandır xan buyruq verir ki, uca dağın başında
tonqal qalasınlar. Bu zaman Dədə Qorqudun səsi gəlir: “Oğuz elinin
adəti vardı. Oğuz igidlərini, xatunlarını şənliyə, toya çağıranda Uca
dağın başında bir tonqal qalanırdı. Başqa dağlardan bu alovu görüb
orda da tonqal qalayırdılar, bütün el-oba bilərdi, geyinib, bəzənib
şənliyə gələrdi. İki tonqal qalayanda bilərdilər ki, elin başında qəza
var, təhlükə var, düşmən basqını gözlənir, onda da igidlər yaraqlanıb
105
yığılardı” (2, 421).
Buradan görünür ki, Anar boylardakı ictimai-siyasi mənzərəni
çox aydın görür. “Dədə Qorqud” dastanında Oğuz ellərinin bəzi qə-
bilə birləşmələri var ki, onlar öz adət-ənənələrində sərbəstdir. La-
kin bu qəbilələrin birinə hücum edildikdə dərhal başqa bir qəbiləyə
köməyə gəlir.
Xalq yazıçısı İsmayıl Şıxlı yazırdı: “Anar “Dədə Qorqud” oğuz-
larının başqa oğuzlardan fərqli olduğunu öz adət, psixologiya, əxlaq,
ailə münasibətləri, məhəbbət və sədaqət anlayışları ilə seçildiyini,
bizim torpaqda ta qədimdən yaşadıqlarını, bir sözlə, özümüz və kö-
kümüz olduğumuzu, bəzi bədxahlarımızın dediyi kimi, heç yerdən
buraya gəlmədiyimizi, elə burada kök atıb bitdiyimizi sübut edir.
“Dədə Qorqud” bizimdir, onun oğuzları isə əcdadımızdır, özü də
Azərbaycan torpağında eramızdan çox-çox əvvəl, bəlkə də qədim-
dən, qədim vaxtlardan yaşamışlar.” (17, 30)
Qəbilələrin həyat tərzi bir-birinə çox bənzəyir, belə ki, onlar
əsasən əkinçilik və maldarlıqla məşğul olur, qoyun, mal, at, dəvə sü-
rüləri saxlayırdılar. Lakin dastanda bütün bunlar o qədər də əhəmiy-
yət kəsb etmir, əsas diqqət qəhrəmanların şücaət və igidliyinə, ov
səhnələrinə verilir. Ancaq qəbilə başçıları arasındakı münasibətlər
də dastanda mühüm yer tutur və Anar dastandan gələn bu motivi öz
əsərində əsl sənətkarlıqla mənalandıra bilmişdir. Bayandır xanın son
anlarını təsvir edən yazıçı oğuz birliyinin sarsılmasını da o gündən
başlayır.
“Bayındır xan deyirdi:
– İgidlər, son sözümü dinləyin, vəsiyyətimi bilin, lazımdır ki, mən
öləndən sonra məmləkət pozulmasın, xaniman dağılmasın, yağılar
elimizi başsız görüb üstümüzə ayaq açmasınlar. Lazımdır ki, taxt-ta-
cıma bir alp igid sahib olsun.
Alp Aruz son dərəcə böyük gərginliklə dinləyirdi. Bayandır xan
sözün bitirdi:
Folklor, mifologiya, etnoqrafiya