Downloaded from KitabYurdu org SƏhra çİÇƏYİ
Yüklə 5,01 Kb. Pdf görüntüsü
|
21 tələf olması təsirli mənzərə idi. Su tapmaq üçün hər gün getdikcə gedirdik, heyvanlar da bizə çatmağa çalışırdı, amma çoxu dözə bilmirdi. Onlar taqətdən düşüb yerə yıxılanda adam özünü çox aciz hiss edirdi, çünki bunun son olduğunu başa düşür, amma heç bir kömək edə bilmirdin. Somalidə heç kimin otlaq sahəsi yoxdur, buna görə də gözüaçıq olub keçi və qoyunlarım üçün yaxşı otlaq sahələri tapmaq birbaşa məndən asılı idi. Yağışa qarşı olduqca həssas idim, buludlara baxmaqla, həmçinin havanın qoxusundan yağışın yağacağını təxmin edirdim. Heyvanlar otlayan zaman onları Afrikanın hər yerində rast gəlinən yırtıcılardan qoruyurdum. Kaftarlar gizlicə yaxınlaşır, sürüdən ayrı düşmüş çəpişi, ya da quzunu tuturdular. Ən təhlükəliləri şirlər və vəhşi itlər idi, onlar bir sürü, mənsə tamamilə tək idim. Səmaya baxaraq axşam düşmədən evə qayıtmaq üçün nə qədər gedə biləcəyimi diqqətlə hesablamağa çalışırdım. Amma bəla bunda idi ki, çox vaxt səhv hesablayırdım. Ayağım dolaşa- dolaşa qaranlıqda evə doğru gələrkən kaftarlar sürüyə hücum edərdilər. Mən birini burada vuranda o birisi gizlicə arxamca gəlirdi, mən birinin dalınca qaçanda digəri sürüyə cumurdu. Kaftarlar təqibçi olduqlarından yırtıcıların ən pisidir, onlar qənimət əldə etməmiş heç vaxt geri çəkilmirdilər. Hər axşam evə gəlib çatdıqdan sonra heyvanları ağıla salır, hamısının yerində olduğuna əmin olmaq üçün bir neçə dəfə sayırdım. Bir axşam sürümü gətirib yenə ağıla saldım və sayanda keçilərdən biri əskik çıxdı. Bir də saydım. Sonra bir də. Birdən ağlıma gəldi ki, deyəsən, yoxa çıxan Billidir. Keçilərin arasına girib onu bir də axtardım. Və sonra ağlaya-ağlaya anamın yanma downloaded from KitabYurdu.org qaçdım: “Mama, Billi itib. Neyləyim?” Lakin... əlbəttə ki, artıq gec idi, buna görə də mən balaca çəpişimi kaftarların yediyini başa düşüb ağladıqda o, başımı sığalladı. Başımıza nə gəlirsə gəlsin, hətta quraqlıq, xəstəlik və müharibə dövründə belə mal-qaramız hər şeydən üstün idi və onların qayğısına qalmaq hamımızın vəzifəsi idi. Somalidəki daimi siyasi hərc-mərclik şəhərlərdə ölçüyəgəlməz fəsadlara səbəb olurdu, lakin biz hadisələrdən o qədər təcrid olunmuşduq ki, adətən, heç kim bizə başağnsı vermirdi. O vaxt, təxminən doqquz yaşım olarkən qonşuluğumuzda böyük bir qoşun düşərgə salmışdı. Əsgərlərin rastlarına çıxan tək qızları zorladıqları haqda söhbətlər eşidirdik. O qızlardan birini tanıyırdım da... Onların Somali ordusundan, yoxsa Marsdan gələnlər olmağının fərqi yox idi - onlar bizdən deyildi, onlar köçəri deyildilər və biz, nəyin bahasına olursa olsun, onlardan kənar durmağa çalışırdıq. Bir səhər atam dəvələri sulamağı mənə tapşırdı. Mən də heyvanları qabağıma qatıb yola düşdüm. Tərslikdən, həmin gecə qoşun gəlib yolun kənarlarında, göz işlədikcə görünən çöllükdə çadırlarını qurmuş, maşınlarını saxlamışdı. Bir ağacın arxasında gizlənib formada olan əsgərlərin ətrafda necə gəzişdiklərinə tamaşa etməyə başladım. O qızın başına gələnləri xatırlayıb çox qorxdum, yanımda mənə həyan olacaq heç kim olmadığından onlar keflərinə düşən hər şeyi edə bilərdilər. İlk baxışdan onlara, formalanna, maşınlarına, silahlarına nifrət etdim. Hətta bilmirdim ki, onlar nə edirlər, tək bildiyim şey bu idi ki, onlar Somalini qorumaq üçün buradadırlar, amma yenə də onları qətiyyən görmək istəmirdim. Hər şeyə rəğmən dəvələri sulamaq lazım idi. downloaded from KitabYurdu.org 23 Qoşunun düşərgə saldığı yoldan başqa bildiyim yeganə yol olduqca uzaq və dəvələrlə getmək üçün dolanbac idi, ona görə də dəvələri düşərgənin içi ilə ötürdüm və onlar ümid etdiyim kimi əsgərlərin arası ilə birbaş suya tərəf getdilər. Mənsə təlaş içərisində düşərgənin ətrafındakı kollann, ağaclann dalında gizlənə-gizlənə dəvələrin su içdiyi yerə tərəf keçdim. Hava qaralmağa başlayanda yenə də eyni üsulla evə sağ-salamat qayıtdıq. Hər axşam qürub çağı evə qayıdanda sürünü ağıla salırdım və yenə sağım başlayırdı. Dəvələrin boyunlarından taxta zınqırovlar asırdıq. Bu zınqırovların səsi alaqaranlıqda sağım başlayan vaxtı köçərilər üçün, həqiqətən də, əsl musiqi olur. Zınqırovların səsi hava qaralandan sonra evini axtaranlar üçün həmişə mayak rolunu oynayır. Göyün üzü qaralıb ən parlaq ulduz görünəndə bu, görməli olduğumuz işlərdən birinə işarə idi - qoyunları ağıla salmaq vaxtıdır. Başqa xalqlar onu sevgi planeti Venera kimi tanıyırlar, bizsə ona maqal hidhid, yəni “quzuların gizlədilməsi” deyirik. Həmişə bu vaxtlar artıq yuxum tökülürdü, çünki günəş çıxandan bəri işlədiyimə görə gözlərimi heç çür açıq saxlaya bilmirdim. Alaqaranlıqda yuxulu gəzdiyimdən keçilər mənimlə toqquşurdu. Bir də görürdün oturub onları sağdığım yerdə mürgüləməyə başlayırdım. Atam məni bu vəziyyətdə tutsaydı, işlər korlanardı. Atamı çox sevirəm, amma o, hərdən çox əzazil ola bilərdi. İş başında yuxulayan görsəydi, məni yaxşıca döyər və əmin olmağa çalışardı ki, işimi can-başla görür və heyvanlara lazımi diqqət ayırıram. Axşam işlərimizi görüb qurtardıqdan sonra dəvə südü ilə şam edərdik. Sonra topladığımız budaqlardan tonqal qalayar, yatanadək onun downloaded from KitabYurdu.org Yüklə 5,01 Kb. Dostları ilə paylaş:
|