Downloaded from KitabYurdu org SƏhra çİÇƏYİ
Yüklə 5,01 Kb. Pdf görüntüsü
|
27 deyil. Ağsaqqal yaşca cavan olsa da, bütün ömrünü yaşayıbmış kimi vəfat etdi. Səbəbini heç kim bilmədi, amma hər kəs onun ölümünə belə məna verirdi: “O, bu dünyanın adamı deyildi”. Hər bir böyük ailədə olduğu kimi hərəmizin özünəməxsus bir xarakteri var idi. Mən üsyankar idim, bu adı mənə tamamilə məntiqi və ədalətli görünən, lakin valideynlərimə, xüsusilə də atama görə tamamilə haqsız olduğum hadisələrdən sonra vermişdilər. Bir gün kiçik qardaşım Əli və mən ağacın altında oturub dəvə südündə bişmiş ağ düyü yeyirdik. Əli özünkünü acgözlüklə yedi, mənsə bu, bizimçün az tapılan yemək olduğundan yavaş-yavaş yeməyə çalışırdım. Bunu hər gün yemədiyimizdən öz payımı həmişə dəyərləndirir və hər qaşığı xüsusi bir ləzzətlə, həzlə yeyirdim. Kasamda lap az düyü və süd qalanda belə yenə də az-az yeyirdim. Birdən Əli qaşığını mənim kasama saldı və son tikəmi axırıncı düyüsünə kimi götürdü. Heç fikirləşmədən qisas almaq üçün qabağımdakı bıçağı götürdüm və düz Əlinin buduna sapladım. O, fəryad qoparsa da, bıçağı çıxartdı və düz mənim batırdığım yerdən qıçıma batırdı. Hər ikimiz qıçımız yaralı oturmuşduq, amma birinci mən vurmuşdum deyə günah mənim üstümdə qaldı. İndi ikimizdə də həmin gündən qalma çapıq yeri var. İlk üsyankar davranışım bir cüt ayaqqabı istədiyimə görə olmuşdu. Bütün həyatım boyu ayaqqabıdan korluq çəkmişdim. İndi model olsam da, elə də çox paltarım yoxdur - ancaq bir-iki cins, bir-iki köynək. Amma bir dolab dolusu, hətta çoxusu ilə geyinməyə uyğun gələn paltarlarım olmasa da, hündürdaban ayaqqabılarım, çəkmələrim, səndəllərim, idman ayaqqabılarım var. Uşaq vaxtı ayaqqabımın olmasını həddən artıq çox downloaded from KitabYurdu.org istəyirdim, lakin ailəmizdəki uşaqlann heç paltarlan belə yox idi və sözsüz ki, ayaqqabı ala bilmək üçün pulumuz da. Anamın geydiyi səndəl kimi dəri səndəl geyinmək mənim də arzum idi. Bir cüt rahat ayaqqabı geyinib sürümü ilanlardan və əqrəblərdən qorxmadan, ayağıma daş, ya da tikan batacağım fikirləşmədən otlamağa aparmağı elə arzulayırdım ki... Ayaqlarım həmişə zədələnir, göyərirdi. Ayaqlanmda hələ də qara çapıqlar var. Bir dəfə dabanıma batmış tikanla bütün günü gəzməli olmuşdum. Bəzən də tikan sınıb ayağımda qalırdı. Səhranın ortasında yaralarımızı sağaldacaq nə həkim, nə də dərman var idi. Bununla belə, heyvanlarımızın qayğısına qalmaq üçün yenə də gəzməyə məcbur idik. Heç kim “mən edə bilmirəm” demirdi. Axsaya-axsaya da olsa, gündəlik işlərimizlə məşğul olurduq. Əmilərimin biri çox varlı idi. Əhməd əmi Qalkayo şəhərində yaşayırdı, biz isə onun dəvələrinə, elə o biri heyvanlarına da baxırdıq. Həmişə keçiləri yaxşı otarıb sulamağa, onları vəhşi heyvanlardan qorumağa çalışdığıma görə - bir sözlə, işimə həvəslə yanaşırdım deyə məni çox istəyirdi. Bir gün (onda yeddi yaşım olardı) Əhməd əmi bizə gəlmişdi. Ona: “Bax mənə ayaqqabı almağını istəyirəm”, - dedim. O, mənə baxıb güldü: “Hə, hə, yaxşı, sənə ayaqqabı alaram”. Başa düşürdüm ki, balaca bir qızın nəsə istəməyi, özü də ayaqqabı kimi dəbli bir şey istəməyi qəribə olduğundan o çox təəccüblənmişdi. Növbəti dəfə atam onu görməyə gedəndə məni də özü ilə apardı. Həmin gün ilk dəfə ayaqqabım olacağı gün idi deyə həddən çox həyəcanlı idim. İlk fürsətdə ondan soruşdum: “Ayaqqabılarımı gətirmisən?” O: “Hə, budur”, - deyərək bağlamanı mənə uzatdı. Ayaqqabılan əlimə alıb gözdən downloaded from KitabYurdu.org 29 keçirdim. Bu, bir cüt rezin şəpik idi. Anamınkı kimi dəri səndəl deyildi, sadəcə, sarı rəngli, ucuz, rezin şəpik idi. Gözlərimə inana bilmirdim. “Budur mənim ayaqqabılarım?!” - deyə ağlaya-ağlaya şəpikləri onun üstünə tulladım. Şəpiklər əmimin üzünə dəyəndə atam məyus olduğunu göstərməyə çalışsa da, bu dəfə özünü saxlaya bilmədi və şaqqanaq çəkərək güldü. Əmim atama: “İnana bilmirəm. Sən bu uşağı necə tərbiyə edirsən?” - dedi. O qədər məyus və dilxor olmuşdum ki, onun üstünə atılmağa, onunla dalaşmağa başlamışdım. “Bu zibildən ötrü nə qədər işləmişəm!” - deyə qışqırırdım. “Bu qədər vaxt səninçün işləmişəm, budur əvəzi? Mənə bir cüt ucuz rezin şəpik düşür? Bundansa ayaqyalın gəzərəm - bu zibili geyinməkdənsə, ayaqlarım qanayınca ayaqyalın gəzəcəyəm!” - deyib hədiyyəni üstünə atdım. Əhməd əmi, sadəcə, üzümə baxdı, sonra üzünü göyə tutub “Aman Allah!” dedi. Köks ötürərək şəpikləri götürüb özü ilə evlərinə apardı. Lakin ayaqqabı istəyimdən belə asanlıqla vaz keçmək fikrində deyildim. O gündən bəri Qalkayoya gedən qohumlanmızdan, dostlarımızdan, hətta yaxşı tanımadığım adamlardan belə əmimə xəbər göndərirdim: “Varis ayaqqabı istəyir!” Lakin bir cüt ayaqqabıya sahib olmaq arzum gerçəkləşənə qədər bir neçə il gözləməli oldum. Amma bu vaxt ərzində hələ də minlərlə mil ayaqyalın yeriyərək Əhməd əminin keçilərinə baxır və ailəmə heyvanlara baxmaqda kömək edirdim. Əhməd əmi ilə ayaqqabı söhbətindən bir neçə il öncə, təxminən dörd yaşımda balaca qız olanda bir gün bir qonağımız gəldi. Bu kişi atamın yaxın dostu Quban idi və bizə tez-tez downloaded from KitabYurdu.org Yüklə 5,01 Kb. Dostları ilə paylaş:
|