ƏLİ İldirimoğlu daş yağan gün Redaktor: Nadir Məmmədli
Yüklə 10,49 Kb. Pdf görüntüsü
|
259 Daş y ağan gün dantutma günahkar hesab etmək ədalətsizlik olardı. Bunu mənə təmiz vicdanım diktə edir. Mən doğma yuvam Həsənlini viranəliyə çevirən vəhşiləri nəzərdə tuturam. Ancaq şübhə etmirəm ki, erməni kəlməsi işlədəndə qəlbinizdə mənə qarşı az da olsa, etiraz, ik rah hissi yaranır. Əgər belədirsə, sizdən – məni ov sunlayan gözəlliyinizdən dönədönə üzr istəyirəm. Mənim qəbir evinə qədər əzabını çəkəcəyim Həsənli adlı sağalmaz yaram var. Hər dəfə ona toxunanda sı zıltıları artır, müvazinətim pozulur, bəlkə də ağlımı itirib dəli olmaq dərəcəsinə çatıram. Özümü sanki bir xanımın hüzurunda yox, nifrət etdiyim erməni cəl ladları ilə üzbəüz dayanıram!! Qreta açıq sinəsinə tökülən qara qıvrım saçlarını nəvazişlə çiynindən geri aşırıb, ağır bir etirafa hazırla şırmış kimi, əvvəlcə ərinin valideynlərinin divardan asılmış şəkillərinə ikrahla nəzər saldı. Nəcəfin dediyi sözlərin təsirindən dodaqlarındakı xoş təbəssüm yox oldu. Və astaasta: – Nəcəf, – dedi. – Heç də güman etməyin ki, bu dedik lərinizlə məni təəccübləndirirsiniz. Əslində bu rada yeni bir söz də demədiniz. Bəzi məqamları nəzərə almasaq, bu barədə eşitdiklərimin, gördük lərimin az çox şahidi olduqlarımın bir qismini təsdiq etdiniz. Bax, siz bir neçə saatdı buradasınız. Lakin uşaq səsi eşitmirsiniz. Arsenlə neçə ildir ki, evlənib ailə həyatı qurmuşuq. Lakin xoşbəxtlikdən övladımız olmur. Ol mur, deyəndə, siz də məni bağışlayın, buna mən özüm imkan vermirəm. Arsen isə elə başa düşür ki, övladımızın olmamasına səbəb ya mənəm, ya da onun özünün cinsi qüsuru. Xeyr. Düzünü bilmək istəyir sinizsə, buna mən özüm imkan vermirəm. Ancaq elə bir qadın təsəvvür etmirəm ki, o, ana olmaq istəməsin, 260 Ə li İld ırı m oğ lu körpə qığıltısına ehtiyac duymasın. Lakin mən istə mirəm ki, doqquz ay bətnimdə gəzdirib, sonra həyata gətirəcəyim övlad böyüyəndə quldur, cəllad, qaniçən, şəhər və kəndləri xarabazarlığa çevirən vəhşi bir məxluq olsun. İstəmirəm ki, döşümdən süd əmib mənə ana deyən bir övlad yüzillik, minillik şəhər və kəndləri oda qalayıb onun məşum alovundan həzz al sın! Allahın yaratdığı bəndələri milliyyətindən asılı olmayaraq, qəddarlıqla qətlə yetirib və qeyriinsani hərəkəti ilə fəxr edib qürrələnənlər tarixin lənətinə məh kumdurlar. İstəmirəm ki, döşümdən axan südlə ərsəyə yetən övlad, ürəkağrısı ilə adını çəkdiyiniz Həsənli kəndinin alqana boyanmasına bais olsun. Qretanın dedikləri Nəcəfə o qədər də inandırıcı görünmürdü. Buna baxmayaraq, onu diqqətlə dinlə yirdi. Bunu Qreta da hiss edirdi. Ona görə də Qreta nın baxışları qətiyyətli ifadə aldı: – Bilirəm, sözlərimə şübhə ilə yanaşırsınız, – dedi. – Ancaq nahaq yerə. Mənə axıra qədər diqqətlə qulaq assanız, sizə hər şey aydın olar, – sözünə davam etdi. – Bizim erməni ailələrində uşağı tifillikdən başa salıb inandırırlar ki, atababalarınızı türklər qırıb. Birinci düşməniniz türklərdir. Əli türk qanına batmayan əsl erməni ola bilməz. Bax, beləcə ermənilər övladlarını uşaqlıqdan türklərə qarşı nifrət, qəzəb ruhunda tər biyə edirlər. Hansı erməni daha çox türk və ya azər bay canlı qırıbsa, ona Andranik kimi xüsusi heykəllər ucaldılır, ehtiram göstərilir. Bax, o Manuku görürsən?! – Qreta evin baş tərəfində divardan asılmış şəkli göstərdi. – Bizim Arsenın babasıdır. Saysızhesabsız azərbaycanlını qətlə yetirib. Bilirsən, neçə azərbaycanlı kəndini xaraba qoyub?! Bax, mənim da həyata gəti rəcəyim övladın o cəlladın yolu ilə gedəcəyinə əsla 261 Daş y ağan gün şübhə etmirəm. Çünki siçandan olan dağarcıq kəsər. Odur ki, istəmirəm ermənidən övladım olsun. Ma nukyanlardansa, həyatımı sonsuz başa vurmağı üs tün tuturam. Qreta Nəcəfin əlindən yüngülcə yapışaraq, müəm malı bir təbəssümlə: – Bu barədə başqa fikrim var. Hələlik onu demək istəmirəm. Bu, daha çox sizin istəyinizdən asılıdır. O haqda danışmaq hələ tezdir. Ya qismət! Qoy sözümü qurtarım, o barədə ikimiz bir qərara gələrik. Qreta gülərək: – Nəcəf, doğrudanmı, nə fikirləşdiyimi başa düş mürsən, yoxsa qəsdən özünü bilməzliyə vurursan?! – deyib dolaşıq düşmüş saçlarını dəstələyib kürəyinə aşırdı. Nəcəf bir balaca gülümsündü. Qreta bayaqkı söhbətinə yenə davam etdi: – Düzünü bilmək istəyirsənsə, mən əslən bakılı yam. Şəhərin Ermənikənd məhəlləsində yaşayırdıq. Anam Jenya boylubuxunlu, nəcib, nəzakətli qadın olub. Məhəllədəki oğlanlar ondan ötəri sinov gedər miş. Beşaltı yerdən ona elçi düşüblər. Ancaq anam heç birinə könül verməyib. Tibb institutunda müəllim iş ləyən Əjdər adlı nəsillinəcabətli, boylubuxunlu mərd bir oğlanı sevib ona ərə gedib. Bəli, biləsən ki, atam azərbaycanlıdır. Belə bir gözəlgöyçək qadının erməni gədələrini rədd edib azərbaycanlıya ərə get məsi öz qohumlarımızı belə təbdən çıxarıb. Ən çox öz millətimizdən olanlar anamı hörmətdən salmaq, onun ailəsini dağıtmaq üçün cürbəcür çirkin vasitələrə əl atıblar. Nəhayət, vaxtilə anamdan ötəri dəlidivanə olanlardan biri atamı aldillə tovlayıb evinə qonaq apa rıb və atam Əjdəri oradaca namərdcəsinə zəhər ləyib öldürüblər. Atam dünyasını dəyişəndə ermənilər Yüklə 10,49 Kb. Dostları ilə paylaş:
|