Əli̇salam Bağirov SƏNSİz yaşaya biLMƏRƏM
Yüklə 2,64 Kb. Pdf görüntüsü
|
85 rın hər hissəsi onların gözündə bir il qədər uzun görünürdü. Nəhayət ki, bu gərginliyi yenə də Fridanın inamlı səsi qaldır dı. O, Şeydanın gözlərinin içərisinə ani bir nəzər salıb dedi: – Sentinin öz məhəbbətini Seara ilə bölüşməsi labüd dür. Çünki onu sevir. Lakin mən öz məhəbbətimi heç kəslə bölüşdürməyəcəyəm. Qoy gedəcəyim monastır həyatı mənim acı qismətim olsun. Şeyda, mənim son qərarım belədir. FƏSİL 8 Monastır həyatı. Xəyal kimi həyətdə gəzişən insanlar qara kölgələr tək adamı vahiməyə salırdı. Bu qara kölgələr içərisində Frida ilə Şeydanı da görmək olardı. Qara paltar ge yinib qara örpəyə bürünmüş bu qadınların sifətində həyatdan küskünlük əlamətlərini duymaq olardı. Sanki həyat öz yarat dığı insanlardan intiqam almaq üçün onları belə bir şəraitdə məskunlaşmağa məcbur etmişdi. Həyatın insana vurduğu sar sıdıcı zərbələrdən biri də insanın ruhunu öldürməsidir. Mo nastırda yaşayanların əksəriyyəti isə belə bir əzaba – həyatdan ruhən sarsılmaq əzabına məhkum olanlardır. Nə isə bu sağlam düşüncəli insan üçün bir qədər qeyri normal həyat şəraiti kimi görünən monastır həyatı Fridanın ürəyincə idi. O, burada istədiyi qədər öz daxili aləminə qapıla bilir, öz xəyalları ilə söhbət edirdi. Bəzən elə olurdu ki, o öz xəyalları ilə söhbət edəedə getgedə uzanan payız gecələrini səhərə qədər oyaq qalırdı. Bir də onun yeganə və ən yaxın sir daşı Şeyda idi. Onlar bəzən özləri də belə hiss etmədən uzun müddət oturub söhbət edirdilər. Birbirlərinə dayaq dura biləcək mühakimələr yürüdürdülər. Belə söhbət etdikləri vax tın birində Frida qara gözlərini Şeydanın üzünə dikərək dedi: 86 – Mənim dərdim böyükdür, Şeyda. Qəlbimdəki çağlayan hisslərin bünövrəsində Sentiyə olan sevgim özünə məskən salmışdır. Onu oradan qoparıb atmaq mümkün deyildir. Elə bəlkə də məni yaşadan, sevdiyim Sentinin ürəyimdə özünə yer tapması, xəyalən surətini qəlbimdə yaşatmasıdır. Lakin bu yaşantının da sonu xəyalla bitir. Xanımına olan sonsuz məhəbbətini, sədaqətini bu əzablı monastır şəraitində belə ondan ayrılmamaqla bir daha sübuta yetirən Şeyda sakitsakit onu dinləyirdi. Frida onun simasın da özünün ən yaxın sirdaşını gördüyü kimi, Şeyda da xanımı nın simasında özünün ən yaxın rəfiqəsini görürdü. Xanımı ilə belə qarşılıqlı münasibətdə olan Şeyda ona müraciətlə dedi: – Mən səni bütün bu söylədiyin həqiqətlər üçün haqsız saya bilmərəm, xanımım. Yaşamaq üçün həyatda hər şeyə ümid bəsləmək, bir şeyə gələcək taleyin üçün ümid nöq təsi kimi baxmaq lazımdır. Bunun özü yaşamaq uğrunda müba rizənin formalarından biridir. Hiss edirəm ki, düşdüyümüz bu şəraitdə sənin yaşamağın üçün də yeganə ümid nöqtəsi Sentinin qəlbində yaşayan xəyalıdır. Lakin çəkdiyin hicran əzabına, onun sənə bəxş etdiyi işgəncələrə gəlincə isə bütün bunlar məhəbbət əsiri olanların daimi izləyiciləridir. Frida onun fikirləri ilə razılaşdığını başını tərpətmək əla məti ilə təsdiq etdi və bir qədər kədərli səslə dedi: – Mən yaşadığımız dünyadan da böyük, öz ürək dünyam da sonsuz fikirlərin qarmaqarışıqlığında öz ahımdan yaranan alovlu bir çələng hörüb xəyalən Sentinin və öz boynuma sala raq iki xəyalı birləşdirən bir vasitə yaratmışam. Elə bir vasitə ki, monastır şəraitində bundan yaxşı bir ümid nöqtəsi yarat maq mümkün deyildir. Yalnız son ümidə sığınan insan üçün bu vasitələrdən istifadə etmək olar. Elə bir vasitədən ki, yalnız öz bircə mərhəmi ilə dərdini bölüşən, ətrafındakı hadisələri 87 yalnız seyr etməklə kifayətlənən bir kəsə bundan yaxşı şərait yaratmaq mümkün deyildir. Həyatım, yaşayış tərzim in sanı dəhşətə gətirə biləcək qədər dəhşətlidir, acınacaqlıdır, əzablıdır. Mən bütün bunları ən xırda incəliklərinə qədər hiss edirəm. Lakin nə etmək olar. Ürəyimin hökmü ilə bütün bu işgəncələrə dözədözə yaşamaq istəyirəm. Onlar hər ikisi susmuşdular. Bəzən elə də olur ki, sükutun özü baş verən söhbətin müəyyən bir hissəsini tamamlayan bir vasitə kimi rol oynayır və insanı qane edir. İndi söhbət əsnasında aralığa çökən sükut da belə bir sükut idi. Bu sü kut Frida ilə Şeyda arasında baş verən söhbətin müəyyən bir hissəsini tamamlayan bir vasitə kimi öz rolunu oynadı. Bunun la yanaşı, onlara sərbəst surətdə heç bir maneəsiz fikirlərini məşğul edən məsələ barədə düşünməyə imkan verdi. Yayda nisbətən xeyli sərtləşmiş payızın təbiətə çəkdiyi sarı naxışlar, soyuq küləklərin bir qədər artması və nəhayət mo nastır həyatı, burada gün keçirənlərin qara vahiməli kölgələr kimi orabura axışan səssiz hərəkətləri, bütün bunları dərindən duyan insanın qəlbini üşəndirirdi. Araya çökən sü kut müddətində həyatın belə bir hissəsini seyr etmək və özü nün də belə bir şəraitdə yaşadığını duymaq həqiqətən də da rıxdırıcı idi. Sükutla keçən belə darıxdırıcı anlara dözməyərək yenə də sözə birinci Şeyda başladı. O, xanımı ilə söhbət etməklə belə darıxdırıcı anları özündən uzaqlaşdırmağa ça lışaraq dedi: – Görəsən, Senti sənin onu belə dəlicəsinə sevdiyini, onun yolunda bu cürə əzabəziyyətlərə, işgəncələrə dözdüyünü bilirmi və yaxud da əgər bilmirsə, bilsəydi o, hansı hissləri keçirərdi. Təbii ki, halına ürəkdən acıyardı. Lakin bundan ar tıq bir qayğıkeşlik göstərməyə çıxış yolu tapardımı? Ax, in sanlar, insanlar… Taleyin qismətləri sizi ləpədöyəndə yırğa Yüklə 2,64 Kb. Dostları ilə paylaş:
|