89
da onun nəinki bu monastırda, hətta bütün dünyada yeganə
həmdərdi, yeganə təsəlli vericisi və yeganə rəfiqəsi idi. Odur
ki, Frida Şeydanın özünün belə acı taleyi ucbatından monastır
həyatında onunla birlikdə əzab çəkməsini istəməyərək dedi:
– Şeyda, bu bir neçə illik yaxınlığımızın nəticəsində artıq
hiss etmişəm ki, sən mənim üçün adicə tanıdığım bir şəxs
dən yaxın bir rəfiqəyə çevrilmisən. Mənə qarşı olan etiba
rın, sədaqətin də bu fikrimi təsdiq edir. Sən özün bu insana
xas xüsusiyyətlərinlə həmişə fəxr edə bilərsən. Həyatda da
həmişə öz yerini tapacaqsan. Lakin sənin mənim ucbatımdan
əzab çəkməyinə dəyərmi? Sən həyatın hələ ən ağır hissi sar
sıntıları ilə rastlaşmamısan. Mən sənin dolanışığın üçün la
zım olan hər şeyi bol pulla təmin edərəm. Get burdan, get öz
həyatını yenidən qur. Dünyanı seyr edəedə yaşamaq heç də
pis deyil. Sən öz gələcəyinə böyük inamla yaşaya bilərsən. Öz
gələcəyinə böyük inam hissi ilə baxan, həyata mübarizə mey
danı kimi yanaşan insandan da xoşbəxt insan varmı? Şeyda,
səndən
xahiş edirəm, get burdan.
Şeyda düşünürdü. Onun illərdən bəri həsrətini çəkdiyi ya
şayış üçün şərait yaranmışdı. Onun ayrıca evi olacaqdı, o da
sərbəst yaşayacaqdı. O öz həyatını istədiyi kimi quracaqdı.
Bunların hamısını isə kapitalizm cəmiyyətinin canı olan çoxlu
pulla həyata keçirəcəkdi.
Ax pul, pul… kaş elə bir quruluş yaratmaq mümkün olay
dı ki, orada nə sahibkar olaydı, nə də onun xidmətçisi, hamı
bərabər yaşayaydı. Bu xəyallar aləmində düşünən Şeyda
birdən Fridanın ondan etdiyi xahişi xatırladı və özözlüyündə
fikirləşdi: – Birdən bu şeytan məkrli pul məni yoldan çıxarar
ey. İllərlə qazandığım etibarı, inamı, sədaqəti, o cümlədən in
sanlığımı itirər ey. Odur ki, teztələsik Fridaya cavab verdi: