ƏSƏRLƏRİ I ciLD
Yüklə 2,8 Kb. Pdf görüntüsü
|
241 – Sizin Allahınız yoxdurmu, siz türk deyilsinizmi, belə pulu aparıb övladınıza necə yedirdirsiniz? – Çok uzatdın abi! Bən türk deyil də, kürdüm. Paranı ödəməyəcəksənsə biz gərəkəni yapmağa başlayaq. Şirin dilimi işə salmaq qərarına gəldim. – A qardaş mən də kürdəm da bəs... Qarabağ eşitmi- sənmi, Laçın bilirsənmi? – Laçındansan? – Bizim bütün Laçın, Qubadlı, Kəlbəcər, Cəbrayıl hamı- mız kürd deyilikmi bəs!? Kürd də kürdə belə sitəm edərmi heç? Gözlərini mənə zilləyib dediklərimin doğruluğunu yox- lamaq istəyirmiş kimi pəzəvəngə baxdı. Əslən Qubadlıdan olduğum üçün tələbəlik vaxtı dostlarım məni “kürd” deyə çağırardılar. Hətta bir dəfə yanımda kürdlərə söyüş söyən birinin ağzının payını vermişdim. O qədər “kürd” demiş- dilər ki, özümü az qala doğrudan da kürd hesab edirdim. Deyəsən sarı siminin yerini tapmışdım. – Nə qədər ödəməyə gücün çatır? – Sənə 100 dollar pul verəcəyəm, hələ bu da artıqdır... – əlimi cibimə saldım. – 400 verəcəksən. – 300. – 100 dollar elə təkcə səni gətirən pəzəvənglərə ver- mişəm. 250 dollar stolunun üstünə atıb halallaşdıq. Hirslə barı tərk etdim. İstanbulda qaldığım müddətdə ilk gördüyüm türk arkadaşlarımı nə qədər axtarsam da tapa bilmədim. Tapsaydım, deyəcəkdim ki, – “Ananızın südü, atanızın zəh- məti burnunuzdan gəlsin. Pəzəvəngliklə yedirdiyiniz qızınız 242 bir gün fahişə, oğlunuz oğraş olaraq qarşınıza çıxanda təccüb etməyin, çünki siz böyük bir millətin şərəfsiz övladlarısınız! Qarşınıza heç xeyir çıxmasın, içdiyiniz “Coca-cola”larım bur- nunuzun deşiyindən qan olub piltə-piltə gəlsin!”. Amma sonra düşündüm ki, “meşə çaqqalsız olmaz” və hirsimi bo- ğub doğma İstanbulumu yalnız avropalı bir seyrçi kimi gə- zib dolandım, hamıdan, hətta xoşgörülü insanlardan da qa- çıb tənha dolandım. Mənə bir neçə dəfə İstanbula getmək lazım gəldi ki, ilk səfərimdəki nifrətimi içimdə boğa bilim, ikinci doğma vətənimi yenidən sevə bilim və xəyallarımdakı İstanbuluma qovuşa bilim. * * * İndi də Təbriz səyahətimin həyəcanı məni boğurdu. Bi- lirdim ki, nadürüst insanlar adətən sərhəd və kömrük mən- təqələrində daha çox olur, səni qarşılayan taksi sürücüləri böyük ehtimalla səni aldatmaq üçün bir şeylər fikirləşib and- aman tökəcəkdir. Lakin İstanbul təcrübəm mənə kifayətdir. Şahsuvar 36 yaşlı cavan bir oğlandır, İranı qarış-qarış gəzmişdi. Hətta Məşhəd və Kərbalaya zəvvar turlarına bə- lədçilik təcrübəsi vardı. Üzündəki azacıq uzatdığı saqqalı ona heç yaraşmırdı. Çox radikal dinçi idi. Onun frontal və profil fotoşəkillərini sərhədçilər çəkənədək pasport qeydiy- yatı növbəsinə dayananlardan bir neçəsi sərhəd işçilərini kafirlikdə günahlandırdılar. İran tərəfindəki sərhədçilər isə şalvarlı və gödəkdonlu zənən həmyerlilərimizə uzunətəkli paltar və şala dolanmayınca onları buraxmayacaqlarını inad 243 edirdilər. Axırda Şahsuvarın da köməkliyilə sərhədçilər de- diklərinə nail oldular. Oğlumun əlindən tutub pasport qeydiyyatından keçdik. Sərhədçi bizə, – “Pəncərənin qabağından rədd olun” – de- yəndə, hirsimdən tüstüm təpəmdən çıxdı. Gül ağzımı açmaq istəyirdim ki, Şahsuvar gülə-gülə izahat verdi, – bunlarda “dayanmayın, keçin” əvəzinə “rədd olun” deyirlər”. Ürəyim yerinə düşdü, – “Dilimizi zəlil edənin canı çıxsın” – deyib sakitcə İran torpağına deyil, ilk dəfə öz doğma cənubi Azər- baycanıma ayağımı qoydum. Metal hasarların arasıyla xeyli gedib cənub Biləsuvarına çatdıq. Pullarımızdan bir neçə ma- natı “palazqulaq” iran tümənlərinə xırdaladıb Rza adlı bir azərinin taksi maşınına əyləşdik. Təbrizədək əlli beş min tü- mənə razılaşıb dörd saatlıq Təbriz yoluna çıxdıq. Şəninə mahnılar, şeirlər qoşulmuş Təbrizi görmək üçün burnumun ucu göynəyirdi. Yolboyu çiy kərpicdən tikilmiş daxmalara baxdıqca ayrı düşmüş qardaşlarımızın həyatına acımamaq olmurdu. Düz, Əhərəcən taksimizin radiosunda “İctimai radio”nun gözəl musiqi proqramlarına qulaq asa bildik. Əhərdən o yana, İran mollalarının ramazan moizə- lərinə qulaq asmaq zorunda qaldıq. Rza bir neçə dəfə kanalı dəyişib bizim Röyanın diskini oxutmaq istəsə də, Şahsuvar, – “Kəs onun səsini, gəlmişkən qoy bir doyunca Allah kəlamı eşidək” – deyib insan hüquqlarımızı əlimizdən alırdı. İranda bu kimi “Allah kəlamına” hamının hörmət etməli olduğunu anladım. Şahsuvar əsl İran adamıydı... Yolda maşını “Yaşıl bağça” restoranının qarşısında sax- ladıq. Başıqarlı Savalanın məhzun məğrurluğu gözlərimi yaşartdı. İçəri keçdik, taxtlarda bardaş qurub aş sifariş etdik. Bakıdan gəldiyimizi biləndə bir neçə nəfər cavan başımıza 244 toplaşdılar. Restoranın divarındakı yazıları oxuyub xeyli gü- lümsündüm, latin qrafikasıyla – “Yəşil Bəğçəyə xoş gəlib- siz!” – yazılmışdı. M.F.Axundov adına kitabxananın bina- sının şəkli asılmışdı divardan. Deyirlər burda Şah İsmayıl Xətainin də portreti asılıbmış, lakin polislər şəkli yığışdırıb- lar və bu da ciddi səs-küyə səbəb olub. Bakıdan gələnlərin sayı günbəgün çoxaldığından o taylı qardaşlarımızın da əl- ayağı, dilləri bir az açılmışdı. Aşımızı yeyib yola davam et- dik. Təbrizə yaxınlaşdıqca yolboyu qırmızı rəngli təpələr bu- radakı dəmir filizinin çoxluğundan xəbər verirdi. İnstitutda oxuyarkən minerologiya fənnindən öyrənmişdik ki, göy rəngli torpaq mis, qırmızı rəngli dağlar isə dəmir yataqları- nın göstəricisidir. “Görəsən niyə burada metallurgiya za- vodları tikmirlər?” – sualıma Şahsuvar, – “Qoy acından öl- sünlər, bunlar varlansa İranı parça-parça edərlər!” – deyə cavab verdi. Üzümü ona bozartdım və onu yol yoldaşı kimi götürdüyümə peşiman oldum. – Sən bunu həmvətənlərimiz barəsində deyirsən? – Hə! – İranı Təbrizdən çoxmu sevirsən? – özümdən asılı ol- mayaraq əsəbləşirdim. – İran, müsəlmanların və Allahın son ümid yeridir. İn- şallah dünyada haqq-ədalət İranın ətrafında bərqərar olacaq. İran dünyaya azad cəmiyyəti, doğru-düzgün dini, cənnətə gedən haqq yolu göstərəcək. – Amma mən İranı Təbrizin, Ərdəbilin xatirinə sevə bilərəm. Bizim döyünən ürəyimiz bu tayda qalıb – dedim. Gecə saatlarında Təbrizə daxil olduq. Taksi bizi “Gül- şad” otelinin qarşısında düşürdü. Özümüzə üçnəfərlik otaq götürüb axşam yeməyi üçün şəhərə çıxdıq. İftar vaxtı oldu- Yüklə 2,8 Kb. Dostları ilə paylaş:
|