Əşir Bəşiroğlu
Yüklə 6,82 Kb. Pdf görüntüsü
|
82 TOY GÜNÜ -İndicə dəyəcəklər yerə! Yazıda bu vaxtacan belə cıdır görünməmişdi. Cavanlar Səlim bəyə hörmət naminə daha böyük qoçaqlıq, igiddlik göstərməyə can atırdılar. Mollu kəndində o toy olmazdı ki, Nəbi iştirak etməsin. O, həmişə Qəmər dayla cıdıra çıxardı. “Kim mənimlə çapışmaq istəyir buyursun!” O vaxt söhbət ancaq Qəmər daydan gedirdi. -Ədə, o at deyil, tərlandır! -Qəmər day şahindir, şahin! Kərbəlayı Cəfər belə tə , rifi eşidəndə taytıya-taytıya camaatı yarıb özünü qabağa verərdi: -Qəmər day mənim ilxımdandır, mənim! Kəhər madyanın balasıdır. Lələşinin ilxısında belə tərlan çoxdur! Nəbi əlində Aynalı, atın boynunun altından keçib yenidən yəhərə qalxardı: -Nişan göstərin, nişan göstərin! Nəbi Aynalısını üzünə alar, aralıda çomağa sancılmış qızıl almanı vurub yerə salardı. Cavanlar Nəbini alqışlayardılar. -Afərin!...Afərin!.. Cıdır vaxtı Nəbi tay-tuşları ilə mərc qoşardı: -Gəlin papaq üstə nişan qoyaq. Görək kim vurur! O zaman dağlılar arasında bu igidlik sayılırdı. Neçə-neçə günahsız cavan belə “qoçaqlığın” qurbanı olardı. Bir dəfə Həcərin qardaşı Lətifin toyunda cavanlar belə şərt qoydular: “Kim yüz addımlıqda nişan qoyulmuş fərə yumurtasanı birinci güllədə vursa, oğlan evindən bir əzimi çuxa alacaq”. Nəbi hamıdan qabaq irəli çıxdı: -Kim istəyirsə, buyursun meydana! Cavanlar bir-birinin üzünə baxıb susurdular. Əbil bəy haçadil atını meydanda süzdürdü. Əbil bəyin gülləsi boşa çıxdı. Nəbi yumurtanı atın qaçaracağında nişan aldı. Aynalı açılanda yumurta Xanalının papağının üstündən yoxa çıxıb. Topalın üzünə yapışdı, Cavanlar pıqqıldaşdılar: -Sağ ol, Nəbi! -Bax, belə vurarlar! Həcər də oğlanlarla cıdıra çıxmışdı. Nəbi Həcərə zarafatla göz vurdu: -Hə, qoçaq, necəsən? Mənimlə çapışa bilərsənmi? Həcər atını Nəbinin köhləni ilə qoşalaşdırdı: -Çapaq! -Yox, Həcər, sən yüz addım qabağa çıx. -Mənə dədəboyu lazım deyil, qoşa çapacağıq. Bu dəfə şərt başqa cür idi, cavanlardan ikisi sapandla köyə daş atdı. Aynalı da açıldı, Həcərin tüfəngi də. Hər iki daş göydə toza döndü. Gözlər bərələ qaldı. Başqa şərt qoydular. Çomağın üstünə qıyıq sancdılar, yüz addım ara verdilər. Atlılar çapışanda iki güllə açıldı. Bir vaxtlar Nəbi Yazıda Koroğlu tək at oynadırdı, indi isə düşmənlər onun oylağında cıdıra çıxmışdılar. 83 Cıdırın qızğın yerində bir çapar atını qamçılıya-qamçılıya özünü Səlim bəyə çatdırdı: -Naçalnik, Mehdi bir dəstə ilə bəyləri mühasirəyə alıb! Kömək lazımdır, yoxsa hamısını qırıb Nəbini Qartal yuvasından çıxaracaqlar. Səlim bəy atının başını yığıb, üzünü cıdıra çıxanlara tutdu. -İgidlər, arxamca! Toy atlıları bir birinə dəydi. ...Nəbi göyün bu yeddi qatında da ümidlə yaşayırdı. “Qaçacağam! Hökmən qaçacağam! Mənə ürək verən bircə yoldaşım olsaydı...” Yalqızlıq Nəbiyə e , dama aparılan məhbusun iztirablarından da ağır gəlirdi. Əlacı olsaydı, qartallardan qanad alardı. Toya gələnlərin çoxu Mehdinin hücumundan xəbərsiz idi. Xanalıgildəki mağar onların huşunu başqa aləmə aparmışdı. Aşıq Ələsgər telli sazı sinəsinə basıb Koroğludan deyirdi: -Bəli, Bəlli Əhməd Nigar xanımın naməsini Koroğluya verdi. Koroğlu naməni açdı, oxuyub gördü ki, xotkar qızı yazır: Başına döndüyüm, ay qoç Koroğlu, Əgər igidsənsə, gəl apar məni! Həsrətindən yoxdur səbrim,qərarım, İncidir sərasər ahu-zar məni. Mən xotkar qızıyam, Nigardır adım, Şahlara, xanlara məhəl qoymadım. Bir sənsən dünyada mənim muradım. Istərəm özünə eylə yar məni. Elə ki, Koroğlu naməni alıb əhvalatdan hali oldu, mehtəri çağırıb dedi: Qıratı yəhərlə, mən İstanbula gedəsi oldum... Xanımlar isə Həcəri zərə tutulmuş qızıl qotazlı pərdənin dalında bəzəyirdilər. Aşıq Ələsgər elə bil onun ürəyindən xəbər verirdi. “Hardasan, mənim Nəbim, Qəmər dayı yəhərlə, gəl çıx, məni sabah aparacaqlar”. Həcərin qara saçları qızılı rəngə çalır, dırnaqları kəklik dırnağı təki qızarırdı. O, qaş-daşlar içində alovlanırdı. Ətrafına düzülmüş xonçalarda rəngarəng şamlar şö , lələnirdi. Şamlar sanki əriyib xonçaya yox, qızın ürəyinin başına tökülürdü. Yanağındakı qara xal göz rənginə düşmüşdü. Gəlini bəzəyən xanımlar gülüşür, yengə yenə öz zarafatından qalmırdı: -Ay qəşəng qız, sözümə qulaq as, gecə yatanda, hə... hə... nə deyirəm yadında saxla. Sazəndələr çalır, qız-gəlinlər qol götürüb sındırırdılar. “Bu yengə nə danışır?.. Mənə nə olub?! Elə bil oda düşmüşəm”. Boynuna dolanan mirvarilər, barmaqlarında yanan brilyant üzüklər, belindəki qızıl kəmər, paltarına düzülən qızıl pullar sanki alov idi, alışıb Həcəri yandırırdı. “Mənə bu qızıl buxovlar gərək deyil!” Həcər üstündəki qaş-daşları dartıb qopartdı, yengənin başına çırpdı... Günəşin qurub göylərində qırılıb qalan sarı saşları hələ də işıldayırdı. Hava qaşqabağını tökmüşdü. Çalpapaq dağlardan qovulmuş qara buludlar get-gedə Yazının üstündə sıxlaşırdı. Şişmək çaxdıqca göy alışır. Qaroun dərəsi üşütməli Yüklə 6,82 Kb. Dostları ilə paylaş:
|