ГәМӘри бәни һашим һӘЗРӘТ Әбулфәзл аббасын (Ә) нурлу чөҺРӘСИ

SƏKKİZİNCİ KƏRAMƏT

«HƏDƏ-QORXU GƏLİRLƏR, FAYDA VERMİR!»

Manu məntəqəsinin Əlinəzər adlı kəndində bir nəfər əkinçi özünün əkin sahəsinin bir qismətini kəndçilərindən birinə verir ki, əkib-becərdikdən sonra məhsulunu götürsün və sonra torpağı qaytarsın. Bir müddət sonra yer ölçən dövlət işçiləri torpaqları yoxlamağa gəlirlər. Hər kəsin torpağını öz adı ilə yazmağa başlayırlar. O bədbəxt torpağı borc götürən iddia edir ki, bu torpaq əvvəldən mənim özümün idi və indi də mənimdir. Hər nə qədər ona öyüd-nəsihət edirlər və qorxudurlar ki, bu yanlış iddiadan əl çəksin. Amma faydası olmur. Nəhayət, iş and içməyə gəlib çıxır. Ona deyirlər ki, yanında durmuş 12 yaşlı uşağının başına əlini qoy de ki, əgər bu torpaq mənim özümün deyilsə, necə ki, onu indi diri görürəm, ölüsünə baxım.

O bədbəxt öz oğlunun üzünə baxıb deyir: Həzrət Əbul Fəzl Abbasa (əleyhissalam)-a and içirəm ki, bu torpaq əvvəldən mənim olub.

Ondan bu andı qəbul edirlər. O and içir, amma həmin günün axşamına kimi uşaq ölür.

DOQQUZUNCU KƏRAMƏT

«MAŞININ QAPISI ÖZ-ÖZÜNƏ AÇILDI»

Cənab hacı Məhdi Uxrəvi, Xoy şəhərinin möhtərəm bazar tacirlərindən biridir. Əlhəmdulillah indi də həyatdadır.Nəql edir:

Təzə yol çəkilməmişdən əvvəl günlərin birində şəhərdən Urmiyyəyə gəlirdim. Quşçu döngəsində bir dəstə öz həmyerlilərimə rast gəldim. Çox heyrətlənmiş halda idilər.

Onların arasında bir nəfər möhtərəm şəxs var idi. Məni görən kimi yaxına gəldi, əlimi tutub dedi:

Cənab Uxrəvi! Gəl həzrət Əbül Fəzl Abbasın( əleyhissalam)-ın kəramətini sənə nişan verəcəm. Buyurdu: Bizim avtobusumuz bu döngənin başından beş yüz metr məsafəsi olan dərəyə tərəf sola qədər baş-ayaq olmuşdu. Bütün sərnişinlər bir ağızdan dedilər:

Ya Əbül Fəzl Abbas! Bu zaman maşının qapısı öz-özünə açıldı və möhkəm sütun kimi yerə yapışdı. Həmin iş avtobusu saxladı və biz də salamatçılıqla yerə endik!

ONUNCU KƏRAMƏT

HƏZRƏT ƏBUL-FƏZL ABBASIN ADINA QƏLƏMƏ AĞACI!

«Harun ulya» Xoy şəhərinin kəndlərindən biridir. Bu kənddə qədimi bir ağac var. Bu köklü və qədimi ağaca Həzrət Abbas qələməsi ləqəbi verilmişdi. Yüz illər ömrü var idi. Qələmə ağacları çox da ömür etməzlər. Amma, bu ağacın o qədər inkişafı və eni var idi ki, «Cip» maşını onun arxasında duranda görünməz.

ON BİRİNCİ KƏRAMƏT

«NƏHAYƏT, BÜTÜN HƏKİMLƏR ONUN ƏLACINDAN ACİZLİK İZHAR ETDİLƏR»

Məktubu göndərən: Cənab höccətül-islam Seyyid Mustafa yazır:
Tehran şəhərinin sakini olan Nöbəhari nəql edir ki, günlərin birində Tehranda gəzinti ilə məşğul idim. Gördüm ki, iki nəfər cavan bir-biri ilə mübahisə edirlər. Aralaşdırmaq niyyəti ilə onlara yaxınlaşdım. İstədim onları sakitləşdirəm. Onlardan biri namərdcəsinə əlində bıçaq üstümə həmlə etdi. Qoluma yara vurub bir miqdar kəsdi və qan çıxdı.

Dərman qoyduqdan sonra aydın oldu ki, əlimdən bir miqdar kəsilmişdir. O həddə ki, əlimin iki kiçik barmağı işdən düşmüşdü. Təxminən, altı ay müalicə etdim. Nəhayət, bütün həkimlər əlacından acizlik izhar etdilər. Məhərrəm ayı yaxınlaşmışdı. Anam ələmin başına bağlanan bir «bürünc pəncə» nəzr etdi. Nəziri alıb «Bəni Haşim cavanlarına arxalanan və həzrət Əbül Fəzl Abbasa (əleyhissalam)-a təvəssül edənlər» dəstəsi adlı yerə apardı və həzrət Əbül Fəzl Abbasın( əleyhissalam) ələminə bağladı.

Məhərrəm ayının səkkiz yaxud doqquzuncu gecəsi idi. Həzrət Əbül Fəzl Abbası (əleyhissalam) köməyə çağırdım. Bir nəfər dedi: Həsənağa, Əbül Fəzl Abbas (əleyhissalam) sənə şəfa verdi. Bir bax «bürünc pəncədən» qan damır! Əhali ələmin ətrafına cəm oldu. Dəstənin başçısı möhtərəm cənab Məhmud Əjdəri qarşıya çıxdı, əlini vurub dedi: Qandır! Onun özü də on iki barmaq bağırsaq xəstəliyinə mübtəla idi, bu qandan azca dadmaqla şəfa tapır.

Xülasə, o gecə mənim də əlimin ağrısı kəsildi. Lakin hələ də barmağımı hərəkət etdirə bilmirdim. O vaxta qədər ki, məhərrəmin on birinci gecəsi oldu. «Şami qəriban» gecəsi. Gecə yuxuda gördüm ki, iki nəfər qadın gəlib əlimə həna qoydular. Sübh yuxudan ayılanda yuxumu yaddan çıxartmışdım. Amma, dəstəmaz alanda gördüm ki, əlim yapışqandır. Gördüm ki, həna hələ də əlimdədir. Bir neçə vaxt hənanın rəngi əlimdə qaldı. Ondan sonra əlim bir dəfəlik yaxşı oldu. O vaxtdan təxminən iki il keçir. Əlimdə heç bir ağrı-acı hiss etmirəm. Maraqlıdır ki, dediyimiz «Bürünc pəncəni» ələmin üstündə hansı tərəfə qoyurlarsa üzünü qibləyə tərəf tutur. Evin ailə üzvləri də bu işi imtahandan keçirib təsdiq edirlər.

O gün Ali Əbayə edib çün nəzər Əbbas

O gün Ali Əbayə edib çün nəzər Əbbas

Düşüb şövqi qitalə o miri hünər Əbbas

* * * * * * * * * *

Hüzuru şahi dinə, yetişdi çun Ələmdar

Edib busə əyağin dedi: Ey şəhi Əbrar!

Mənə izni ver axir, əya aləmə Sərdar!

Gətirdi məni təngə, bu gün firqeyi əşrar

Fəda qəddinə Əbbas, əya şahi kərəm kar!

Rəvadür mənə teşnə, qıla qövmi dil azar

Uzun qollarım aya, görürsən nə zaman kar!

Gərək gəlsün əlimdən, bu gün təngə bu kuffar

Edib nalə Səkinə, deyir su əmi zinhar!

Bu dəm ver mənə rüsxət, amandür məni qurtar!

Edə indi qitalə, gərəkdür səfər Əbbas!

* * * * * * * * * *

Hüseyn baxdı bu halə, olub gözləri giryan

Dedi: Nazlı bəradər, olum qəddinə qurban

Necə rüsxəti də`va, verim mən sənə əl an

Qalıb teşnə əyalım, bu gün bi kəsi heyran

Tökür əşqi gözündən, olur cümlə pərişan

Eşitdi bu kəlamı, çu ibni şahi mərdan.

* * * * * * * * * *

Gəlib qeyzi qəvavə, olub qeyrəti ğəlyan

Atıb açdı belindən, yerə xəncəri bir an

Ələmdən götürüb əl, o sərdari ləb ətşan

Nəcəf sari tutub üz, dedi ey məhi dövran

Əcəb şah qapısında, olub bəxtəvər Əbbas.

* * * * * * * * * *

Çu Əbbasi dilavər, Əlamdari İmamət

Tutub rahi biyaban, o şahbazi şərafət

Nəcəf şahinə etsin, gedib taki şikayət

Hüseyn gördü bu halı, gedib mə`dəni qeyrət

Edib Zeynəbə izhar, ki ey gülşəni İsmət!

Amandır bacı qoyma, gedə miri şücaət

Hüseyndən əl üzübdür, ələmdari vilayət

Səda eylədi Zeynəb, ki ey mayeyi Rəhmət

Hüseyn qalmağa yalquz, degil bəsdi mürüvvət

Edə xeyməni qarət, bu gün əhli şərafət

Yavaş get sənə qurban, məni didətər Əbbas!

* * * * * * * * * *

Qayıtdı ginə Əbbas, hüzuru şahi dinə

Dedi izni ver axir, edib ərzi Hüseynə

Yanır nari cəfayə, bu gün teşnə Səkinə

Gəlir camu əlində, susuzdur o həzinə

Gedim su gətirim mən, bu əhli hərəminə

Qərəz etdi mürəxxəs, o sərdari Mədinə

Minib atına tutdu, üzün ərseyi kinə

Düşüb lərzə görəndə, Əduvvun bədəninə

Gəlir şiri qəzəbnak, alıb nizə əlinə

Ola yüz belə leşkər, edər dərbədər Əbbas!

* * * * * * * * * *

Edib ərsədə cövlan, o gülzari vəcahət

Dedi qövmi cəfayə, mənəm sahibi qüdrət

Atamdır şahi mərdan, bil ey qövi şərarət

Hüseynə məni nökər, verib ol şahi izzət

Ağamdür mənim Əbbas, əya əhli şərafət

Mənəm naibi Heydər, mənəm miri şücaət

Mənəm sədd çəkən oğlu, mənəm babi kəramət

Atam fatehi Xeybər, özüm mayeyi qüdərt

Ələmdari Hüseynəm, mənəm kani səxavət

Qərəz kimdür ki, gəlsün, edib ərşinə cür`ət

Onu göndərə ol dəm, be suyi səqir Əbbas!

* * * * * * * * * *

Çu Əbbasi dilavər, edib ərsədə cövlan

Görüb qövmi sitəmgər, olub xeyli hərasan

Qədəm qoymadı bi kəs, qalıb cümləsi heyran

O dəm Maridi bi din, olub azimi meydan

Vurub lafi kəzafi, o bi ari bəd ərkan

Yolun tutdu o dəmdə, çu ibni şahi Mərdan

Yetim Marid əlində, gəlib xəncəri bürran

O şahabzi rəşadət, çəkib başına qalxan

Dübarə əmi oğul, cesan zey qəmü yezdan

Vurub tiği şərür bar, edib xakilə yeksan

İki parə yer üzrə, salıb şiri nər Əbbas!

* * * * * * * * * *

Sürüb suyi Fəratə, o dəm atın Ələmdar

Qaçıb muri mələk tək, hami qövimdi azar

Düşüb xofi hərasə, təmam leşkəri kuffar

Özün vurdu fəratə, çəkib tüqü şərürbaz

Görüb zərbəti tiqin, fərar etdi nə kin var

Yetib ta ki, Fəratə, o sərdari kərəmkar

Suya saldı çu atın, edib məşqini ubrar

Gətirdi bir içim su, o səqqayi vəfədar

Düşüb yadə Səkinə, olub didəsi xun bar

Suyu tökdü əlindən, o dəmdə yerə naçar

Dedi teşnə Səkinə, necə su içər Əbbas!

* * * * * * * * * *

Salıb çiyninə məşqin, o sərdari dilavər

Sudan çıxdı kənarə, o səqqayi hünərvər

Vurub atına məhmiz, alıb dəstinə xəncər

Xəbər aldı bu halə, o dəm Sə`di bədəxtər

Dedi durmun amandır, əya firqeyi kafər

Əyər ki, bir içim su içə ali peyənbər!

Bərabər ola bilməz, ola yüz belə leşkər

Yolun tutdu o şahi, təmamam firqeyi əbtər

Hücum etdi sərasər, olan qövmi sitəmgər

Vurub tiqini guya, gəlib heydəri Səftər

Töküb başları xakə, cesan bərxitar Əbbas!

* * * * * * * * * *

Dəvam etmədi leşkər, qaçıb qövmi şərarət

Çəkib düşməni tiqə, o vecami şücaət

Dəxi kimsə bərabər dura olmadı cür`ət

O dəm Nofili bi din, özün eylədi xəlvət

Vurub qafil o məl`un, Əli oğluna zərbət

Düşüb sağ qoli təndən, ginə etdi cəsarət

Alıb sol ələ tiqin, o dəm mə`dəni qeyrət

Gəlib hər nə ki vardır, qoşun durdu hərarət

Necə ərz edim Allah, yetib sol qola növbət

O dəm xarici millət, cesan Cə`fəri Təyyar

Açub balu pər Əbbas.

* * * * * * * * * *

Hüseyn söylədi Əbbas, ki ey xakilə yeksan

Düşən qollari təndən, olan peykəri şan-şan

Mənidə salacağdur, bu gün torpağa üdvan

Qalıb teşnə ayalım, susuz didəm giryan

Edib canini Əbbas, o dəm ünbətə qurban

Düşüb xakə yaralı, qum üstündə verib can

Tuta tə`ziyə hər kəs, edə ol şaha ehsan

İlahi Sən Özün ver, ona əcri firavan!

Bağışla bizi Allah, bi həqqi şahi Mərdan!

Düşüb xofə Məhəmməd, dəxi olma hərasan!

Sənə ruzi cəzadə, şəfaət edər Əbbas!