A n a r əsərlər I hekayələr, povestlər
Yüklə 3,36 Mb. Pdf görüntüsü
|
223 diqqətlə şlyapalı qadına baxdı. Şlyapa sifətinin yarısını gizlətmişdi, gözləri görünmürdü, ancaq paltolu xanım ərinmədi, əyilib aşağıdan qarşısındakı qadının düz gözlərinin içinə baxdı və sevinclə: – Bıy, bıy, başıma xeyir, Validə, sənsən? – deyə çığırdı. Elə çığırdı ki, bütün salondakılar çevrilib onlara baxdılar. Validə bir an quruyub qaldı, sonra ani bir şaşqınlıqdan sonra eyni çılğınlıqla qışqırdı: –Az, az, az Xalidə? Ay qız, Xalidə, sənsən? Validə və Xalidə bir-birlərini qucaqladılar, mehriban görüşüb öpüşdülər. Xalidə: –Ay qız, nə yaman dəyişmisən – dedi. – Küçədə görsəydim dünyasında tanımazdım. İndi də səsindən tanıdım. Validə:
–Amma sən heç dəyişməmisən. Elə həmin Xalidəsən ki, varsan. Elə bil universitetdən dünən çıxıb ayrılmışıq. –Eh, ay qız, nə danışırsan? Zarafat deyil e, üç il keçib. –Üç ildən də artıq. Deyim sənə də... deməli indi oktyabrdır, həmi? Düz üç il, beş ay. –Gör vaxt nə tez keçir e... Ay Validə, vallah, elə bil dünən idi. Yadında, ingilis dili müəlliməsi, yadında? Ay həv yu Ha, ha, ha... – Hau du, yu du... ha, ha, ha... Validə Xalidənin qoluna girdi. Rəfiqələr bərbərxanadan çıxdılar, şirin söhbət edə-edə küçəylə addımladılar. Validə:
–Ay Xalidə, amma belə rəfiqəlik olmaz, belə dostluq olmaz ha... – dedi, – heç itirib axtarmırsan. Axı necə olsa beş il bir partanın dalında oturmuşuq. –Day demə... Amma mən axı burda deyildim, iki il idi ərimlə xaricdə idik. –Yoldaşın nəçidir ki? –Həkimdir. Sən tanımazsan yəqin. downloaded from KitabYurdu.org 224 –Oğuldan-uşaqdan nəyiniz var? –Bir oğlumuz var, bir qızımız... Bəs sən neçə Validə? –Mənim yoldaşım da mühəndisdir. Bir qızımız var... Yoldaşım yaman oğlan istəyir, amma elə bir uşaqla da çətindir e...
–Day demə, Validə. İkisi lap müsibətdir. Yenə şükür, mənim işim... e... necə deyim sənə, müdir bir yaxşı adamdır, icazə verib ki... belə də... deyir vacib deyil ki, bütün günü mıxlanıb oturasınız iş yerində... –O cəhətdən, şükür bizdə də yaxşıdır. Çünki, a Xalidə, bu tədqiqat işidir, bunun kitabxanaya getməyi var, arxivə getməyi var. İşə də dəyirik, əlbəttə, amma daha… Xalidə gülümsündü: –Arxivdir də... öz aramızdır – deyə pıçıltıya keçdi və saçlarını göstərərək əlavə etdi: – guya mən indi arxivdəyəm. Validə də gülümsündü: –Mən də... kitabxanada... – dedi və xəbər aldı: İş yerin evinə yaxındır? –İki addımlıqda. –Bəxtəvər. Mən metroyla bir stansiya gedirəm. Bir stansiya evimizin böyründədir, biri də lap idarəmizin altında... Ərin yaxşı qazanır? –Niyə, sağlığına, heç nədən korluq çəkmirik. –Neçə otağınız var? –Üç. Bəs sizin? –Bizimki də üç Maşın? –"Jiquli". –"Moskviç". –Görünür, maşallah, sizin də dolanacağınız pis deyil. –Bola-bol çatır. Ərim də deyir mənə ki, axı sənin maaşın bizim nəyimizə lazımdır, çıx işdən, otur evdə. Deyirəm, xeyir, heç elə söhbət yoxdur. İstəyirsən tanış-biliş məni domoxozyayka saysın. Bağışlayacaqsan. Mən elmi işçiyəm. –Day denən sənin ərin də mənim ərimin tayıdır ki, ay downloaded from KitabYurdu.org 225 Xalidə. O da həmin sözləri deyir, mən də elə sən verən cavabı verirəm. –Əşi, ay Validə, işin də ayrı ləzzəti var, axı... yoxsa ki, otur evdə, küçə-baca görmə, qaxıl qal bozbaş qazanının yanında. Nə bir adam görəcəksən, nə bir səni görən olacaq. Harayçün geyinib-keçinəcəksən. Mətbəx üçün? Çaynik-piltə üçün? –Həm də ki, sözünə qüvvət, evdə oturdun, yapışıb qalacaqsan, nə bərbərxanaya, nə univermağa... Daha evdə də deməyəcəksən ki, kitabxanaya, arxivə gedirəm. –Hə də... –İş yerin necədir, ay qız, razısan? –Yerdən göyəcən... Bilirsən nə var, Validə, heç kəsnən işim yox, mənimlə də heç kəsin işi yox. Başımı salmışam aşağı, ayda iki dəfə qol çəkib maaşımı alıram, vəssalam. Bəs sən necə, razısan? –Razısan da sözdür. İş otağımızdan bir mənzərə açılır, gəl görəsən. İki göz istəyir tamaşasına. Yayda səpsərin – kurort, külək gup, gup, guppuldayır. Qışda – isti, hamam. –Kollektiv, adamlar necədir? –Vallah nə deyim? Hələ təzəyəm orda, işlədiyim vur–tut bir il üç aydır, tanıdığım elə bir müdirdir, bir də kassir. Müdir bığlı bir kişidir, kassir də eynəkli bir qadın. Adları da yaxşıdır e... huş qalmayıb məndə, yadımdan çıxıb, amma bilirdim adların, famillərin... Nə isə, hər ikisi çox insan adamdırlar... –Bizim idarənin kassirinə də söz ola bilməz. Çox mərifətli qadındır. Nəzakətli, qanacaqlı, görüb-götürmüş... Adı dilimin ucundadır e... zəhrimar, bu skleroz məni bir təhər eləyib, o biri işçilərə bələd deyiləm. Bircə onu bilirəm ki, mənim stolumun arxasında oturan yoldaş çox, belə həddən ziyadə səliqəli adamdır. –Cavandır? –Bilmirəm. Üzünü görməmişəm. Müdir ona icazə verib ki, günün ikinci yarısında gəlsin. Birinci yarısı kitabxanalarda işləyir. Mən də ki, olanda səhərlər oluram, günün ikinci yarısı downloaded from KitabYurdu.org 226 gedirəm... arxivə... Amma elə hey özümə deyirəm ki, bir gün yubanım, görüm kimdir axı mənimlə bir şöbədə, bir otaqda işləyən adam... Görüm bu səliqəli adamın vidi-fasonu nə sayaqdır. –Eh, sənin bəxtin gətirib. Mənim şöbəmdə pintinin biri işləyir, özü də tərs kimi mənim stolumun arxasında oturur. Mən də hələ onun sifətini görməmişəm. O günün birinci yarısında olur, mən ikinci. İstəyirəm bir gün tez gəlim, bir baxım sir-sifətinə, deyim, ay insafsız, sən ki, bu qədər qoz- fındıq yeyirsən, barı qabıqlarını yığışdır dana... Niyə mən gəlib sənin tör-töküntünü yığışdırmalıyam axı... Xalidə qəfilcə ayaq saxladı, diksinən kimi oldu. Validənin qolunu buraxıb diqqətlə onun üzünə baxdı, təlaşla: –Necə? Qoz-fındıq? – deyə xəbər aldı – hə də – deyə bu təlaşın fərqinə varmayan Validə yastı-yastı söhbətinə davam edirdi, – gəlirəm görürəm otaq bom-boş, di gəl ki, stolun üstü dolu qoz-fındıq qabığı. Bilmirəm daha kişidir, ya arvad. Arvad olsa lap betər. Sən allah ay Validə, belə də pinti arvad olar? Xalidənin sanki boğazı tutulmuşdu, lap sakit səslə: –Validə, sən hansı idarədə işləyirsən? – deyə soruşdu. Validə sola çevrilib 16 mərtəbəli binanı göstərdi: –Bax odey, o binada. Xalidə daha da astadan: –Neçənci mərtəbədə? – deyə xəbər aldı. –On ikinci mərtəbədə. Xalidə demədi, pıçıldamadı, yalnız dodaqları tərpəndi: –Doqquzuncu otaqda? Validə təəccüblə: –Bıy, sən hardan bilirsən? – dedi, sonra diqqətlə Xalidənin sifətinə baxdı – Ay qız, sənə nə oldu, niyə müc olub qalmısan? Xalidə yavaş-yavaş özünə gələrək titrək səslə: –Sən allah bağışla, Validə – dedi. – Vallah bilsəydim ki, sənsən, qabıqları yığışdırıb atardım. Sonra o əlini cibinə atdı, bir ovuc qoz–fındıq çıxarıb downloaded from KitabYurdu.org Yüklə 3,36 Mb. Dostları ilə paylaş:
|