Bəhruz Kəngərli nadir istedada malik bir insandır. O, Azərbaycan xalqının
Yüklə 37,21 Mb. Pdf görüntüsü
|
410
İthaflar Bir zaman könüllərdə açan çiçəklər solur. Ana, röyalar gerçək, gerçəklər yalan olur. Aydan gəlmişdi bəlkə, yenə Aya çəkildi bəlkə indi bir bulud, ya da bir bəyaz güldü. Mən də Ay adamıyam, qəribəm yer üzündə. Ay doğub qəlbiləndi Göyün Cıdır Düzündə... III Sağlığında həmişə nimdaş paltar geyərdi. Təknəsi boş olanda ürəyini yeyərdi. Öz telefon nömrəsi huşundan çıxardı. Könlüylə savaşardı, öz-özünü yıxardı. Ölüm ilə savaşda fırça da bir silahdı. Ölümə təslim olmaq bağışlanmaz günahdı. Unudardı ara bir duanın sözlərini. Baxardı güzgülərdən Rembrantın gözləri... 411
İthaflar
IV Fırçanın ucundaydı onun halal ruzusu. Parisi görmək idi bu dünyada arzusu. Üzünə açılmayan qapıları döyərdi. Fransızca danışar, Monmartrı öyərdi. Amma Parisi görmək qismət olmadı ona. Bir ömür bir hücrədə bir gecə çatdı sona... Rəsmləri, fırçası, güzgüsü yerindəydi. İçimdən bir ah qopdu, uçub divara dəydi... Güzgütək çiliklənib töküldü qaranlığa. Ay diksindi səmada, diksindi bir anlığa. Hər güzgü qırığında bir gümüş Ay parçası. Yenə öz yerindəydi palitrası, fırçası... Hər güzgüdə bir boya, hər güzgüdə bir çiçək, hər güzgüdə bir röya, hər güzgüdə bir ürək. Hər güzgüdə bir bulud, hər buludun öz rəngi, hər sevdada bir ümüd, hər rəngin öz ahəngi... 412
İthaflar V Ah, sevdiyi qadınlar yenə sevirlər onu. Demək ayrılıq deyil hər sevdamızın sonu. Xatirəsi yaşayır sözlərdə, öpüşlərdə - Ağatlı oğlan idi sevdalı görüşlərdə. Güzgülər arasında yaşayırdı elə bil, hər güzgüdə bir qadın, hər güzgüdə bir fəsil. Gün gəldi bu şəhərdə hamı onu unutdu, amma rəssam könlünü röyalarda ovutdu. Görmədilər rəssamın içindəki çiçəyi, Son anda uçub gəldi göy üzündən mələyi... Heç kim yoxdu yanında – nə dostu, nə arvadı. Tənhalıqda öldü o, unudulmuşdu adı. Rəssam son nəfəsində mələyinə baxırdı. Ayılıb bayılırdı, gözündən yaş axırdı. Bəlkə bu gerçək deyil, bir röyadı, xəyaldı. O mələk yavrusunun rəsmi gözündə qaldı. 413
İthaflar
Divarlar gül açmadı, güzgülərdə bahardı. İndi dünyada yalnız bir bəyaz mələk vardı... VI Bir mələk gözləyirdi rəssam illər uzunu, amma mələk illərlə göstərmədi üzünü. Hər gecə uçub gəldi rəssamın hücrəsinə – baxdı rəsmlərinə, qulaq verdi səsinə. İndi yenə də gəlib, oturub pəncərədə, yenə gözə görünmür bu qaranlıq hücrədə. Ax, yenə də rəssamın gözü toxdu, qarnı ac, yenə də bu hücrənin xanımıdı ehtiyac... Allah, yenə unudub duanın sözlərini. Yenə baxır güzgüdən Rembrantın gözləri. 414
İthaflar Adil Babayev BƏHRUZ (“YARIMÇIQ ŞƏKİL”) 3 pərdə 7 şəkildə tarixi dram İŞTİRAK EDİRLƏR Bəhruz – rəssam
Qəmküsar – şair
Ülfət – aktyor
Oğulbəy – vəkil
Şirin – Bəhruzun anası Yasəmən – yetim qız Eteri – knyaz qızı Vaso – Bəhruzun dostu Salamon – Metex qalasında növbə rəisi Mirbağır ağa – ruhani Vidad – dəliqanlı gənc Polis Hadisələr 1912-1920-ci illərdə Tilisdə və Naxçıvanda cərəyan edir. BİRİNCİ PƏRDƏ BİRİNCİ ŞƏKİL Tilis, rəssamlıq məktəbi. Bəhruzun emalatxanası. Səhər tezdəndir. Hardasa uzaqlarda neydə çalan “Səhər” mahnısı ətrafa yayılır. Bəhruz bütün diqqətini cəmləşdirərək molbert qabağında işləyir. Bu vaxt Vaso həyəcanla içəri girir. Vaso. Sabahın xeyir, Bəhruz, qamarcoba! Bəhruz. Sabahın xeyir, Vasocan, hardan belə? Vaso (ney səsi gələn tərəfə işarə edir). Oradan, knyazın kef məclisindən. Bəhruz. Knyazın? Vaso. Knyaz Salamonun. Eterinin pərəstişkarının... Gəldim sənə deyəm ki, emalatxanada çox yubanma, axşamlar tez qayıt evə. Bəhruz. Nədir bu təlaş? Vaso. Görmürsən? Dəli-qudurmuşlar dünən gecə Ortaçalada yenə iki adam öldürüblər. Yüklə 37,21 Mb. Dostları ilə paylaş:
|