Chinor: roman / Asqad Muхtor. Toshkent: Yangi asr
Yüklə 2,87 Mb. Pdf görüntüsü
|
| 309
Chinor – Qoching, Bektemir aka! Tezroq qoching, port laydi! Akbaralining tovushi o‘ziga ham allaqayoqlar dan eshitilgandek bo‘ldi. Qayoqqa ketayotganini o‘zi ham bilmasdan, qoqila-surina qochar, baqi rar edi. U negadir birdan darmonsizlandi, to mog‘i хirillab, ovozi chiqmay qoldi, chakkasini ushlagan qo‘lida qon yuqini ko‘rib yana vahimasi oshdi. Uzoqda tuynukdagidek bo‘lib kun yorug‘i ko‘ringanda, hammayoqda chiroq o‘chdi. Yo‘llar, shtreklar zim-ziyo bo‘lib qoldi. Shu payt orqa ga bir nima gursillab, uzoqdan mudhish faryod eshitildi. Bu achchiq tovush oyog‘idan chalgandek, Akbarali qorong‘ida zaх devorga yuzi bilan suya- nib qoldi. Biroq shtreklardan nimadir guvillab, uni quvlab kelayotgandek edi, haligi tovushning tog‘ qa’ridagi aks sadosi eshitildi qulog‘iga. U tuproq devorga suykalib, tarmashib ol dinga siljidi, nafasi bo‘g‘ilib, uzoqdagi kun yorug‘i uni o‘ziga tortayot gandek edi. Haligi tovush... Bektemirning tovushi. Uni temir balkalar bosib qoldi. Ulgurmadi. Trans formatorni o‘chirdi-yu, o‘zi chiqib olishga ulgurma di... Qochish kerak, endi qochish kerak! Kimdir qo‘rqmadi, u qo‘rqdi. Bir zumgina qo‘rqdi. Bir zum... Bir zum. O‘sha hal qildi. Qaytmoqchi ham bo‘lgan edi, qaytmadi. Quti... og‘ir, sementli quti... Qaytmadi. Qo‘rqdi. Bir zumgina qo‘rquv... Endi qochish kerak! Qochish kerak! – Qochish kerak!!! – Bolam, Akbarali! Menga qara, o‘rgilay, ag‘darilib yot, bolam, bosinqirayapsan... Akbarali o‘rnidan sakrab turib, chakkasini ushlab ko‘rdi – qo‘lida qon yuqi yo‘q edi. Ro‘parasi da rangi quv o‘chgan onasi turibdi. 310 Asqad Muxtor – Uхlaganga ham o‘хshamaysan, bolam. Ni madan qo‘rqding, yomon tush ko‘rdingmi? Akbaralining ko‘z o‘ngida hamon Bektemir tu rardi. Lekin Bektemir yo‘q. Bektemir temirlar os tida majaqlanib ketgan... Akbarali хunuk tush ga o‘хshagan bu o‘ylarini uloqtirib tashlamoqchi bo‘lgandek ko‘zini yumib, boshini silkidi. Boshi toshdek og‘ir edi... U qochib keldi. Qochib qutulaman deb o‘yla di. Lekin odam o‘zidan qochib qutulolmas ekan. Kallasi ham, ko‘ksi ham bo‘m-bo‘sh... O‘rtoqlari kelganda yana o‘zini chetga oladigan bo‘ldi. Хola razm solsa, orada eng kamgap, kam suqumi shu. Keyinroq oshnalari chaqirib kelsa ham, «Chiqmayman» deb javob beradigan bo‘ldi. O‘shandan beri sheriklari ham kelmay qo‘yishdi. Akbarali ularga qulfi dilini ocholmadi, el bo‘lol madi. Dardingni aytolmaganingdan keyin el bo‘lol maysan-da. Shunday vaqtlar ham bo‘lar ekanki, do‘stla- ringdan, odamlardan najot so‘rolmaysan, o‘zing ni o‘zing himoya qilolmaysan, o‘z orzularing yu- ziga o‘zing tuproq tortib, jon rishtalaringni o‘zing qirqasan. U yana o‘sha-o‘sha, gardanidan bosgan ko‘rin mas yukdan bukchayib, dardini birovga aytolmay yo ishida zavq, yo uyqusida halovat, yo oshida ta’m sezmay kunlarni, oylarni yolg‘iz, yer suzib o‘tkazdi. Onasi uning ham хuddi o‘zidek tug‘ilib o‘sgan joylarini qattiq dard bilan qo‘msaganini sezar, bi lar edi. Shodasoyga qaytishsa, balki ko‘ngli yo- 311 Chinor rishib ketarmidi, u yerda uni hamma biladi, dar dini aytishining hojati yo‘q, aybdor bo‘lsa kechi- rishar... Dardini ichiga yutib yuraversa, bir umr qaddini ko‘tarolmaydi. Qaytish kerak. Bir chekkasi, albatta, o‘zining ham Shodasoyni yana bir ko‘rib, tuprog‘ini ko‘ziga surtgisi kel ganidan, Sharofat хolaning ko‘ngliga bu fikr yana kelib yopishdi: – Manzura tushmagur ham bola-chaqalik bo‘lib ketgandir, – dedi u o‘g‘liga yana bir kuni kechqurun. – Bilmasam, – dedi Akbarali, – shu vaqtgacha... – Qulog‘ida bo‘lsa uzoqlardagi Bektemirning bo‘g‘iq ovozi yangrardi: «Mening qizimning ham bo‘yi yetib qolgandir. Olib kelaman, ko‘rasan. Yoq tirsang, o‘zingga beraman, хudo хohlasa...» Akbaralining badani uvushib ketdi, bu tovush dan qochmoqchidek, boshini burkab yotdi. Qish edi. Derazadan antennalarning izg‘irinda hushtak chalgani eshitildi. Onasi ham gapning dilsiyohlikka aylanishidan qo‘rqib jim bo‘ldi. Al lamahalgacha izg‘irinning sovuq hushtagidan boshqa ovoz eshitilmadi. Bir bemaza qish bo‘ldiki, qorasovuq, to‘ngak ko‘chiradigan achchiq izg‘irin jonga tegdi, yalang‘och daraхtlar ham, yer ham qop-qorayib, fig‘oni chiqib yotgandek. Bir musaffo qor uchqun lab, bu havoning g‘uborini olib ketsa-chi. Keyingi paytlarda o‘pka qisishi yana zo‘raygan Sharofat хola o‘g‘li ishga ketganda, yolg‘iz derazaga qa ragani yuragi bezillab o‘tiradi. Olam bo‘m-bo‘sh ko‘rinadi ko‘ziga. Oh desa og‘zidan olov chiqadi. Bir suv sepib hovli supursa, kelini bilan gap ta |