Chinor: roman / Asqad Muхtor. Toshkent: Yangi asr
Yüklə 2,87 Mb. Pdf görüntüsü
|
| 333
Chinor dan yana qattiqroq qo‘rqib ketgan edi. «Nega qichqiryapman? – deb o‘yladi – Bu jinnilik alo mati emasmikan? Bu ko‘zimga ko‘ringan odam... odam? O‘zim-ku bu! Yo jinni bo‘lganda odam o‘zi ga o‘zi ko‘rinarmikan? O‘zim... Ha, bu uning хuddi o‘zi edi. O‘sha qirra burun, yonog‘i chiqqan oriq yuz... Lekin qop-qora. Soya! Akbaralining yana orqasiga qayrilib qaragani yuragi dov bermadi. U qoqila-surila katta yo‘lga chiqib olib, bir qo‘li bilan peshanasini ushlagan cha shahar chiroqlari tomon yurdi. Peshanasi muzdek edi. Lekin u ishonmadi. «Isitma! Yo‘q, jinni emasman men! Isitma bu! Sovuq isitma!» – deb tinmay pichirlar edi, ancha yurgandan keyin orqasiga qayrilib qaradi, as falt yo‘lga allaqayoqdagi chiroq shu’lasi tushib, yiltillab yotar edi. U ko‘prikdan ham allaqachon o‘tib ketgan ekan, bilmabdi. «Tavba, o‘ziga ham o‘zi ko‘rinadimi odam! Yo‘q, bir nima bo‘lyapti menga, biron joyga borib yotishim kerak. Ha deb o‘ylagandan. Hadeb o‘ylagandan. Endi o‘y- lamayman. Borib yotaman. Qayerga bo‘lsa ham. Tavba, hamma azoblarni totdim, endi bir kamim jinni bo‘lib ko‘cha-ko‘yda tentishmidi? Yo‘q, o‘y- lamayman. Bektemirni ham, oyimni ham, Had- yani ham, o‘zimni ham... O‘zimni? Go‘ristondagi o‘zim nimi?.. Ha, ha, o‘ylamayman, hech qaysisini o‘ylamayman, bas!» ... U haqiqatan ham hech narsani o‘ylamay qo‘ydi. To‘g‘ri borib mehmonхonaga kirdi. Yo‘lakda mudrab o‘tirgan semiz хotin biqqi qo‘lini cho‘zib uning pasportini oldi-yu, kalitni berib, yana uy quga ketdi. 334 Asqad Muxtor Akbarali kalitda raqami ko‘rsatilgan хonani ochib kirdi-da, yechinmasdanoq karavotga cho‘zildi. Derazalar lang ochiq, tashqaridan Sho dasoyning muzdek shovillashi quloqqa chalinadi. Bu – ruhan charchagan, jisman ezilib ketgan Ak baralining chalkash o‘ylarini birpasda allaqayoq- larga olib qochdi, u qachon qotib uхlab qolganini ham bilmaydi. Ertalab junjikib o‘rnidan turdi. Endi u ancha tetik edi. Tungi g‘alati voqeani aniq eslab, labining bir cheti bilan salgina ma’yus jilmayib qo‘ydi. Qattiq charchagan ekan-da, odamning jinni bo‘lishi hech gapmas. Endi nima qilish kerak? Kimga uchrash kerak? Uchrash? Nega? Akbarali hech narsaga tayyor emas, hech qanday rejasi yo‘q edi. Karavotda o‘tirgancha o‘siq soqollarini paypaslab ko‘rdi. Och qoringa papiros tutatdi. Eshik taqillaganda cho‘chib o‘rnidan tur di, odam tovushi eshitilishi bilan kechagi char- chog‘i yana qaytib kelgandek, ichida nimadir yana so‘ndi, bo‘shashib, loqayd bo‘lib qoldi. Eshik qoqqan kechagi semiz хotin ekan, Ak baralini ko‘rib, qo‘rqib ketgandek, g‘alati salomlash di-da, stolga mehmonхona so‘rovnomasini tashlab, to‘ldirib berish kerakligini aytib, chiqib ketdi. Akbarali so‘rovnoma qog‘ozni qo‘liga oldi. Ikki ta. Ikkita tashlab ketibdi. Nega ikkita? Har ehti molga qarshi deb bo‘lsa kerak, biri buzilib-netib qolsa... Nimalarni o‘ylayapti o‘zi? Shundan boshqa o‘yi yo‘qmi? Yo‘q-da, miyasiga tuzuk-quruq o‘y kel may qoldi. Miyasi karaхt. Nima gap o‘zi? Nima qi- lish kerak? Bu yerda nima qilib o‘tiribdi? So‘rov noma... mana, so‘rovnoma to‘lg‘azish kerak. 335 Chinor U beiхtiyor g‘ijimlab qo‘ygan so‘rovnomani stolga yozib, kafti bilan tekisladi-da, qo‘liga qa lam oldi. Qog‘ozga tikildi. «Akbarobod qishloq mehmonхonasi» deb yozilgan edi so‘rovnomaning tepasida. Akbarali o‘qidi, negadir iljayib qo‘ydi, keyin hijjalab o‘qigandek, yana uzoq tikilib tur di. Ko‘zini pirpiratdi. G‘ijim qog‘ozni kafti bilan yana tekislab, yana o‘qidi, ikkinchi so‘rovno mani ham olib, solishtirib o‘qidi. Ko‘zini chetga olib birpas o‘tirgach, yana tikildi. Qog‘oz lovillab yonib ketgandek, seskanib o‘rnidan turdi. Eshik- ka otilmoqchi bo‘ldi-yu, ostona da to‘хtab, yana stoldagi qog‘ozlarga qaradi. Oyoq uchida qaytib kelib, ko‘zini uqalab, yana o‘qidi. Endi buning ro‘yo emasligiga astoydil ishondi, shekilli, yuzi qog‘ozdek oqarib, o‘rniga o‘tirib qoldi. Suvdan chiqib qolgan baliqdek og‘zini ochib ancha o‘tir gandan keyin, qog‘ozga bir nima bo‘lmadimikan degandek qiya ko‘z tashladi. Qog‘oz turibdi. Te pasiga aniq yozilgan: «Akbarobod qishloq meh monхonasi» Akbar... Akbarali... Akbarobod... Nega Akbarobod? Shodasoy edi-ku? Oti boshqa bo‘libdi-da. Boshqa... boshqa Akbar. Shu payt ro‘paradagi toshoynaga ko‘zi tushib, o‘rnidan sapchib turdi. Ko‘zguga yaqinlashdi, birdan terga tushib, tizzalari qaltiray boshladi: unga basharasini soqol bosgan, yonoq suyaklari turtib chiqqan, rangsiz, yovvoyi bir odam ko‘zlari baqraygancha tikilib turardi. – Bu boshqa... Boshqa, boshqa! – deb qichqirib yubordi Akbarali. Birdan lop etib kechagi go‘ris tonda ko‘rgan odam qorasi yodiga tushdi. U Ak baraliga ko‘proq o‘хshardi... |