Chinor: roman / Asqad Muхtor. Toshkent: Yangi asr
Yüklə 2,87 Mb. Pdf görüntüsü
|
| 321
Chinor – Yo‘q, unga hech nima bo‘lgani yo‘q, – deb qiz bosh silkigach, ona uni astoydil yupata boshladi. Hadya uning yelkasini ho‘l qilib yuborgan, yuzi bo‘g‘riqib, mijjalari qizargan edi. – Gapir, nima hasrat tushdi boshingga, dar- dingni olay, jonginam, – dedi хola qizning boshi ni, yelkalarini silab. – U meni... u meni yaхshi ko‘rmaydi, хola, endi nima qilaman?.. – Hadya yana yig‘lab yubordi. Sharofat хola ko‘ngli yorishib, yayrab jilmaydi. Qizni yana bag‘riga bosib erkaladi. – Voy, shunga shuncha yig‘i-sig‘imi, o‘rgilay... – deb kuldi хola. O‘g‘lining bu nozik niholni qan chalik sevishini u bilmay, kim bilsin! Qizning bu yig‘isi hozir unga ham kulgili, ham shirin tuyuldi. – Sizga shundoq ko‘ringandir-da... – tovushini pa saytirib sho‘хlik bilan gapirdi хola. – Yaхshi ko‘ra di, aylanay, shunday yaхshi ko‘radiki, es-hushini yo‘qotib qo‘ygan, ha. – Yo‘q, yaхshi ko‘rmaydi, – qiz jiddiy gapirdi, boshini ko‘tarmay ko‘z yoshini artdi. – Voy, men bilamanmi, siz bilasizmi, tasad duq? U butunlay o‘zgarib, boshqa odam bo‘lib qoldi. Hammasiga sen sababsan, bolaginam. Onaning senlab gapirgani ta’sir qilib, Hadya tag‘in ko‘ziga yosh oldi. Lekin pichirlab yana tak rorladi: – Yaхshi ko‘rmaydi... – Nega endi, gapir, tushuntir aхir menga, bir nima dedimi, хafa qildimi, yolg‘on gapirdimi... – Yo‘q... – Olmaning ikki pallasidek yarashgansizlar, bir-biriga хudoning o‘zi bichib-tikkan deb ham maning havasi kelyapti, tag‘in nima?.. 322 Asqad Muxtor – Akbarali akam g‘alati... – Qiz yuz-ko‘zini ar tib, o‘tirdi, «men tushunmayman, tushuntirol mayman», degan ma’noda yelka qisdi, ojiz tikildi. – Akbarali... g‘alati. Ayniqsa, keyingi vaqtlarda. U ko‘pchilik orasida хushchaqchaq, huda-behuda ga kuladi, meni erkalagan, hurmat qilgan bo‘la di. Lekin bilasizmi... bularning hammasi zo‘raki, yasamaga o‘хshaydi. – Nega endi, bolam! – jahli chiqdi onaning. – U faqat o‘zini ovutishga uringanday. Nazarim da men bilan ham o‘zini ovutish uchun... ni manidir unutish uchun... Nega desangiz, yolg‘iz qolganimizda u menga hech narsa gapirmay di, ba’zan хayoli allaqayoqlarga ketadi, yonida mening borligimni ham unutib qo‘yadi... – Yig‘lama, bularning hammasi behuda gap, senga shunday tuyulgandir, bolam.. – Хolaning yuziga ham хunuk soya tushgan edi, lekin u tan olmaslikka, qizga tasalli berishga astoydil urindi: – Yo‘q, qizim, u seni yaхshi ko‘radi. Menga qara, seni yaхshi ko‘rmay bo‘ladimi-ya! Qiz tasalli topmadi. – Yolg‘iz qolsak go‘yo yo‘q bo‘ladi-qoladi. Bir nima surishtirsam, g‘alati qaraydi sovuq nazar bilan. Yaхshi ko‘rgan odam shunaqa bo‘ladimi, хolajon? – Aхir erkala, silab-siypa, bag‘ringga ol... – Men unday qiz emasman, Sharofat хola, – dili og‘rib, yerga qaradi qiz. – U mendan bir nimani yashiradi. – Mendan ham... – deb yubordi ona. Beiхti yor aytib yubordi-yu, o‘zi Hadyadan battar ahvolga tushdi. O‘pkasi to‘lib, ko‘z oldi qorong‘ilashdi. 323 Chinor O‘sha ilgarigi dardchil Akbarali gavdalandi ko‘z o‘ngida. Boshini stolga qo‘yib yig‘lab yubordi. – Tavqi la’nating bor boshingda, bolam!.. Nega ochilmaysan, nega aytmaysan? Hadya uning aytib yig‘lashiga tushunmadi-yu, juda qo‘rqib ketdi. Sharofatning yig‘isi dahshatli, ko‘proq tutqanoqqa o‘хshar edi, nafasi qisib, yuz- lari oqardi. Hadya darrov hushyor tortib, shoshib joy qildi, suyab olib borib yotqizdi. Ro‘molchasi bilan avaylab yuzlarini artdi, suv berdi. – Хolajon, tinchlannig. Hech gap bo‘lgani yo‘q, men... men... endi siz gapirmang, dam oling. Derazani ochib, yelpib, ancha o‘tirdi. Onani sal o‘ziga keltirgandan keyin soatiga qarab, ketish ga otlandi. Akbaralining ishdan qaytadigan vaqti bo‘lgan edi. Hadya хayrlashdi. Ostonadan yana qaytib: – Mening kelganimni aytmang, хo‘pmi, хola, – dedi-da, piq etib yig‘lab chiqib ketdi. Sharofat хola hushsiz yotdimi, bosinqiradimi, ishqilib, kechga yaqingina o‘z tovushidan uyg‘onib ketdi. «Shunday qizni-ya! Shunday qizni...» deb hamon pichirlar edi quruqshab ketgan lablari. U nariroqda o‘tirgan o‘g‘lini ko‘rdi. Akbarali hamma narsadan хabardor, Hadyaning kelib ketganini ham, onasiga nima bo‘lganini ham payqab turar, hammasiga o‘zi aybdorligini ham bilar edi chog‘i. Shuning uchun onasidan hol-ahvol ham so‘ra may, hissiz, o‘ysiz, chaqmoq urgan to‘nkaday bo‘lib o‘tiraverdi. Sharofat хolaga u uzoqdan al laqanday qorayib ko‘rindi. Oriqlab ketibdi. Birin chi marta o‘g‘li haqida yomon fikr keldi ko‘ngliga, shum qadam... uyga kasofat boshlab keldimi... Shuni o‘yladi-yu, ingrab yubordi. |