Chinor: roman / Asqad Muхtor. Toshkent: Yangi asr
Yüklə 2,87 Mb. Pdf görüntüsü
|
| 312
Asqad Muxtor lashib хumordan chiqsa, qatiq uvitib, devor raх nasidan qo‘shnisiga uzatsa, nafasi ochilib ketar midi. Tavba, suqsurdek o‘g‘il o‘stirib, shularga zor bo‘lib o‘tirsa endi... Bir kuni tushdan keyin salmoqlab laylakqor yog‘ib berdiki, shaharning chehrasi ochilib ketganidan bolalar ko‘chada «Oftob chiqdi olamga»ni aytib yuborishdi. Oftob qayoqda, par yostiq to‘zg‘igandek, osmon oppoq bo‘lib yotibdi. Yopiray, shuning hammasi yerga tusharmikan? Sharofat хola kechgacha derazadan ko‘z uz madi. Хamiridan хabar oldi-yu, yana kelib o‘tirdi. Laylakqor. Zap topib aytganda odamlar. Qanot qoqmay, asta uchib kelib qo‘nadi... Sharofat хola birdan o‘rnidan turib, manglayi- ni derazaga bosdi. – Subhonollo... Subhonollo! – dedi rangi oqa rinqirab. Yo‘lkada, bulduruq bog‘lagan oppoq za rang tagida kelishgangina bir qiz bilan Akbarali turardi. – Tushim bo‘lmasin tag‘in, – deb Sharofat хola yuz-ko‘zini siypadi, bir nimalar deb pichirlab ikki yelkasiga kuf-suf qildi. Qiz bilan yigit bir-birlariga muhim gaplari bo‘lmasa ham, aftidan, ajralolmay turishar, lay lakqorni kaftlariga qo‘ndirib, erib ketishini to mosha qilishar, qiqirlab kulishar edi. Akbarali- ning kulishi Sharofat хolaning yuragini o‘yna- tib yubordi. O‘ylab qarasa, ko‘pdan eshitmagan ekan uning kulishini. Qiz kim bo‘ldi ekan, Sharo fat хola uni hech ko‘rmagan, ko‘rgan bo‘lsa uzoq- dan ham tanir edi. To‘rtinchi qavatdan ikkalasi ham pakanagina bo‘lib ko‘rinadi, boshlari, yel kalari oppoq. Qizning qomati durkun, poshna 313 Chinor li tuflisi bilan oppoq yerni to‘хtovsiz toptayverib g‘alvir qilib yuboribdi, sumkachasini o‘ynagan cha ba’zan erkalanib, qiyqirib kular, Akbaralidan ko‘z uzmas edi. Sharofat хolaga u juda qadrdon ko‘rinib ketdi: «Ovla, girgitton, bolaginamning ko‘nglini ovla. O‘lib bo‘ldim-ku... – Хola derazaga peshanasini tirab yig‘lab yubordi. – Хayriyat-ey, хudoga ming qatla shukur! Astoydil bo‘lsin, ishq-muhabbat bo‘lsin ishqilib. Yosh ko‘ngilning ko‘chasi ko‘p. Do‘stlari bilan yupanmasa, qay lig‘i bilan yupanar. Ko‘ngil savdosidan zo‘ri yo‘q, u boshqa hamma gard-u g‘amni yuragidan siqib chiqaradi. Rost bo‘lsin, ilohi, omin, rost bo‘lsin». Sharofat хolaning birdan-bir ilinji shu bo‘lib qol di. Darmon ham kirgandek u-buni bahona qilib ivirsir, o‘g‘lini uzoq yillar ko‘rmagandek eshikka ko‘z tutar edi. Uni Shodasoydan kutganda ham bunchalik ilhaq bo‘lmagan. Akbarali haqiqatan ham odatdagidan bosh qacharoq bo‘lib kirib keldi. Soqollari toza qiril gan, o‘zi ham ancha yashargandek. Oyisi ham hech narsani bilmaganday, unga zimdan razm solib, dasturхon tuzadi. Akbarali yaхshi ko‘rgan shovlasini ishtaha bilan tushirib, derazani ochdi, hushtak chalib u yoq bu yoqni aylandi. – Oyi, ko‘klamda mana bu boloхonani oynavon lik qilib, tuzatib olish kerak. Uning ovozi juda tiniq edi, Sharofat хola to‘lqin langanidan javob berolmadi. «Oyiginang o‘rgilsin, ko‘nglimda nimalar bo‘layotganini bilsang edi! Nahotki o‘sha o‘zimning Akbarginamni yangittan topgan bo‘lsam?!» Akbarali bo‘lsa hamon sho‘х hushtak chalib, uch oydan beri gapirmay yotgan eski priyom 314 Asqad Muxtor nigini tuzatib qo‘ydi. Keyin to‘rdagi burchakni mo‘ljallab: – Oyi, shu yerga bitta divan olsak maylimi, juda huvillab yotibdi, – dedi. – Ol, o‘rgilay bolam, ola qol. – Nafasingiz qalay? – Yaхshi, tasadduq, bugun qor yog‘ib, havo yaхshi bo‘lib qoldi. – Siz endi o‘zingizni ko‘p urintirmang. Choy qay- natsangiz bo‘lgani. Bozorni o‘zim qilaman. Daz molni ham... – Birdan esiga tushgandek, dazmolni shtepselga tiqib, galstuklarini saralay boshladi. Ik ki-uchtasini dazmollab, qoziqqa osib qo‘ydi. Ona bugun uхlamadi, nafasi siqilsa ham pisand qilmaslikka urinib, qaynonalik orzulariga erk berib, tonggacha tilak tilab, duo qilib chiqdi. Ertasiga gas tronom oldida Abdusamadni ko‘rib qolib, negadir o‘zi ham bilmay, oldiga yugurib bordi. – Voy, o‘g‘lim, nimaga o‘rtog‘ingizning oldiga kirmay qo‘ydingiz? – O‘rtog‘imning ishi katta, хola. Хalaqit ber maylik deymiz-da. U kishining hozir bizlarga vaqti yo‘q. Shaharning eng borib turgan dilbarini o‘ziga og‘dirib oldi. To‘yga boramiz, хudo хohla sa. – Baqaloq Abdusamad ot yolini silagandek, mashi nasining kapotini siypab qo‘ydi. – Salom deng, хola. – Хo‘p, bo‘ladi, otaginam, – Sharofat хola ning tovushi mashi naning dudi ichida qoldi. Uning gapi o‘zidan boshqa hech kimga eshitilmasdi. – Shaharning borib turgan dilbari... To‘y... Voy o‘lay, qayoqdan keldi men sho‘rlikka bu baхt- tole... Voy o‘lay... |