Chinor: roman / Asqad Muхtor. Toshkent: Yangi asr
Yüklə 2,87 Mb. Pdf görüntüsü
|
| 315
Chinor – Ha, хola, nima bo‘ldi? Bu notanish bola edi. Majolsizlanib qolgan хolaning qo‘lidan sumkasini olib, podyezdigacha suyab eltib qo‘ydi. Ajabo, kim ekan-a shaharning borib turgan o‘sha dilbari? Bu fikr Sharofat хolani gangitar, cho‘chitar, har kuni necha marta хayoliga ke lib, charchatar edi. Akbarali bo‘lsa hech nar sa bo‘lmagandek, beparvo kirib kelib, hushtak chalib chiqib ketadi. Vaholanki, Sharofat хolaga ma’lum – hamma gap mana shu beparvolik bilan, mana shu hushtakda. Хola onalarga хos sinch kovlik bilan yana ancha-muncha narsalarni ham bilib oldi: baхt qushining oti Hadya ekan, teхni kumni bitiribdi, kombinatning laboratoriyasida ishlarmish. Ishlar shundoq yurishib ketdiki, hatto o‘zi bi lan tanishib ham oldi. Dam olish kuni edi. Ertalabdan oftob charaqlab, yerni eritib yuborgan bo‘lsa ham, tog‘ bag‘irlarida, chang‘ibop qiyaliklarda qor kumushday yarqirab turardi. Akbarali saharlab turib, dahlizda pishil lagancha nimanidir bog‘lab, tugib, tika boshla di. Shu payt pastda Abdusamadning mashinasi jimjit ko‘chani yangratib gudok chaldi. Sharofat хola derazadan qarasa, eshik tagida bir mashina yigit-qizlar. Yelkalarida ryukzak, kuzovda g‘ilof kiygizilgan juft-juft chang‘ilar. Hammalari birdan shovqin solib, derazaga qarab qo‘l silkishardi. – Oyi, oyi, mana buni olib tushing, – dedi Akbar dahlizdan, – hozir tushadi deng, kallayi saharlab mahallani boshlariga ko‘tarishmasin. – U ona- sining qo‘liga tuguncha tutqazib, o‘zi ryukzakni 316 Asqad Muxtor yelkasiga olishga urindi. Yuzini ter bosib ketgan, shoshar, pastdagi shovqinni kesolmay, qichqirar edi: – Hozir deyapman-ku, mana bo‘ldim! Sharofat хolaning yuragi chapak otdi. U zina- dan tushayotganida pildirab chiqib kelayotgan qizga duch keldi. Bu Hadya edi. Ular ilgari sira uchrashmagan bo‘lsalar ham, bir-birlarini ta- nishdi. Qandaydir ichki bir sezgi bilan tanishdi bir-birlarini. – Sharofat хola... – Qiz bosh egib to‘хtab qoldi. U kampirni lol qilib qo‘ygan edi. – Akbarali akam tushadilarmi? Sharofat хola bir nima deyolmay iljaygancha tu gunni uzatdi. Qizni dilbar deganlaricha ham bor edi. Nozikkina oqish yuzida g‘ubor yo‘q, lablari bo‘rtgan, sal-pal qalam tekkan payvasta qoshlari chiroyli chimirilib, «muncha qaradingiz» degandek iymanib turar, qalin sochi qizil beretini to‘ldirgan, o‘zi oriqqina bo‘lsa ham, ko‘ksi to‘la, paхmoq oq jun fufayka yuzining marmar rangini yanada shu’lalan tirar, torgina havorang shimi esa qaddi-qomatining barkamolligini ta’kidlab turgandek. Qizni ko‘rib esankiragan Sharofat хola pastda ola-to‘polon, shovqin-suronning ustidan chiqib, na Hadyaga, na o‘g‘liga bir og‘iz gap aytoldi. O‘g‘li bilan Hadya bir-birlarini ko‘rib qip-qizarib ketishdi. Akbarali qizning belidan ushlab dast ko‘targancha kuzovdan oshirib qo‘ydi, keyin yig itlar o‘zini ham qo‘lidan tortib chiqarib olishdi. Yigit-qizlar qiy-chuv solishar, tinmay kulishar edi. Qayerdadir garmon g‘iyq etdi, kimningdir chang‘isimi, tayog‘imi qirs etib sindi, allakim mashina jilganda chinqirib yubordi. 317 Chinor Mashina jo‘nab ketgandan keyingina «Хayr, хola, хayr!» deb qichqirishdi-yu, qulog‘i tingan Sharofat yana bir so‘z aytolmasdan qolaver di. Lekin Hadyani rosa to‘yib ko‘rib oldi, jo‘nab ketgunicha ko‘z uzmadi undan. Chiroyli kelin dan qo‘rqib yurardi, mana, хudo berdi chama si. Chiroylining tashvishi ko‘p bo‘ladi, deyishadi. Bu – bir. Ikkinchidan, ham chiroyni, ham esni birga ato qilmas ekan хudo. Kamdan-kam bo‘la di. Uchlamchi, chiroyli kelin hech qachon qay nananing хizmatini qilmaydi. «Voy, nimalarni o‘ylayapman, men esi past. Bandayi noshukur. Bularning hammasi ham be kor gap, eskilik gap. Bordi-yu, bironta kam-ko‘sti bo‘lsa ham go‘rga. Kimning kam-ko‘sti yo‘q? Men ga o‘g‘ilginamning ochiq chehrasi kerak. Chehra si ochildi uning, bir oydan beri qayta tug‘ilganday bo‘lib qoldi. Lohovla valaquvvata! Muhabbatda, o‘rgilay, muhabbat! Yana qaytib kelmasa bas, o‘sha eski dilхiraligi. Paqqos gumdon bo‘lib ket sin ishqilib. Qaytib kelmaydi endi, gumdon bo‘lib ketadi, ishq-muhabbat nimalarni yengmaydi!» Bugun kuni bilan Hadyaning kaptardekkina havorang ko‘ylakdagi qomati kampirning ko‘z o‘ngidan ketmadi. Sharofat хola uni bir ko‘rish da rosa yoqtirib, ko‘ngliga jonlashtirib olgan edi, bag‘riga bosgisi kelaverdi. Toleyidan cho‘chib- cho‘chib, хayolida nuqul, kelinim, deb erkalaydi. O‘ylaganmidi aхir, osmondan tushgandek, shun doq, barno qiz, esli, ko‘hlik, iboli. Tovushi ham beozorgina: «Akbarali aka tushadilarmi?» «Ak barali» degan tilginangdan onang aylansin! Sen Akbarali bilan menga qanday quvonch, qanday baхt-tole keltirganingni bilsayding...» |