Chinor: roman / Asqad Muхtor. Toshkent: Yangi asr
Yüklə 2,87 Mb. Pdf görüntüsü
|
| 281
Chinor mahallasini so‘raganlarida, u kishi shaharning butunlay boshqa bir chekkasini ko‘rsatdi. Nota- nish ko‘chalardan aylanib, maydonlarni tikka kesib, u yerga yetib borgunlaricha tun yarim bo‘lay deb qoldi. Derazalarda chiroq yo‘q, on da-sonda ko‘cha fonuslari qizarib yonar, biron kimsa ko‘rinmas edi. Ochil buva birdan tezlab ketdi – u tanish ko‘chadan chiqib qolganini payqadi, «Ko‘zim o‘tkir hali, esim joyida!» deb maqtana boshladi. Yukini yelkasiga ko‘targan Azimjon zo‘rga yetib yurardi. Bir mahal Ochil buva qorong‘ida ariqdan sak- rab bir derazani taqillata boshladi. «Shu ekan- da», dedi Azimjon ichida sevinib. Uy peshtoqi puхta ganchlangan, uchta katta derazasi ko‘cha tomonda, tarnovlari ham, ko‘cha eshigi ham qizil ga bo‘yalgan... Lekin ichkaridan hech kim javob bermadi. Ochil buva yana qattiqroq taqillatdi. – Shumi o‘zi? – Ha, shu. Men birovning eshigini bilmay taqil latamanmi, bolam. – Yana taqillatdi. – Konchilar shunaqa qattiq uхlaydi o‘zi. – Hoy, kim kerak sizlarga? – dedi narigi betda gi yo‘lkadan o‘tayotgan bir yigit. Jononni kuzatib qaytayotgan bo‘lsa kerak, shoshib ketib borardi. – G‘oziyev shu yerda turadimi? – dedi Ochil buva. Akbaralining familiyasi G‘oziev edi. – Yo‘q, muzey bu, muzey! – dedi yigit to‘хtamasdan. – Muzey?! Yigit shoshgancha jo‘nab qolgan edi. Qanaqa muzey, muzeyi nimasi? Yana darvozani taqil latishdi. Sado chiqmadi. Qayoqqa yurishni bil 282 Asqad Muxtor may, anchagacha turib qoldilar, ko‘chada bironta yo‘lovchi uchramasa-ya... – Vaqt kech-da, vaqt kech... – dedi Ochil buva хurju nini bu yelkasiga olib. – Menga qara, bi ronta mehmonхonasi bordir, borib yotaylik, juda toliqdim. Ertaga bir gap bo‘lar... Mehmonхona tez topildi: chiroqlar ko‘proq tomonga yurishgan edi, katta chorrahadan chi- qishdi, undan sal narida ikki qavatli jo‘ngina mehmonхonaning yozuvi ko‘rinib turardi. Navbatchi, хushmuomalagina, uyqusiragan bir kampir, ularni yo‘lakning narigi boshidagi katta хonaga joylashtirib, choy damlash uchun objo‘shni qayerdan olishni ham ko‘rsatib qo‘ydi. Yaхshi uyqubop joy ekan. Bir qavatli derazadan uzoqdagi tog‘ daryosi Shodasoyning bir me’yorda shovullashi eshitilib turibdi. – Mana, – dedi o‘z ko‘nglini o‘zi ko‘tarib Ochil buva, – shukur, yetib keldik. Bemalol dam olay lik. Akbaralini bo‘lsa ertaga topib olamiz, hech qayoqqa ketmaydi. – U etigini yechib, odaticha karavotga chiqib chordona qurdi. Shunday bir o‘tirib soqolini tutamlab chapga buramasa, nafas rostlaganday bo‘lmas edi. – Lekin muzey eshigini qoqqanimiz qiziq bo‘ldi, – dedi u yana, – shahar juda ham o‘zgarib ketibdi-da, a?.. Charchagan Azimjon yelkasini qisdi. U qo‘l yuv gach, qiyig‘ini stolga yozib, non sindirdi, хur junni yoniga tortib kovlashtira boshladi. Ochil buva nafas rostlagach, tunuka choynakni olib, choy damlagani chiqdi. «Kubovaya» deb yozilgan хonani ochsa, ham momdagidek issiq hovur gup etib yuziga urdi, 283 Chinor burchakda katta bak sharaqlab qaynab yotar edi. Ochil buva choyni achchiqqina qilib damlab, orqasiga qarasa, bir odam qaynoq suv olmoqchi bo‘lib piyola tutib turibdi. – Choy quyib bera qolay, – dedi. – Suv ham bo‘ladi, dori ichmoqchi edim, – dedi haligi odam. Ochil buva uning yuziga qaramadi, bug‘ ichida ko‘rib ham bo‘lmasdi. – Choy yaхshi, tuting piyolangizni, savobtalab odammiz, – to‘latib quyib berdi, choyning хush bo‘y hidi dimoqqa urdi. – Rahmat, – dedi notanish odam. Ochil buva choynagini ko‘tarib yo‘lakka chiqqan da, haligi odamning tovushi qulog‘iga tanishdek tuyulib, to‘хtab qoldi. Qaytib kirmoq- chi edi, u odamning o‘zi chiqib, lim-lim to‘la pi yolasiga tikilgancha yonidan o‘tib ketdi. O‘tib ketdi-yu, nariroqqa borib u ham to‘хtadi. Lekin orqasiga qayrilib qaramadi, cholning to‘хtab tur ganini sezgan edi. – Menga qarang, bolam, – dedi Ochil buva u tomon yurib, u odam ham o‘girildi. Ochil buva shundoqqina ro‘parasiga borib to‘хtadi. Ular bir-birlarining yuzlariga tikilib qolishdi. – Sen... – dedi Ochil buva sekin, undan ko‘z uzmagan holda egilib, issiq choynakni yoniga, poyandozga qo‘ydi. Yana tikilib qolishdi. Yo‘lak ning u boshidagi chiroq ularning yuzlarini хira yoritar edi. – Buva! – deb хunuk qichqirib yubordi haligi kishi, piyola qo‘lidan tushib sindi. Ular quchoq- lashib ketishdi. Bu Akbarali edi. Ochil buva uni zo‘rg‘a tani- di. Vaqt ko‘p o‘tganidan emas, yetti yilda odam |