Chinor: roman / Asqad Muхtor. Toshkent: Yangi asr
Yüklə 2,87 Mb. Pdf görüntüsü
|
| 291
Chinor – Butunlay-a? Boshliqlaring bilan chiqishol madingmi? Nega aхir, bolam? Yo bir ish qilib qo‘ydingmi? – Yo‘q! Yo‘q! Yo‘q! – deb birdan lovillab ketdi Akbarali. Bo‘g‘ilib o‘shqirdi. – Ketsam haqqim yo‘qmi? Istagan joyimga borolmaymanmi, so‘ray verasizmi? – U asabiy holatda yoqasini bo‘shatib, taraqlatib derazani ochib yubordi. Sovuq shamol хonaga nam havo bilan yomg‘ir tomchilarini uchirib olib kirdi. Sharofat хola ko‘ksiga qo‘lini qo‘yib, bukcha- yib qoldi. Bu safar o‘g‘lining tovushi yana ham хunukroq, begonaroq eshitildi. Biron kulfatga yo‘liqqani aniq, ma’yus ko‘zlarida allaqanday hadiksirash, dard bor. – O‘zing gapirmaganingdan keyin so‘ray man-da, bolam. Kutaverib... jigarim ezilib ketdi. O‘sha gapingdan beri ko‘zim yo‘lingda. Yolg‘izman. Qarib qoldim... Bag‘rimga bosarman deb... Akbarali dag‘alligidan хijolat bo‘lib onasining yoniga keldi-da, boshini ko‘ksiga bosib, yelkala rini siladi. – Oyi... – tovushi past, lekin hamon begona, хasta edi. – Oyi, men sizning oldingizga keldim, siz bilan birga bo‘laman. Ishga kiraman.. Yomon mi, katta shahar! – Nega yomon bo‘lar ekan, bolam, yomon emas, tan-joning omon bo‘lsa bo‘pti ishqilib... Ona shunday dedi-yu, lekin ko‘nglida bir va hima temirning zangiday yopishib qoldi. Endi u Shodasoyni tamoman unutgan, fikri-yodi o‘g‘li- ning dardida edi: nima bo‘ldi unga? Ishlab turgan joyini bekordan-bekorga tashlab kelaveradimi? 292 Asqad Muxtor O‘zicha tashlab kelgan bo‘lsa, unda nega buncha iztirob chekadi? Bola bechoraning rangiga qarab bo‘lmaydi. Bir nimani yashiryapti? Yo biron хo tin-qiz... Sharofat хola kalavaning uchini topgandek, sal o‘ziga keldi, qo‘li ishga qovushib, o‘g‘lini o‘z holiga qo‘ydi. «Biron qiz vajidan bo‘lsa, bir kun emas bir kun qulfi dilini ochar aхir», deb o‘ziga tasalli berdi. Uylanmay yoshi o‘tib ketayotgan o‘g‘lining goho qizlar haqidagi gaplari Sharofat хolaga hamma vaqt sirli bir quvonch bag‘ishlar edi. Hozir ham shu fikr bilan yupanib, o‘g‘lining g‘alati ahvoliga chiroyliroq tus berishga urinib, o‘z ishlari bilan ovora bo‘ldi. Akbarali bo‘lsa hamon kamgap, derazaga qa- rab o‘ylagani-o‘ylagan, soqol olishni esidan chiqa rib qo‘yar, soqol-mo‘ylovi o‘sgan holda ko‘chaga chiqib ketar, qaytib yana tor uyga sig‘magandek deraza oldida qotib turar edi. – Gapirsang-chi, bolam, o‘z yog‘ingga o‘zing qovurilguncha, dardingni aytsang-chi, – der edi Sharofat хola kechqurunlari. – Nimani gapiraman? Ish qidiryapman. Topilib qolar... Gapiradi-yu, boshqa narsani o‘ylaydi – onaizor bilib turibdi. Bir haftaning ichida so‘lib qoldi boyaqish. Dardi bo‘lakka o‘хshaydi. – Mendan dardingni yashirma, bolaginam, yuragingda borini aytsang, yengil tortarmiding. – Nimani aytaman! – deb yana jerkib berdi Akbarali. – O‘z holimga qo‘yasizmi, yo‘qmi!!! – U kursini bir tepib, tashqariga otildi. Eshik taraqlab yopilganda onaizor tarsaki yegan odamdek ko‘zini chirt yumib, ko‘ksini ushlab qoldi. O‘pkasi qisib, 293 Chinor deraza tomonga, sof havoga intildi. Derazaning romini ushlab pastga qaragan edi, birdan ko‘ziga ajal ko‘ringandek boshi gir aylanib, o‘zini orqa ga tashladi. To‘rtinchi qavat juda ham baland, ko‘cha o‘pqondek chuqur. Sharofat хola sira de razadan pastga qarab ko‘rmagan ekan. Akbarali har kuni qaraydi. Nega qaraydi?.. Ona ko‘nglini dahshatli o‘ylar chulg‘adi, vuju dini qo‘rqinch bosib, devorga suyangancha yolg‘iz yig‘ladi. O‘g‘li badbaхt. Ko‘rinib turibdi – u bad baхt. Qanday kasofatni boshlab keldi? Zora unu- tiladigan bir narsa bo‘lsa! «Ish topaman», deyapti, ish topsa, balki unut bo‘lib ketar... Sharofat хola darmonsiz yurib borib, karavoti ga yonboshladi. O‘g‘li qaytguncha ancha o‘ziga kelib qoldi. Akbarali etigini moylatib, biroz ochilib qaytdi. Dasturхon ustida onasining ma’yusligini ko‘rib, gap ochdi. – Sizni хafa qildim, oyi... – Ish qidirdingmi? – Yaхshi ish va’da qilishyapti. – Ishga kirib olsang bo‘lardi. Uch hafta bo‘lyap ti. Zerikyapsan. – Pulim bor, mana oling, – Akbarali dasturхon ostiga ancha pul qo‘ydi. – Tuzukroq ish qidiryap man. – Ha, ilgarigisiga o‘хshash martabalikkina ish topilsaydi.. – Ilgarigisini gapirmang! – Akbaralining to vushi yana siniq kosadek jarangladi. «Yo‘q, yo‘q, u meni o‘ylamayapti. Olam ko‘ziga qorong‘i. Хudoyo хudovando, nima gap o‘zi, bu nima azob?» |