50
- Bizim bu oğlanın xatırına elə sürərsən ki, tozun da görünməsin!
Biz faytona oturduq. Mirzə çaparaq gedən faytonun sürətindən
nəşələnərək deyirdi:
- Andır evimiz bir balaca şəhərdən qıraqdır, həmişə faytonla gedirəm.
Tanış faytonçumuz var, ancaq bu gün xəstədir. Bir damaqlı oğlandır.
Evə çatanda Mirzə Qulam şeyləri qoltuğuna vurub, tez faytondan düşdü,
həyətə girdi. Mən faytonçuya bir beşlik verdim. Razı olmadı, "azdır", - dedi.
Bir üçlük də verdim, sağ ol da demədi, sürüb getdi. Fayton gedən kimi
Mirzə alçaq və nazik torpaq divarlı həyətin köhnə, işdən düşmüş qapısını
açıb, içəridən çağırdı:
- Buyur, gəl!
Mən içəri girdim. Balaca su arxının yanlarında əkilmiş qızılgül, ərik,
armud ağaclarınm arasından keçdik, Mirzə Qulamın evinə girdik. Saat beş,
ya altının yarısı olardı. Yorulmuşdum. Aclıq məni dildən salmışdı. Tez stul
çəkib oturdum. Mirzə şeyləri o birisi otağa apardı; təxminən bir on dəqiqə
heç bir səs-səda eşitmədim. Darıxdığımdan, acımdan yenə saata baxdım.
Yoldaşlarımla axşam görüşünə vədə verdiyim vaxt keçmişdi. Yəqin onlar
beş-on dəqiqə məni gözləyəcək, pərt olacaq, dalımca deyinəcək, çıxıb
gedəcəkdilər. Nə isə, bu Mirzənin, mənim bu təzə dostumun naharı çox
uzun çəkdi.
Mən başıaşağı, əlimdəki saatın əqrəbinə baxır, vaxtımı keçirirdim. Mirzə
Qulam tələsik içəri girdi:
- Ay filankəs, - dedi, - oradan cibindən bir on beş manat da mənə ver,
vacib iş var, bu saat gəlirəm.
Mən lap məəttəl qaldım. Bu pulsuz vaxtımda, Mirzənin kisəmə daş
atmağına müəyyən məna verə bilmədim. Fikirləşməyə vaxt yox idi. Mirzə
başımın üstünü kəsmişdi, tələsdirirdi:
- Bircə, mən ölüm, tez ol ki, vacib iş var, bu saat gəlirəm!
O bu sözləri elə qəti, elə ərklə, elə etibarla deyirdi ki, hər kəs olsa cibini
boşaldıb, var-yoxunu verərdi. Mən onun dəm-dəsgah düzəltdiyini, nə təhər
olmuşsa pulunun çatışmadığını zənn etdim, əsirgəyə bilmədim. Cibimdə
qalan son iyirmiliyi çıxardıb verdim. Mirzə, iyirmilik olduğuna daha çox
heyifsiləndiyimi duyduğu üçün dedi:
- Eybi yoxdur, beş manatını qaytarar. Tez ol görüm!
Pulu əlimdən qapıb, küçə qapısına tərəf qaçdı. Mən aclıqdan,
əsəbilikdən, taqətsizlikdən otura bilmədim, qəbahət sayılsa da, yük yerindən
balınc alıb, palazın üstünə atdım və uzanıb dirsəkləndim.
51
Mirzədən səs çıxmadı. Saat yeddiyə işləyirdi, lap içim üzülmüşdü. Bu
saat kabab, qovurma, ya da bozbaş iyinin məni vuracağını, o biri otaqdan
samovar cızıltısının başlanacağını, Mirzənin başqa qonaqlarını bir-bir gəlib
çıxacağını, ev sahibinin məndən üzr istəyəcəyini, geniş və iştahalı bir süfrə
açacağını güman edirdim. Gözüm qapıda, qulağım səsdə idi... Nədənsə
həyətdə bir ölüm sükutu hökm sürürdü. Mən təəccüb elədim: "Deyəsən
Mirzənin xörəyi başqa yerdə hazırlanır, deyəsən heç bu həyətdə adam
yoxdur; bəlkə qonaqlar başqa həyətə, başqa otağa yığılmışlar; bəlkə
Mirzənin başı bərk qarışmışdır, mən yaddan çıxmışam..."
Pəncərədən boylanıb həyətə baxanda, arxın bulanıq suyundan, divar
dibində eşələnən toyuqdan, əncir ağacının altında yatan ağ pişikdən başqa
bir şey görmədim. Yan otağın qapısında da kimsə yox idi. O, otaqla mən
olan otağın arasında iki taylı qapı vardı. Qapıya yanaşıb, qorxa-qorxa açar
yerindən baxdım. Diqqətlə baxdım, qapı ağzında çömbəlib oturan, corab
toxuyan bir qadın gördüm. Daha başqa adam yox idi. "Görəsən bu kimdir?
Mirzənin arvadıdırsa, bəs nə üçün belə arxayındır? Qonşudursa, nə üçün
Mirzə şeyləri o evə apardı? Qulluqçudursa, gərək bu saat əldə-amanda ola,
hazırlıq görə..."
Mən donub qalmışdım. Dedim, bəlkə o mənim burada olduğumu bilmir.
Qoy bir səs salım, görüm nə olur. Əvvəl yavaş, sonradan bərk öskürdüm.
Qulaq asdım, görüm qadın nə deyəcək. Bir səs gəlmədi. Açar yerindən
baxdım, qadın öz işində idi, ip corab toxuyurdu. Deyəsən, o qadın, ağac
altında yatan pişik, sarı toyuq, evi bürüyən sükut, həyətdə hiss olunan
arxayınlıq - hər şey, hər şey tox idi, yuxulayıb rahatlanırdı. Mən isə bütün
əsəbiliyimlə, hirsimlə, aclığımla, qaranlıq bir sərgüzəştə düşmüş kimi,
çaşıb-qalmışdım. Nə dinə bilirdim, nə otura bilirdim, nə də dura bilirdim.
Belə yerdə səbrə, utancaqlığa, xatir-hörmətə lənət oxudum, eyvana çıxdım,
qadından soruşdum:
- Bacı, Mirzə hara getdi?
Qadın özünü yığışdırdı, örpəyini çəkib, başını aşağı saldı, nazik səslə
cavab verdi:
- Bir söz deməyib, nə bilim!
- Siz onun əyalı deyilsiniz?
- Onun başı batsın, evdəkilərə sözmü deyər? Kim bilsin harda indi başı
qumara, çaxıra qızışıb!..
- Bəs gec gələr?
52
- Nə deyim, ay qardaş, başı qızışsa, getdi gecə yarısına. Nə işiniz var
idi?
Mən qadının bu qəribə sualına cavab tapa bilmədim.
- Heç, - dedim, - ürəyim onu çox istəyir.
Qadın dinmədi. Mən kor-peşman qalxıb, evdən çıxdım; uzaq, tozlu,
qaranlıq yolları ac qarına yüyürə-yüyürə, güc-bəla ilə özümü
mehmanxanaya saldım.
Odur-budur Mirzə Qulam gözümə görünmür. Görünmür ki, soruşam:
- Dostum, iyirmilikdən qalan beş manatı neylədin?
1936
MÜALİCƏ
Sənə kimdən deyim, özümdən. Günlərin bir günündə, qardaş, Bakıda
özümə bəzəkli bir otaq düzəltdim.
Vaqona oturub getdim kəndə. Neçə il idi anamı qoyub gəlmişdim. Orada
baxanı yox idi. Həmişə şikayətlənirdi ki, saymırsan. Onun haqlı şikayəti bir
yana dursun, özümün arzum var idi. Cavanlıqdır, həmişə ürəyimdən keçirdi:
gətirim, anam Bakıda, yanımda olsun, Sovet hökumətinin sayəsində bu
mərtəbələrə çatan oğlunun bir xeyrini, bəhərini görsün; o hisli ocaq-
bucaqdan qurtulsun, ömrünün bu çağında dincəlsin; evdəcə əyləşib mənə
sağlıq istəsin.
Anam da çox sevindi. Ev-eşiyini yığışdırdı, yar-yoldaşı ilə vidalaşdı.
Qonşumuz Bəsti qarı, Həmzət xala, Gülbadam qarı ilə dönə-dönə öpüşdülər.
Halallaşdılar.
- Qonşuluqdur, - dedi, - arada söz-sovumuz olub, Allah şeytana min
lənət eləsin. Keç, ay bacı, halallıq ver, işdir, qəzadır, bəlkə də qayıtmadım.
Gülbadam qarı ağzı dualı arvad idi. Dişsiz ağzında xamır kimi
yastılanan, saqqız kimi səslənən sözləri ilə bizi yola saldı. Qərəz, nə başını
ağrıdım, kənddən çıxdıq. Anamı sağ-salamat gətirdim gəldim. İki gün
çəkmədi, vurdu anam xəstə düşdü.
Dostumdan soruşdum:
- Xəstəliyi nə idi?
Dostları ilə paylaş: |