83
* * *
Leyla xəstəxana xidmətçisinə deyəndə ki:
- Mürsəl Babayev!
Xidmətçi soruşdu:
- Qılçası kəsilənimi deyirsən?
Leyla duruxdu:
- Babayev Mürsəli zəhmət çək, çağır!
Xidmətçi öz qəbahətini anlamış kimi, heç bir söz demədən içəri getdi.
Beş deqiqə çəkmədi ki, qoltuq ağacı ilə yeriyən uzun, qalınsaç bir oğlan
palatadan çıxıb, qapıya göz gəzdirdi. Bir baş Leyla tərəfə yeridi:
- Bağışlayın, Babayevi axtaran sizsiniz?
- Bağışlayın, Mürsəl sizsiniz?
- Mənəm!!! Siz yəqin ki, Ziba xanımsınız!
- Bəli!
- Xoş gəlmişsiniz! - Bunu deyib Mürsəl gorüşmək üçün əlini Leylaya
tərəf uzatdı. Leyla da ona əl verdi.
Mürsəl Leylanı palatadan bağçaya baxan pəncərələrinə tərəf apardı.
Skamyalardan birini göstərdi.
- Buyurun, əyləşin, - dedi.
Leyla oturan kimi əlindəki sovqat bağlamasını yaralının qabağına
qoydu:
- Bağışlayın, - dedi, - xəstə yanına gəlməyə adam xəcalət çəkir.
Bir-iki dənə fətir gətirmişəm. Layiq olmasa da...
Mürsəl başını aşağı salmış halda:
- Var olun, - dedi, - burada bizə hər şey verirlər. Ehtiyacımız yoxdur,
zəhmət çəkməyin!
Deyəsən Mürsəl gəlinin uzaq yol gəldiyindən və sifətindəki iztirabdan
həyəcan çəkdiyini duymuşdu. Dərhal mətləbə keçdi:
- Ziba xanım, - dedi, - yəqin ki, məktubu almısınız. Mən onu qəsdən sizə
yazdım. - Mürsəl başını aşağı saldı. İri və uzunbarmaqlı əllərini bir-birinə
çataqladı, sanki əsəblərini ələ almaq üçün daha nəsə düşündü. Bir qədər
sükutdan sonra ifadəsinə başqa ahəng verdi: -Dünyada heç dostun, yaxşı
dostun olmasın! Bu bir dərd deyil! Dərd odur ki, beləsi ola! Ünsiyyət
bağlayasan, sonra da... Ziba xanım görürsünüz, sağ qıçımı itirmişəm. Bir
dəfə kəsiblər, bəlkə yenə kəsdilər.
84
Buna mən dözərəm, iş igid başına gələr. Amma Mir Əli, yox! O gündən
elə bilirəm bir tərəfimi çapıblar. Ziba xanım, Mir Əli ayrı oğlan idi. Onun
üçün biz nə qədər qəm çəksək, azdır. Sizdən xahişim budur ki, Leyla xanım
bilməsin. Mən onların məhəbbətinə bələdəm, qızı da, uşağı da bədbəxt
edərsiniz, bu sirri heç olmasa dava bitənə qədər saxlayın! Deyin ki, bir
xəbər yoxdur, qabaq xətdədir!..
Mürsəl bir tərəfdən Zibaya nəsihət, tapşırıq verir, o biri tərəfdən
cəbhədəki mənzərəni xatırına gətirirdi.
Hissələrimiz düşmən mövqelərinə lap yaxınlaşmışdı. Hücumda onu
dəstənin qabağında, "irəli" deyə qışqıranda gördüm, başından dəyən güllə
zireh papağını kənara atdı, yazıq üzü üstə düşdü. Mən pulemyotu idarə
edirdim, qoyub gedə bilmədim. Onlardan sonra biz yeridik. İki saat sonra
mən necə yaralanmışdımsa heç nədən xəbərim olmayıb, gözümü açıb
özümü sarğı məntəqəsində gördüm.
Mir Əli qəhrəman idi, qəhrəman kimi də vətən borcunu verdi. Bizim
vəzifəmiz isə onun intiqamını almaq, heç bir zaman onu unutmamaqdır!
Mürsəl sözünü tamamlamadan cibindən balaca dəsmala bükülü bir şey
çıxartdı:
- Buyurun, - dedi, - Ziba xanım, mərhumun saatıdır, sanitarlar mənə
verib, qəbz aldılar. Sən bunu əlbət ki, Leyladan gizlətməlisən! Sizə zəhmət
verməkdən qəsdim bu idi.
Mürsəl belə bir xəbərdən sonra Zibanın simasına nəzər saldı, birdən
oturduğu yerdən dik atıldı, qız çoxdan özündən gedib, huşsuz düşmüşdü.
Mürsəl bacıları səslədi, həkim istədi. Leylanı götürüb palataya apardılar.
Mürsəl isə dediyinə peşman oldu.
2
Mürsəl Mir Əlini od içində tərk etmişdi. Daha doğrusu tərk etməyə
məcbur olmuşdu. Ayılandan sonra sarğı məntəqəsinə hay salıb
soraqlaşmışdı. Belə bir yaralı tapılmadığından yoldaşının ölümünü yəqin
etmişdi. Ancaq Mir Əlinin vəziyyəti Mürsəl düşündüyü kimi yox, bir az
başqa cür idi. Həmin gün Mir Əli başından ağır yaralanandan sonra top
gülləsinin açdığı çalanın kənarında vücudunun yarısı torpaqda örtülü halda,
huşsuz düşüb qalmışdı. Sərin yay gecəsinin nəsimi onun əsəblərinə
toxunanda oyanmış, özünü meyitlər arasında görmüşdü.
85
"Çıxmayan cana ümid yoxdur" demişlər. İnsan, vücudundakı zəngin
həyat imkanlarını ancaq ağır xəstəlik məqamında duyur. Mir Əli gözlərini
açıb aydın fəzaya baxanda, güman etdi ki, axır nəfəsidir, hər şey bitmişdir.
Bu baxış yalnız sönmək üzrə olan həyat qığılcımının son parıltısıdır. Bunun
ardınca zülmət gələcək, ağırlaşan göz qapaqları əbədi bir qaranlıq
gətirəcəkdir... "Of! Həyat!"
Mir Əli vücuduna hərəkət vermiş, tükənməkdə olan taqətini diz
qapaqlarına toplayaraq, şərqə-səngərə tərəf yollanmışdı. Hər işıldayanı su
bilib yönəlmiş, ağaclar altında sərin torpaq arayıb, sinəsini sürtmüşdü...
Bir gün sonra sanitar əsgərlər Mir Əlini yarımcan meşədən tapıb
aparmışdılar. Ay yarım məntəqədən-məntəqəyə, xəstəxanadan-xəstxanaya
keçirilərək, getdikcə arxanın dərinliklərinə aparıldı. Son bölgü
məntəqəsində yarası uzun sürənlərin Novosibirsk şəhərinə göndəriləcəyini
bir şəfqət bacısından öyrəndi, həkimlərdən və xəstəxana müdirindən xahiş
edib, özünü vətəninə - Bakı xəstəxanalarına yollanan qatara saldı.
Eyni gündə, eyni saatda şimaldan cənuba gələn qatar Mir Əlini gətirdi:
cənubdan şimala gedən qatar isə Leylanı və Mürsəli gətirdi.
Can bir qəlblə olan bu üç adamın, bu üç əzizin bir-birindən xəbəri yox
idi. Müharibə, qəfildən qopan bir ruzigar kimi, onları ayırıb o qədər uzağa
atmışdı ki, heç biri o birisinin halını təsəvvür edə bilmir, sağlığına xatircəm
ola bilmirdi.
Uzun ayrılıqdan və təhlükələrdən sonra doğma yurduna, öz ailəsinin
yanına, Leylanın, Tofiqin yanına qayıdan Mir Əlinin halını mən yazmasam
da oxucu bilir.
Tbilisi şəhərində Mürsəli görəndən sonra Leylanın necə pərişan hala
düşdüyü, nə iztirab içində qayıtdığı da oxucuya məlumdur.
Mürsəl isə Leylanı belə vəziyyətdə tək buraxa bilməmişdi. Şikəst olsa
da, iki günlüyə icazə alıb, özü gətirmişdi.
Mürsəl tanış olduğu, müşayiət etdiyi qızı hələ də Ziba bilir, Ziba
çağırırdı. Ona görə də təsəlli verir, evdə, Leylanın yanında ah-zardan tamam
əl çəkməsini xahiş edirdi. Deyirdi, ancaq bunun mümkün olacağına özü də
inanmırdı. Yəqin etmişdi ki, fəlakətli xəbərdən bulud kimi tutulan bu
matəmli qız Mir Əlinin evinə sakitliklə girməyəcək, bəlkə də bütün
qüssələrini ifadə edən yanıqlı bir fəryadla yeddi qapı-qonşu başına
yığacaqdır.
Dostları ilə paylaş: |