651
20-ci illərdə şeir dilindəki bu cür üslub pərakəndəliyi
30-cu illərin ortalarından etibarən aradan qalxır, nəticə
etibarilə, bir meyil aparıcı olur; bu meyilin əsasında
S.Vurğunun poeziya dili dayanır.
30-cu illərdə folklor əsaslı dillə (Ş.İ.Xətai-M.Əmani-
M.V.Vidadi-M.P.Vaqif-Q.Zakir xətti ilə gələn ifadə tərzi
ilə) bilavasitə şifahi xalq şeirindən gələn dil tədricən bir
cəbhədə çıxış edir, klassik dil ənənələri kimi, türk
(osmanlı) ədəbiyyatının dil ənənələri də həmin kontekstdə
həzm olunur. Çünki 30-cu illərin sonuna doğra ədəbiyyata
XX əsrin əvvəllərində gələn şairlərin əsas hissəsi ədəbi
prosesdən uzaqlaşır, yeni nəsil isə canlı xalq dilinə daha
çox istinad edən ifadə tərzində yazır.
30-cu illərdə şeir dilində şüarçılıq faktlarına təsadüf
edilir, hətta M.Müşfıq, S.Vurğun, S.Rüstəm, R.Rza,
M.Rahim kimi şairlərin dili də bu baxımdan istisna təşkil
etmir. Ümumiyyətlə isə, şeir dilinin əsasında təbii nitq
intonasiyası dayanır.
40-cı illərin birinci yarısında təkcə Azərbaycan xalqı
yox, Azərbaycan dili də faşizmə qarşı döyüşür; bu illərdə
poetik dilə daxil olan hərbi vətənpərvərlik leksikası dilin
məzmununa da, intonasiyasına da təsir edir. 40-cı illərin
ikinci yarısında, eləcə də 50-ci illərin birinci yarısında şeir
dilində müəyyən normativləşmə gedir.
Əlbəttə, 40-50-ci illərdə şeir dilində müəyyən axtarışlar
da gedir; lakin bu axtarışlar poetik normativləşməyə təsir
edə bilmir, bir qədər kənar hadisə kimi özünü göstərir.
Bununla belə, aparılan axtarışlar 50-ci illərin ikinci
yarısından şeir dilinin ifadə-obraz planında yeniləşməsində
müəyyən iş görür. R.Rzanın dili bu baxımdan diqqəti cəlb
edir.
40-cı illərdə Cənubi Azərbaycan ədəbi-bədii dili
652
Şimaldakı ilə təmasda olur, əvvəla, Şimaldan olan
sənətkarların müəyyən hissəsi müharibə dövründə Cənubda
qulluq edirlər, ikinci tərəfdən, müharibədən sonrakı illərdə
Cənubdan bir qrup sənətkar – B.Azəroğlu, H.Billuri,
Ə.Tudə, M.Gülgün, S.Tahir Şimala göçürlər və
cənubluların dili Şimalda mövcud olan poetik dil mühitində
yad görünmür.
1
50-ci illərin sonu, 60-cı illərin əvvəllərində şeir dilində
folklor ifadə tərzinə qayıdış baş verir; yaradıcılığa 60-cı
illərdən əvvəl gəlmiş B.Vahabzadə, N.Xəzri, H.Arif,
N.Həsənzadə, Qabil kimi şairlərin dilində folklor ifadə
tərzinin havası duyulur.
Şübhəsiz, ədəbi-bədii dilin, eləcə də şeir dilinin folklor
ifadə tərzinə meyil etməsi ədəbi-bədii fikrin məzmunca
xəlqi əsaslar üzərində köklənməsindən irəli gəlir; xəlqilik,
birinci növbədə oradan başlayır ki, insanın daxili aləminə
maraq güclənir, süni (yaxud elə təbii) patetika əvəzinə
poetik fikir təhlilə can artır və bu da imkan verir ki, şeir
dilinin obrazlar sistemində əsaslı dəyişikliklər meydana
gəlsin.
50-ci illər, poeziyada iki üslubi meyili ənənə
səviyyəsinə qaldırdı: 1) S.Vurğunun təmsil etdiyi üslub; 2)
R.Rzanın təmsil etdiyi üslub. 60-70-ci illərin dil-üslub
panoramı bu ənənələrə istinadən təqdim olunur. Lakin
sonrakı dövrdə (70-ci illərin sonu, 80-ci illərin
əvvəllərində), eksperimentlər dalğası meydana çıxır; hələ
ənənələrin təsiri altında olan, müxtəlif istiqamətlərdə
səpələnmiş mikroüslublar eksperimentlərin ilkin nəticələri
ilə hesablaşmalı, hətta müəyyən dərəcədə özünüredaktəyə
məruz qalmalı oldu.
1
N.Cəfərov. Cənubi Azərbaycanda ədəbi dilin inkişafı tarixindən. –
“Azərbaycan müəllimi” qəzeti, 3 fevral, 1988-ci il.
653
Əlbəttə, şeir dili (eləcə də, ümumən ədəbi-bədii dil)
dövrün estetikasına qarşı kifayət qədər həssasdır, bəzən hər
nəsil özü ilə yeni dil-üslub təmayülü gətirir; 60-cı illərdə –
M.Araz, Ə.Kərim, S.Əsəd, F.Qoca, F.Sadıqdan sonra 70-ci
illərde – R.Rövşən, Ə.Salahzadə, E.Baxış, V.Cəbrayılzadə,
V.Səmədoğlu, V.Bəhmənli maraqlı eksperimentlərlə çıxış
edirlər.
60-70-ci illərin dil-üslub təmayüllərinin qoyşağında
M.İsmayıl, N.Kəsəmənli, S.Rüstəmxanlı, Ç.Əlioğlu,
E.Nəsiblinin və b. dili yaranır.
80-ci illərin şeir dilində (ədəbiyyata məhz 80-ci illərdə
gələnlər nəzərdə tutulur) xalq dilindən-folklordan
qidalanma bir qədər normaya salınmış şəkildə gedir,
onların dilində intonasiya təmkinlidir.
60-70-ci illər şeir dilinə, həmçinin şablonçuluğun
görünməmiş nümunələrini gətirdi. Ümumiyyətlə, şeir dili
tariximizi gözdən keçirsək, təqlidçiliyə aid istənilən qədər
fakt tapmaq mümkündür, təqlidçilik müəyyən obrazlar
sistemini kütləviləşdirməklə yanaşı, ayrı-ayrı dil-üslub
təmayüllərinin mərkəzləşməsinə – dövrün ədəbi-bədii
dilinin sabitləşməsinə təsir edir, lakin təqlidçilik bədii dili
zənginləşdirmək ehtirasından məhrumdur.
İstər, 20-30-cu, istər 40-50-ci, istərsə də 60-80-ci
illərdə şeir dilinin inkişafı həm fonetik, həm leksik, həm də
sintaktik səviyyədə poetik fiqurların yeni ifadə
imkanlarının aşkarlanması ilə gedir; şeir dili ədəbi-bədii
dilin strukturunda xüsusi funksionallığı ilə fərqlənərək nəsr
dilinin, eləcə də dramaturgiya dilinin təkamülünə təsir
göstərir.
Nəsr dilinin tarixi təcrübəsinin o qədər də böyük
olmaması onun sovet dövründəki inkişafına təsir edir; nəsr
dili ədəbi dilin inkişafının həm birinci, həm də ikinci
Dostları ilə paylaş: |