Orxan pamuk
Yüklə 4,51 Mb. Pdf görüntüsü
|
670 Bayırlıq paltarını geyin, rübəndini tax, boğçanı, uĢaqlarını götür, qapını aç, daha sakitcə evinə gedək».
Bu sözlərim uĢaqların göz yaĢlarını artırdı. ġəkurənin də göz yaĢlarının qabağı açıldı. «Hasandan qorxuram», – dedi. «Sonra intiqamı dəhĢətli olar. VəhĢidi. Çünki bura mən özüm gəldim». «Bu, yeni evliliyinə son qoymur ki», – dedim. «Çarəsiz qalmısan, əlbəttə, bir yerə sığınmalıydın. Ərin baĢ verəni belə bağıĢladı, səni qəbul eləyir. Hasanısa illərlə necə idarə elədik, yenə də idarə elərik». Ona gülümsədim. «Amma qapını mən açmaram», – dedi. «Onda könüllü qayıtmıĢ olaram». «Əziz ġəkurəm, qapını mən də açmaram», – dedim. «Sən də bilirsən ki, onda sizin iĢlərinizə burun soxmuĢ oluram. Məndən bunun intiqamını daha da ağır alarlar». Mənə haqq verdiyini gözlərində gördüm. «Onda heç kəs qapını aça bilməz», – dedi. «Qoy qırsınlar, bizi götürüb zorla aparsınlar». Bunun ġəkurə və uĢaqlar üçün ən yaxĢı çıxıĢ yolu olduğunu dərhal baĢa düĢüb qorxdum. «Amma onda qan tökərlər», – dedim. «ĠĢə qazı qarıĢmasa, qan qarıĢar, qan davası illərlə çəkər. ġərəflə yaĢamaq istəyən heç kəs qapısı qırılıb,
671 evinə hücum edilib, içindən qadın aparılmasına laqeyd qala bilməz». Mağıl cavab əvəzinə uĢaqlarını qucaqlayıb var gücüylə ağlayanda bu ġəkurənin nə qədər ehtiyatlı və haqq-hesabını bilən olduğunu bir də peĢmanlıqla baĢa düĢdüm. Ġçimdən bir səs deyirdi ki, hər Ģeyi atıb get, amma döyülməkdən az qala qırılan qapıya artıq mən də yaxınlaĢa bilməzdim. Əslində, həm qapını qırıb içəri girmələrindən, həm də qırmamalarından qorxurdum. Çünki mənə inanan, iĢləri irəli aparmaqdan qorxan Qaranın adamlarını hər an geri çəkəcəyi, bundan qayınatanın cəsarətlənəcəyi də ağlıma gəlirdi. ġəkurəyə lap yaxınlaĢanda yalandan ağladığını baĢa düĢdüm, amma daha pisi, elə titrəyirdi ki, bunu heç yamsılamaq olmazdı. Qapıya yaxınlaĢıb var gücümlə bağırdım: «Dayanın, daha bəsdi!» EĢikdəki hərəkət də, içəridəki ağlaĢma da bir anda kəsildi. «Orxan açsın qapını, anası», – ani ilhamla, uĢaqla danıĢan kimi, Ģirin səslə dedim. «O, evinə qayıtmaq istəyir, heç kəs ona hirslənməz». Elə mən sözümü qurtarmamıĢdım ki, Orxan anasının titrəyən qollarının arasından çıxıb, bu evdə illərlə yaĢayan kimi əvvəlcə sürgünü, sonra qapı taxtasını, ardınca rəzəni açıb, qapıdan iki addım
672 geri çəkildi. Öz-özünə açılan qapının arasından eĢiyin soyuğu içəri doldu. Elə sükut çökdü ki, lap uzaqlarda tənbəl bir itin ağzı boĢ durmasın deyə hürdüyünü hamımız eĢitdik. Orxan anasının qucağına qayıdanda ġövkət dilləndi: «Hasan əmimə deyəcəyəm». ġəkurənin qalxıb fəracəsini götürdüyünü, çıxmağa hazırlaĢdığını görəndə elə rahatlandım ki, gülməkdən qorxdum. Oturub
mərcimək Ģorbasından iki qaĢıq aldım. Qara ağıllı tərpənib evin qapısına heç yaxınlaĢmadı. Bir ara ġövkət sürgünü içəridən bağlayıb, özünü rəhmətlik atasının otağına salanda da köməyə çağırmağımıza baxmayaraq, Qara evə doğru heç addımını da atmadı, adamlarını da içəri buraxmadı. Hasan əmisinin qəbzəsi yaqutlu xəncərini götürməsinə anası izin verdiyinə görə ġövkət də evdən çıxmağa razı oldu. «Hasandan, qırmızı qılıncdan qorxun», – qayınata məğlubiyyət və intiqam məqsədindən çox həqiqi narahatlıqla dedi. Nəvələrini bir-bir, saçlarını qoxulaya-qoxulaya öpdü. ġəkurənin qulağına da nəsə pıçıldadı. Evin qapısına, divarına, ocağına tələm-tələsik son dəfə də baxdığını görəndə buranın ġəkurənin ilk əriylə həyatının ən xoĢbəxt illərini keçirdiyi yer olduğunu bir daha xatırladım. Ġndi həmin evin iki
673 bədbəxt, tənha kiĢinin məskəni olduğunu, ölüm qoxusu verdiyini görürdümü? Qəlbimi qırdığına görə qayıdan vaxt yolda ona yaxınlaĢmadım. Ġki yetim uĢaqla bir cariyə, biri yəhudi və biri dul – üç arvad idik, bizi geri qayıdan yolda bir- birimizə yaxınlaĢdıran Ģey gecənin soyuğu və qaranlığı yox, yad məhəllələrin, çətin keçilən küçələrin darlığı, bir də Hasanın qorxusu oldu. Qaranın adamları tərəfindən qorunan iri dəstəmiz eynilə xəzinə daĢıyan karvan kimi əyri yollardan, ara küçələrdən, quĢ uçmaz, karvan keçməz ucqar məhəllələrdən keçdi ki, gözətçilərə, yeniçərilərə, yetik məhəllə qoçularına və Hasana rast gəlməyək. Bəzən göz gözü görməyən zil qaranlıqda bir- birimizə, divarlara dəyə-dəyə yolu tapdıq. Xortdanların, cinlərin, yerin altından çıxacaq Ģeytanların bizi qaranlıqda götürüb qaçıracağını güman eləyib, bir-birimizi əməlli-baĢlı qucaqladıq. Əllərimizlə yoxlayıb hiss elədiyimiz divarların, örtülü pəncərə taylarının düz arxasında xoruldaya- xoruldaya, öskürə-öskürə yatanların, axurlardakı heyvanların iniltisini eĢitdik. Ən yoxsul və ən yaramaz səmtlər, köçkünlərlə cürbəcür bədbəxt millətlərin əhalisinin qonaq qaldığı məhəllələrdən baĢqa, Ġstanbulun bütün küçələrini addımlamıĢ mən, Ester aradabir lal qaranlığın içindəki bitib-tükənməz küçələrdə Yüklə 4,51 Mb. Dostları ilə paylaş:
|