Şəmistan Nəzirli
247
Döyüşən əzizlərimizin təhlükəsindən səksəkəyə düşmək-
dənsə, biz onun səhhətinin, sağlamlığının qeydinə qalmalıyıq.
Sülh, əmin-amanlıq çağlarına biz ailəmizin kişi xeylağının qullu-
ğunda dayanırıq: çalışırıq hər şeyi elə sahmanlayaq ki, ömrümü-
zün-günümüzün fərəhi xidmətdən qayıdıb gələndə evdə həm
mənəvi, həm də ruhən dincələ bilsin. Əməlli-başlı yeyib-içməyə,
istirahət etməyə onun kifayət qədər vaxtı olmadığı üzündən,
doğrusu, çoxlarımızın ürəyindən ağrılar keçib. Müharibədə
onun vəziyyəti müqayisəolunmaz dərəcədə çətindir. Elə də olur
ki, o, mərmi gurultusu, güllə vıyıltısı altında ac-susuz, yuxusuz
günlər keçirir. Təsəvvürə gətirəsən gərək – tapşırılan vəzifəni
yerinə yetirməkdən ötrü, varlığı titrədən, əsəbləri tarıma çəkən
xoşagəlməz şəraitdə öz dəyanətini, zəka aydınlığını qoruyub
saxlamaq üçün bizim əzizimizə, görün, nə qədər böyük iradə
əzmkarlığı, əsəb gərginliyi lazım gəlir? Bu hələ harasıdır? Təkcə
öz fəaliyyətini deyil, idarə olunması ona tapşırılmış qeyrilərinin
hərəkətlərinə başçılıq etmək işində də şəxsi təşəbbüs göstərmək
tez-tez onun üzərinə düşür.
Mən qəlbimin dərinliyində əminəm ki, hər bir sevən qadın
müharibədə könül həmdinimin görəcəyi işin müəyyən hissəsini
öz üzərinə götürməyi cani-dildən arzulayır. Təəssüf ki, indiki
halda bu baxımdan əlimizdən heç nə gəlmir. İmkan daxilində
gücümüz buna çatar – özümüzü elə tutmalıyıq ki, əzizimizin biz
sarıdan beli bərk olsun, evin güzəranı, qayğıları onun müharibədə
keçirəcəyi hər cür həyəcanlara əlavə olunmasın.
Biz yaxın kimsələrimizi “Hara gedirsən, hara?, Sənsiz vay gü-
nüm qara…” deyə-deyə uğurlamamalıyıq: biz təmkinlə xeyir-
dua verməli, ona təlqin etməliyik ki, o özünün əvəzinə ailədə,
ocaqda zəif, aciz məxluq deyil, ruhən güclü, təhlükənin gözünə
düz baxmağı bacaran sadiq, sevən dost qoyub gedir və həmin bu
sadiq dost lazım olarsa uçunub gələr onun yanına. Öz nəvazişilə
ovundurar, qadasını alar onun…
Ruhdan düşməmək, özümüzü möhkəm ələ almaq üçün,
əvəzsiz əzizimizə lazım gələn məqamda şəfqət göstərməyə
General Əli ağa Şıxlinski və silahdaşları
248
imkanınız olsun, deyə sağlamlığımızı həmişəkindən daha çox
qorumaq üçün, yola düşənimizə bəslədiyimiz atəşin bizə həyan
olsun.
“Qafqaz Qadınlarının Xeyriyyə Cəmiyyəti”ndəki xidmətlərinə
görə müfti Mirzə Hüseyn əfəndi Qayıbovun həyat yoldaşı Səadət
xanım cəmiyyətin fəxri üzvü, qızı Nigar xanım isə ömürlük üzvü
seçilmişlər.
yanvar, 1993-cü il
GECİKMİŞ VÜSAL
(Sənədli hekayə)
Mənim ölüm tariximi sevimli Nigar xanımın
vəfatı günü ilə hesablayın.
general Əli ağa Şıxlinski
Nigar xanım Şıxlinskayanın iyirminci əsrin əvvəllərində
çəkilmiş bir fotoşəkli var. Şəkildə o, oğlu ilə birgə təsvir olunub.
Bizə yaxşı məlumdur ki, general Əli ağa Şıxlinski ilə iyirmi iki
illik birgə yaşayışdan Nigar xanımın heç bir övladı olmayıb. Bəs
onda Xosrov bəyin atası kimdir? Bunun qısa tarixçəsi var.
Nigar xanımın atası Zaqafqaziya müftisi Mirzə Hüseyn əfəndi
Qayıbzadə Əli ağanın anası Şahyəmən xanımın əmisi oğlu idi.
Zaqafqaziya müftisi kimi məsul vəzifədə çalışan Mirzə Hüseyn
on iki yaşından Əli ağanın təlim-tərbiyəsi ilə özü məşğul olmuş-
dur. Onu Tiflisə gətirib Semyon Monastırsevin şəxsi gimnaziya-
sına oxumağa qoymuşdur. İllər keçəcək ömrünün son illərində
bu əvəzsiz yaxşılığı xatırlayan Əli ağa Şıxlinski yazacaq: “Ata-
anam həmişə kənddə yaşadığına görə mən tamamilə Mirzə Hü-
seyn əfəndinin himayəsinə keçdim. Sonrakı tərbiyəm bütünlüklə
onun əlində oldu. Bu adamın nəsihətləri və örnək ola biləcək
şəxsi həyatı mənə o qədər böyük təsir bağışlamış və mənim
xasiyyət və dünyagörünüşümdə o qədər dərin iz buraxmışdır ki,
mən hər cəhətdə diqqətəlayiq olan bu şəxsiyyətə borcluyam”.
Şəmistan Nəzirli
249
Əli ağanın təlim-tərbiyəsində əvəzsiz xidmətləri olan müfti
ilk vaxtlar qızı Nigarla onun ailə qurmasına razılıq vermişdi.
Arada hələ heç bir nişan-filan olmasa da Peterburqdakı Mixay-
lovski Topçuluq Məktəbində təhsilini davam etdirən Əli ağa ilə
qızının yazışmasından da xəbərdar idi. Müdrik müfti Mirzə Hü-
seyn yaxşı bilirdi ki, qeyri-adi istedada malik olan Əli ağanın çox
parlaq bir gələcəyi var. Ona görə bu izdivacın baş tutacağına
qəlbən razı idi.
1886-cı ildə Əli ağa Peterburq Topçular Məktəbini də birincilər
sırasında bitirdi. Ona əla oxuduğuna görə pul mükafatı və bura-
xılış imtahanında qızıl saat hədiyyə verdilər. Podporuçik
rütbəsində onu 39-cu topçu briqadasına xidmətə göndərdilər.
Aradan beş aydan çox keçsə də Əli ağadan heç bir səs-soraq
yox idi. Həmin vaxtlarda milliyyətcə acar olan knyaz Məmməd
bəy Palavandovu Qazax qəzasına hakim təyin etdilər. Uzun illər
Stavropol ərazisində yüksək rütbədə olan Məmməd bəyi müfti
hələ gəncliyindən yaxşı tanıyırdı. O vaxtlar Məmməd bəyin bir
neçə qohumu Qori Seminariyasında təhsil alırdı. O səbəbdən də
Qoriyə tez-tez gələrdi.
Müfti Qori seminariyasında dərs deyəndə görüşüb dostlaş-
mışdılar. Dədə-baba Vətəni Qazaxa hakim təyin olunan Məmməd
bəyi təbrik etmək üçün ailəsilə birgə Tiflisə qonaq çağırdı. Elə bu
qonaqlıqda Nigarı görən Məmməd bəyin arvadı onu oğlu Dərviş
bəyə istədi. Qız anası Səadət xanım dönə-dönə işarə vurdu ki,
Nigar bibisi oğluna istəklidir. Üstəlik də qızının hələ kiçik oldu-
ğunu və təhsil aldığını da xatırlatdısa, mümkün olmadı. Nə
Məmməd bəy, nə də inadkar arvadı əl çəkmədilər. Zor-xoş müf-
tidən razılıq aldılar. Müftidən soruşanda ki, Nigarla Əli ağa bir-
birilərini çoxdan sevirlər, indi qızı Palavandovlara niyə verirsən.
Əli ağada hansı qüsuru gördün? Daxilən əzab çəkən müftinin
cavabı yarızarafat, yarıciddi belə olardı:
– Əli ağa hərbçidir, onun şələsi dalındadır. Bu gün bu şəhərdə,
sabah o birində yaşayacaq. O həm də ağıllı və istedadlıdır. Hara-
da olsa, xoşbəxtliyini tapacaq. Nigarı mən gözümün nuru qədər
istəyirəm. O, mənə yazı-pozu işlərində ən yaxın köməkçidir.