olub zəhmətlər və əsrətlər çəkdilər. Ancaq şul müddətdə Pənah xanın
üstünə hər
kimsə ki, qeyri vilayətlərin xanlarından düşmənliyə gəlsə idi, onun yanında olub
və ona gəlib bələdlik qılıb, Pənah xan ilə dava edərdilər. Aqibətül-əmr heç bir
zad Pənah xana və İbrahim xana başarmayıb müzməhil oldular və Pənah xana
həqq-taala nüsrət verdi. Hamı mahalati-Xəmsə və ilati-Qarabağ küllən itaət və
inqiyad qıldılar.
BEŞİNCİ FƏSİL
ADİL ŞAHDAN PƏNAH XANA FƏRMAN
SADİR OLMAĞIN VƏ ONU QARABAĞDA
XAN VƏ HAKİM QILMAĞIN BƏYAN EDƏR
Çün-səneyi 1160 - hicridə, yəni miladi - 1743-cü ildə Nadir şahı Xorasanda
qətlə yetirdilər
1
Bəd əz an onun (Nadirin) qardaşı Zəhirəddövlə İbrahim xanın
oğlu Əliqulu xan Adil şah müləqqəb edib Nadir şahın yerində şahlıq məsnədində
əyləşdi və onun tərəfindən Əmiraslan xan sərdarlıq əmrinə mənsub olub
Azərbaycana gəlib Təbriz şəhərində oturub hökmranlıq qıldı.
Elə ki həmin Əmiraslan sərdari-Qarabağ sahəsində Pənah xanın bu
cür ixtiyar
və istiqlal avazəsini eşitdi. Mirzə Adıgözəl bəyin rəvayətinə görə sərdar
Təbrizdən özü Pənahəli bəyi görmək üçün Qarabağa gəlib və burada mülaqat
hasil olandan sonra axşamı Pənahəli bəyə sultanlıq və sabahı xanlıq verib və
ondan sonra (şaha) yazıb və Adil şahdan təsdiq fərmanı gəlib. Amma Mirzə
Camal bəy yazır ki, Əmiraslan sərdar, çün Qarabağda Pənah xanın avazəsini
eşidib öz yanında at və qılınc və xələt Pənah xana göndərib və onu Adil şahın
itaətinə tərğib və dəvət edib. Mərhum Pənah xan dəxi bu tərəfdən Əmiraslan
sərdarın göndərdiyi adamların adına görə yaxşı hörmət və lazımi ziyafət
gətirib
və bəd neçə nəfər nami və mötəbər olan ilat
1
Hicri 1160-cı il miladi 1747-ci ilə Nadir şahın Xorasan yaxınlığındakı Xabuşan yaylağında,
iyun ayında öldürülməsi ilə müqabildir. Burada göstərilən 1743-cü il səhvdir.
132
kəndxudalarından dəxi onlara qoşub töhaf və hədaya və yaxşı sədaqətamiz
cavablar ilə sərdari-məzburun hüzuruna göndərib, dövləti Adil şaha izhari-itaət
və inqiyad etdi. Çünki hənuz o vaxt deyil idi ki, o tövr
sahibi-şövkət sərdar ilə
dava və müqatilə məqamına gələ. Tamam ətraf xanları batinən onunla düşmən
var idilər və Qarabağın əksəri həm Pənah xana dürüst itaət qılmamışdılar və
hənuz müti olmamışdılar. Ona görə Adil şaha və Əmiraslan sərdara görə itaət və
rəftari-süluki məsluk edərdi. Pəs Əmiraslan xan sərdar dəxi Pənah xanın o tövr
itaət kəlamatını və xülus və iradatını və o növ göndərdiyi kəndxudalarını görüb,
qayətdə xoşhal olub və məzidi iqbal bilib, Adil şaha görə bu əmri xədəmati-
cəlilədən məshub edib pəs bu keyfıyyəti ərizə ilə Adil şah hüzuruna yazıb
pişnəhad etdi. Ona görə 1160 səneyi-islamiyyedə mütabiqi səneyi-məsihiyyə
1744 Adil şahdan xanlıq
1
və Qarabağın hökumət və fərmani sadir olub. Pareyi-
girənmayə xələt və ənam və mürəssə becəvahir qdınc və qızıl irasbablı at Pənah
xana gəlib, sərdar Əmiraslan xan dəxi əlavə özü də sovqat və hədiyyələr məzid
edib. O vəqtdə ki, Pənah xan Bayat qalasında
məskən ixtiyar etmişdi, orada gəlib
vüsul oldu və haman kəndxudalar ki, Pənah xan tərəfindən Əmiraslan sərdarın
yanına getmişdilər, onlar dəxi xələt və ənam və hörmət ilə gəlib yetişdilər. İbtida
o oldu ki, oradan Pənah xana xanlıq ismi qoyulub və Qarabağa hakimlik əmrinə
mənsub oldu. Yövmən-yövmən tərəqqilər qıldı və İran məmalikinin ixtilalında
tamam Qarabağa və qeyri-para ölkəyə istiqlal buldu. Ondan sonra bir az müddət
çəkdi ki, Adil şahı Nadir şahın nəvadəsi Şahrux Mirzə qətlə yetirib təxti səltənətə
əyləşdi və o hallarda Əmiraslan xan dəxi Qarabağ hakimi Kazım xanı dəstgir
edib məğlub etdi. Bir çox qəlil zamanda Şahrux şahı dəxi məqtul etdilər. Növbət
hökuməti-səltənəti-Zənd Kərim xan Vəkilə yetişdi. O
dəxi vilayətlərə istiqlal və
aram edənədək, müddəti-mütəmadi İraq və fars və Xorasan və Azərbaycan və
hamı İran məmalikində hərci-mərc və məqşumluq olub xudsərlik və pərişanlıq
əmələ gəldi. Dəxi o zamanlarda Pənah xan əzmi-hümmət bağlayıb cəhdü səy
edirdi ki, Gəncə və İrəvan və Naxçıvan və Qaradağ və Ərdəbil vilayətlərini
1
Hicri 1160-cı il miladi 1747-ci ildir. Mirzə Camala görə Pənah xana xan adı verilməsi və
Qarabağ hakimliyi vəzifəsinə təyin edilməsi haqqında imzaladığı fərman hicri 1161-ci il miladi 1748-
ci ildə verilmişdir (Mirzə Camal. Qarabağ tarixi, səh.18).
133
təsərrüfünə gətirsin. Bir az zamanda dəxi onların bəzilərini zor ilə və bəzilərini
qövmlük ilə və bəzilərini
rəsəl və rəsail ilə müti edib, Ərdəbildə məxsusən
Dərgahqulu bəy Sarıcalını hakim qoydu və Gəncə xanzadələrindən hansını ki,
xahiş etsə idi tikərdi və hansını istəsə çıxarardı. Dəxi neçə nəfər o vilayətlərin
xanzadələrindən götürüb öz yanında zaval rəsmi ilə saxlayardı və hər diyarda
avazəsi və şöhrəti müntəşir olmuşdu.
ALTINCI FƏSİL
PƏNAH XANIN TƏRNƏKÜT QALASINI VƏ
ŞUŞA QALASINI TƏMİR ETMƏYİ VƏ
BƏZİ İLAT-MAHALATINA İTAƏT EDİB,
XİDMƏTİNƏ GETMƏYİN VƏ PAREYİ
VƏQAYEYİ BƏYAN EDƏR
Çün mərhum Pənah xan 1162-ci il hicridə
1
Bayat qalasını təmir edib
2
, dörd-
beş il orada sakin olmuşdular. Baxıb gördülər ki, aran zəmindir,
həmişə orada
oturub dolanmaq mütəəssir olur. Yay fəsli olanda ilat əhli dağlara gedib, uzaq
olurlar. Zərurət olanda onlara əl yetişmir. Ona görə məsləhət bilib Tərnəküt
qalasını ki, indi Şahbulaq adlanır, bina eylədilər. Pəs böyük çeşmə başında bir
bala tülənnək üstündə məzənnə edib, yaxşı mühəndis, peşə adamları ilə bir
böyük hasari-vəsi tərh edib uca yerdə qala tikib bazar və hamam və çarsu və
məscid təmir etdirib və tamam ilat böyüklərinin sükunəti üçün evlər bina etdirib.
1175-ci il hicridə
3
öz evini və tamam mülazim və məxsuslarının evlərini və
mahal böyüklərinin evlərini cəm qılıb
1
1
Miladi tarixi ilə 1749-cu il. Mirzə Camala görə Bayat qalası 1161 (1748)-ci
ildə tikilmişdir
(Mirzə Camal. Qarabağ tarixi, səh.15). Mirzə Adıgözəl bəy də qalanın 1161/1748-ci ildə tikildiyini,
səngər, sığnaq və qərargah saldırıldığını bildirir (Mirzə Adıgözəl bəy. Qarabağnamə, səh.56).
2
Burada və aşağıda təmir sözü tikmək, inşa etmək mənasında işlədilir.
3
Hicri 1175-ci il miladi 1761/1762-ci ilə uyğundur. Fikrimizcə, bu tarix səhvdir. Mirzə
Adıgözəl bəy və Mirzə Camal tikinti işlərinin 1165/1751-1752-ci ildə sona çatdığını yazırlar (Mirzə
Adıgözəl bəy. Qarabağnamə, səh.58; Mirzə Camal. Qarabağ tarixi, səh.17).
134