Haci səbuhi İbrahimov heydəR ƏLİyev
Yüklə 192 Kb. Pdf görüntüsü
|
“O zamanlardan bizim dövrə qədər - hökmdar dedi - üç yüz doqquz il keçmişdir və sənin nəslindən kimsənin salamat olduğunu yalnız Allah bilir. Ey Təmleyxa sən bir təhər öz evin? yol tapa, yaxud məhəllənin və yaşadığın küçənin hər hansı əlamətini göstərə bilərsənmi?” - Onu yalnız Allah bilir - Təmleyxa cavab verdi - Mən elə bilirdim mənim bu şəhərdən getməyimdən cəmisi qırx gün keçir, indi aydın olur ki. yüz illər keçmişdir”. “Bəlkə möcüzə baş vermişdir! - hökmdar səsləndi - gəlin gedək sənin evini axtaraq. Kim bilir, birdən olar ki. sənin nəslindən biri sağdır və biz onu tapdıq”. Təmleyxa qalxdı və bütün şəhərlilər də onun ardınca qalxdılar. Hökmdar qoşun və əyanlarla birlikdə Təmleyxanın ardınca yola düşdülər. Şəhərdə və ətrafda bu hadisəyə görə görünməmiş səs-küy düşmüşdü. Bütün qadın və kişilər, uşaqlar və yaşlılar Təmleyxanın arxasınca gedirdilər. Təmleyxa isə diqqətlə küçələri və bazarları nəzərdən keçirərək gedirdi, amma öz evinin yolunu heç cür tapa bilmirdi. Nəhayət o, yorğun və əldən düşmüş vəziyyətdə, çaşmış halda dayandı. Ətrafda hər şey başqa idi, əvvəlki şəhərdən əsər-əlamət yox idi. Təmleyxanın ümidsizliyini görən Ulu Tanrı cənabi Cəbrayıla (ə) ona kömək etməyi əmr etdi. Cənabi Cəbrayıl (ə) bir göz qırpımında onun qarşısında nursaçan qoca sifətində peyda oldu və ona dedi: “Mənim arxamca gəl. mən səni öz evinə apararam” - “Məgər sən mənim evimə gedən yolu tanıyırsan?” - Təmleyxa qocadan soruşdu. “Bəli, tanıyıram” - o cavab verdi. Bütün bunlar Təmleyxaya təəccüblü və qəribə gəlirdi. O, qocanın cənabi Cəbrayılın (ə) arxasınca, hökmdar və şəhərlilər isə onların arxasınca gedirdilər. Yolda Təmleyxa gözlərini qoca sifətində olan cənabi Cəbrayıldan (ə) çəkmir, ətrafdakılardan heç kimlə söhbətə girmir, yalnız hərdən bir qoca ilə bəzi sözlər danışırdı. Hökmdar və şəhərlilər onların danışığına təəccüblənirdilər; onlar görürdülər ki, Təmleyxa kiməsə suallar verir və kimsə ona cavab verir, lakin onlar cənabi Cəbrayılın (ə) özünü görməyib fəqət səsini eşidirdilər. Nəhayət, cənabi Cəbrayıl (ə) Təmleyxanın 140 I əlindən tutdu və bir evə apardı. Evin qaplan qarşısında dayanaraq Təmleyxa dedi: “Bu mənim evimdir”. Hökmdar evin sahibini çağırmağı əmr etdi və onun yanına qədim, taqətdən düşmüş bir qocanı gətirdilər. Onun beli iki qat elə əyilmişdi ki, başı dizlərinə dayanırdı və o demək olar ki, hərəkət edə bilmirdi. “Bu evin sahibi budur” - adamlar dedilər. Adamlar dəstəsini görərək və ətrafda hay-küyü eşidərək qoca az qaldı ki, huşunu itirsin. Hökmdar dəstəyə kənar çəkilməyi əmr etdi və qocanın qarşısında oturub Təmleyxaya dedi: “Bu evin sahibi və yiyəsi indi sənsən. Bu evin onun əlinə necə düşdüyünü qocadan soruş”. Təmleyxa diqqətlə qocaya baxdı, kədər və iztirab onun ürəyinə hopdu. O. qoca ilə ucadan salamlaşdı və qoca Təmleyxanın salamını eyni qayda ilə aldı. “Möhtərəm qoca - Təmleyxa başladı - sən kimsən, adın nədir, sən lıansı millət və qəbilədənsən?” “Mən isanın millətindənəm - qoca cavab verdi - mənim yüz səksən yaşım vardır”. “Bu ev sənə kimdən qalmışdır?” - Təmleyxa soruşdu. Ev haqqında eşidərək qoca ağladı və göz yaşları gözlərindən sel kimi axdı. Diqqətlə Təmleyxaya baxaraq qoca birdən gözlərini ona dikdi və öz baxışlarını onun üzündən ayıra bilmədi. “Bu ev - nəhayət o dedi - mənə atamdan, atama isə atasından qalmışdır. Mənim atam indi sağdır və onun üç yüzdən çox yaşı vardır. Sizə deməliyəm ki, bizim köhnə ailəmizin üzərinə kölgə salmaq və bizdən nəyə görə şübhələnmək yaxşı deyil”. “Sən qoca kişisən, - Təmleyxa dedi - sənə yalan danışmaq yaraşmır. Bu ev qanuna görə mənə məxsusdur və mənim mülkümdür. Bu şəhərin hökmdarı budur, hakim və əyanlar da buradadırlar. Mən onları bura gətirmişəm və onların qarşısında iddia qaldırıram, bu evin mənə məxsus olduğunu təsdiq edirəm”. “Yox, yox - qoca qışqırdı - bu evin mənim ulu babalarımın olması, mənim burada doğulmağım və tərbiyə olunmağım və böyüməyim haqqında tutarlı dəlillərim vardır. Yaxşı ki, mənim atam sağdır. Yeri gəlmişkən deyirlər ki, mənim babam da sağdır. İncildə mənim babam haqqında yazılmışdır. 141 orada deyilir ki. bir dəfə o, xalqın içinə gələcək və onda hamı onu görəcəkdir”. Adamlar qocanm hekayəsinə mat qaldılar, onun atasının sağ-salamat olması onları daha çox heyrətə saldı. “Dünyada bundan heyrətamiz nə ola bilər? - Onlar dedilər - Əgər onun yüz səksən yaşı vardırsa , onda onun atası təbii ki, daha yaşlı olacaq. Amma o, təsdiq edir ki, onun babası da sağdır. Bütün bunlar sağlam fikrə sığmır”. Qocanın hekayəsini dinləyərək, hökmdar öz ürəyində dedi: “ Burada nəsə bir sirr gizlənir” - Sən, - hökmdar Təmleyxaya dedi - “Çox tutarlı dəlillər gətirməlisən ki, ev sənə məxsusdur, yoxsa onu sənə vermək çətin olacaq”. “Bu evdə - Təmleyxa cavab verdi - maddi sübutlar və dəqiq nişanələr tapmaq olar. Mən onlar haqqında məlumat verəcəyəm və onlar mən deyən kimi olsa, onda siz mənim doğru söylədiyimi bilərsiniz, olmasa onda mənim bütün dediklərim yalan, uydurmadır”. “Sənin əlində nə kimi nişanələr və sübutlar vardır?- hökmdar dedi. Təmleyxa cavab verdi: Bu ev mənim öz əlimlə tikilib. Sağ qanadda sütunlarından biri mərmərdən olan örtülü eyvan tikmişəm. Bu mərmər sütunun altında nəhəng yəmən damarlı əqiqi (on iks) vardır, bunun altmda ölçüləri (10x10) bərabər olan gizli yer düzəltmişəm. Bura hər biri adi dirhəmdən yüz dəfə böyük olan Dağ Yunusun dirhəmləri ilə doldurulmuşdur. Bu dirhəmlərin hər birində Dağ Yunusun adı basılmışdır. Əqiq daşmı qaldırsanız mənim düzgün dediyimin şahidi olarsınız. Əgər hər şey mənim dediyim kimi olarsa, onda deməli ev doğrudan da mənimdir, deyilsə, onda hesab edin ki, mən yalan danışmışam”. Hökmdar dərhal Təmleyxa və hakim ilə evə girib qocaya dedi: “Biz nə etsək sən bizə etiraz etmə. Bu cavan oğlanın iddiasını yoxlamaq istəyirik, baxaq görək o doğrumu, yoxsa yalan danışır. “Mənim iki oğlum vardır - qoca dedi - onlardan birinin yüz yaşı vardır, mən onu öz babamm adı ilə adlandırdım, o birisinin isə əlli yaşı var, o mənim atamın adını daşıyır”. Lütfən onları çağırın məni evə aparsınlar. Dərhal adamlar qocanın 142 Yüklə 192 Kb. Dostları ilə paylaş:
|